Dlaczego obchodzimy Dzień Nauczyciela?

14 października obchodzony jest Dzień Edukacji Narodowej – tzw. dzień nauczyciela, święto wychowawców i pedagogów. Obchodzony jest w rocznicę powołania w 1773 r. Komisji Edukacji Narodowej – pierwszego w Europie ministerstwa oświaty – która zajęła się reformowaniem szkolnictwa w Polsce.

Jak powstała Komisja Edukacji Narodowej?

.Komisja Edukacji Narodowej była pierwszym w świecie ministerstwem oświaty i o wiele lat wyprzedziła podobne rozwiązania w innych państwach. Powołał ją Sejm Rozbiorowy. 14 października 1773 r. przyjął opracowany przez Hugona Kołłątaja projekt „Komissyi nad edukacją młodzi szlacheckiej dozór mającej”.

Powołanie Komisji Edukacji Narodowej było – obok uchwalenia Konstytucji Trzeciego Maja – jednym z najważniejszych wydarzeń u schyłku Rzeczypospolitej Obojga Narodów, wpisywało się w ducha reform, który miał zaradzić jej upadkowi. Misja zreformowania systemu edukacji łączyła zwaśnione stronnictwa polityczne.

Podstawowym celem komisji było takie zreformowania nauczania „aby młódź nabyła na wiek dalszy potrzebne światła, które by ją kierowały w życiu prywatnym i w życiu publicznym do zupełnego wykonania, co powinien człowiek, chrześcijanin i obywatel, aby i sobie u drugim stał się pożytecznym”. Choć w nazwie komisji wskazano na „młodzież szlachecką”, zakładała ona dostęp do edukacji także dla zdolnych przedstawicieli innych stanów. Przepisy Komisji Edukacji Narodowej obejmowały również kształcenie kobiet.

Działała w latach 1773-1794. Stworzyła nowoczesną strukturę organizacyjną oświaty – od szkół elementarnych przez gimnazja aż do uczelni wyższych. Reforma objęła programy nauczania, do których wprowadzono elementy nauk przyrodniczych, historii i geografii Polski, naukę języka ojczystego i wychowanie obywatelskie.

Komisja powołała Towarzystwo do Ksiąg Elementarnych, które zajęło się przygotowywaniem podręczników. Zamawiano je u wybitnych uczonych polskich, a także tłumaczono najlepsze opracowania zagraniczne. Komisja uregulowała również podstawy prawne zawodu nauczycielskiego i stworzyła pierwsze szkoły kształcące pedagogów.

Zreorganizowane zostały też akademie: krakowska i wileńska. Uniwersytet Jagielloński w Krakowie, przemianowany na Szkołę Główną Koronną, stał się nowoczesną uczelnią. Wysoką rangę zdobył uniwersytet wileński. Przemianowany na Szkołę Główną Wielkiego Księstwa Litewskiego stał się ważnym ośrodkiem nauk przyrodniczych i astronomii. Komisja zamierzała też powołać Królewski Uniwersytet w Warszawie – jego zalążkiem była utworzona w 1789 r. Szkoła Anatomii i Chirurgii.

Kres działaniom Komisji Edukacji Narodowej położyła utrata niepodległości Polski, ale wiele wprowadzonych przez nią rozwiązań miało kontynuację.

Dzień nauczyciela – historia święta edukatorów

.Dzień Edukacji Narodowej wprowadzono w 1982 r. w miejsce obchodzonego wcześniej Dnia Nauczyciela.

W artykule 74 ustawy Karta nauczyciela zapisano: „W dniu rocznicy utworzenia Komisji Edukacji Narodowej, 14 października każdego roku, obchodzony będzie Dzień Edukacji Narodowej. Dzień ten uznaje się za święto wszystkich pracowników oświaty i jest wolny od zajęć lekcyjnych”.

Dzień Edukacji Narodowej jest okazją do nagradzania wyróżniających się dla niej nauczycieli i pracowników niepedagogicznych. W tym dniu lub w dniach blisko tej daty tradycyjnie wręczane są nauczycielom odznaczenia państwowe i resortowe: krzyże zasługi, medale Komisji Edukacji Narodowej (najwyższe odznaczenie przyznawane przez ministra edukacji narodowej), medale za długoletnią służbę i nagrody za osiągnięcia dydaktyczno-wychowawcze. Przy okazji Dnia Edukacji Narodowej uroczyście nadawane są też honorowe tytuły profesora oświaty.

Idea obchodzenia w Polsce specjalnego święta nauczycieli sięga 1957 r. Wówczas, podczas Światowej Konferencji Nauczycielskiej w Warszawie, zaproponowano, aby 20 listopada stał się Międzynarodowym Dniem Karty Nauczyciela. Ostatecznie zwyciężyła propozycja uczczenia rocznicy powołania Komisji Edukacji Narodowej. Uchwalona w 1972 r. ustawa Karta praw i obowiązków nauczyciela wprowadziła Dzień Nauczyciela obchodzony właśnie 14 października.

Nauczyciele obchodzą swoje święto w różnych krajach w różnych dniach. Przykładowo na Tajwanie obchodzone jest ono 28 września w dniu urodzin Konfucjusza, a w Czechach i na Słowacji – 28 marca, czyli w dniu urodzin Jana Amosa Komeńskiego – XVII-wiecznego pedagoga, filozofa, reformatora i myśliciela protestanckiego, twórcy i propagatora jednolitego systemu powszechnego nauczania, który zalecał objęcie nauczaniem wszystkich, niezależnie od płci i stanu.

Niezależnie od tego 5 października obchodzony jest Światowy Dzień Nauczyciela (World Teacher’s Day). Międzynarodowe święto zostało proklamowane przez UNESCO w 1994 r. Dzień obchodzony jest dla upamiętnienia rocznicy podpisania 5 października w 1966 r. przez UNESCO i Światową Organizację Pracy „Rekomendacji w sprawie statusu nauczycieli”. Rekomendacja jest podstawowym dokumentem określającym zakres praw i obowiązków nauczycieli w skali globalnej.

W Polsce Światowy Dzień Nauczyciela obchodzony jest głównie przez nauczycieli akademickich, którzy uważają go za swoje święto. 

Wyzwania dla polskiej Oświaty

.”W obliczu narastających wyzwań wspieranie współpracy na rzecz trwałej, globalnie konkurencyjnej gospodarki oraz zwalczania nierówności społecznych i udoskonalania systemu opieki zdrowotnej powinno z pewnością być głównym elementem polityki państwa. Dobrze więc, że prowadzimy skuteczną politykę społeczną i zapowiadamy stopniową poprawę funkcjonowania systemu ochrony zdrowia, gorzej jednak niestety jest ze wspieraniem rozwoju innowacyjnej gospodarki. Mimo że pozornie istnieje zgoda co do jej znaczenia, nie owocuje to w pełni satysfakcjonującymi działaniami w tym zakresie i w konsekwencji efektami pozwalającymi spokojnie myśleć o przyszłości, mając na uwadze globalną konkurencję” – pisze na łamach Wszystko co Najważniejsze prof. Michał KLEIBER, redaktor naczelny i profesor zwyczajny w polskiej Akademii Nauk. 

Oczywiście tak sformułowane ogólne wyzwanie związane z szybkim, harmonijnym rozwojem musi bazować na wielu niezbędnych elementach polityki, do których należą niewątpliwie:

• zwiększone wysiłki na rzecz poprawy systemu edukacji w całym cyklu, od przedszkola po kształcenie ustawiczne przez całe życie zawodowe,
• wspieranie podstawowych i stosowanych badań naukowych oraz ich szerokie upowszechnianie,
• wspomaganie rozwoju przedsiębiorczości i innowacyjności poprzez tworzenie sprawiedliwych regulacji rynkowych oraz elastycznego rynku pracy, budowę nowoczesnej infrastruktury teleinformatycznej, wprowadzanie skutecznych metod ochrony własności intelektualnej czy zapewnianie szerszej dostępności kapitału podwyższonego ryzyka,
• budowanie powszechnej kultury szacunku dla ludzkiej kreatywności i twórczej współpracy, stanowiącej kluczowy warunek prowadzenia efektywnej polityki państwa w omawianym zakresie.

PAP/WszystkocoNajważniejsze/MB