Jaka jest strategia Emmanuela Macrona? [Nathaniel GARSTECKA]
W ostatnich tygodniach życie polityczne we Francji to ciąg kluczowych momentów i decydujących dni. Wtorek, 14 października 2025 r., jest właśnie jednym z nich. Premier Sébastien Lecornu wygłosił przemówienie dotyczące ogólnej polityki (tzw. „exposé”), w którym zapewnił, że jego rząd nie będzie stosował artykułu 49.3 konstytucji, umożliwiającego przyjmowanie ustaw z ominięciem głosowania w parlamencie. Zaproponował też zawieszenie reformy emerytalnej do stycznia 2028 roku, wskazując, że zająć się nią powinien następny prezydent (po wyborach w 2027 r.).
Za wszelką cenę zablokować prawicę idącą do władzy
.W ciągu prawie 70 lat swojego istnienia V Republika nigdy nie doświadczyła takiego kryzysu politycznego. Nawet dzień 21 kwietnia 2002 r. (gdy Jean-Marie Le Pen wszedł do drugiej tury wyborów prezydenckich) wydaje się mało znaczący w porównaniu z tym, czego doświadczamy obecnie. A najbliższe dni mogą jeszcze bardziej pogłębić to odczucie.
Sébastien Lecornu wie, że najmniejszy błąd może mieć katastrofalne konsekwencje. Jego nowy rząd, celowo osłabiony, aby nikogo nie drażnić, wisi na włosku, ponieważ zależy od reformy emerytur.
Socjaliści, których postawa podczas głosowania nad wnioskiem o wotum nieufności będzie miała decydujące znaczenie dla politycznego przetrwania Sébastiena Lecornu, domagali się więc zawieszenia reformy emerytalnej Emmanuela Macrona z 2023 r. Podwyższenie wieku emerytalnego jest we Francji tematem tabu i sprzeciw przeciwko niemu świadczy o dużej zdolności mobilizacji lewicy i części prawicy. Ale jeśli ma być ceną za przetrwania rządu…
Olivier Faure, pierwszy sekretarz PS, znalazł się w trudnej sytuacji. Albo „dogada się” z rządem „z poczucia odpowiedzialności” i „aby uniknąć chaosu”, co spowoduje, że zrazi do siebie część swoich najbardziej radykalnych wyborców, albo zagłosuje za wnioskiem o wotum nieufności, aby utrzymać korzystny układ sił w stosunku do radykalnie lewicowej La France Insoumise, ale zostanie wtedy uznany za „sprawcę niestabilności”. Pozostaje jednak szansa, że zmieni swoje nastawienie po uzyskaniu deklaracji premiera obietnicy zawieszenia reformy emerytalnej. W ten oto sposób PS może zapewnić swoich wyborców, że odniosła zwycięstwo polityczne, jednocześnie uniemożliwiając RN osiągnięcie lepszego wyniku wyborczego.
Lewica odpowiedzialna za chaos
Głównym pytaniem, które pojawiłoby się podczas najbliższych wyborów parlamentarnych, dotyczyłoby bowiem tego, czy prawica uzyska bezwzględną większość. Tego właśnie obawiają się ci, którzy obecnie sprzeciwiają się rozwiązaniu Zgromadzenia Narodowego. „Nie należy rozwiązywać parlamentu, aby zapobiec dojściu do władzy RN, a tym samym jeszcze większemu chaosowi” – słyszy się. Argument ten ma jednak ogromną wadę: dzisiejsza niestabilność nie wynika z rozwiązania parlamentu w 2024 r., ale z sukcesu „frontu republikańskiego”. Trzyczęściowy podział Zgromadzenia Narodowego jest konsekwencją tego antyrepublikańskiego posunięcia. Jeśli chodzi o katastrofalny stan finansów publicznych i nasilające się poczucie braku bezpieczeństwa w kraju, to głównymi odpowiedzialnymi za tę sytuację są ci, którzy sprawują władzę od 60 lat, a na pewno nie ci, którzy zawsze byli w opozycji.
W rękach premiera Sébastiena Lecornu znalazły się losy Francji. Tak więc – na co wszystko w tej chwili wskazuje – zawrze porozumienie z PS i uniknie w ten sposób rozwiązania parlamentu w najbliższej przyszłości (pod warunkiem, że centroprawicowi Republikanie zachowają neutralność), ryzykując dalsze pogarszanie się sytuacji.
Strategia Emmanuela Macrona
.Jaka jest w tych godzinach strategia Emmanuela Macrona? Jego prowokacja wobec Socjalistów i Republikanów, których otwarcie oskarżył o odpowiedzialność za obecny chaos polityczny, sugeruje, że prezydent mniej lub bardziej dyskretnie stara się wspierać Rassemblement National, a nawet doprowadzić do jego wygranej. Jaki miałby w tym cel? Aby powrócić jako zbawiciel w 2032 roku?
Nathaniel Garstecka
