Kim jest kardynał Anders Arborelius?

Kardynał Anders Arborelius to jedna z najbardziej niezwykłych postaci w Kolegium Kardynalskim. Szwed z protestanckim rodowodem, który przeszedł na katolicyzm, wstąpił do zakonu karmelitów bosych i został pierwszym od czasów reformacji biskupem katolickim w Szwecji.

Historia kardynała Andersa Arboreliusa to świadectwo siły duchowego poszukiwania i autentycznego nawrócenia, a także przykład tego, jak peryferie Kościoła mogą stać się jego żywym sercem.

Od protestanta do katolika. Duchowa droga konwertyty

.Urodzony w 1949 roku w Sorengo, Anders Arborelius wychowywał się w tradycji protestanckiej. Jego życie odmieniła lektura pism św. Teresy z Lisieux, której duchowość „małej drogi” zainspirowała go do głębokiego nawrócenia. W wieku 20 lat przeszedł na katolicyzm, a następnie wstąpił do zakonu karmelitów bosych. Święcenia kapłańskie przyjął w wieku 30 lat, wybierając drogę kontemplacji, milczenia i służby w duchowości karmelitańskiej.

W 1998 roku Jan Paweł II mianował go biskupem Sztokholmu, czyniąc go pierwszym szwedzkim biskupem katolickim od czasów reformacji. Arborelius objął duchową opieką całą katolicką wspólnotę w Szwecji. Niewielką, ale prężnie się rozwijającą. Kierując Kościołem w jednym z najbardziej zsekularyzowanych krajów świata, nie rezygnował z katolickiej tożsamości. Przeciwnie – był i pozostaje jej cichym, ale wyraźnym świadkiem.

Obrońca doktryny i budowniczy mostów

.Kardynał Arborelius jest znany ze swojej otwartości na dialog, szczególnie ekumeniczny. Angażuje się w rozmowy z przedstawicielami Kościołów protestanckich, zachowując przy tym wierność nauczaniu Kościoła katolickiego. W kwestiach moralnych i doktrynalnych pozostaje jednoznaczny, nie idąc na kompromisy. To czyni go postacią wiarygodną – zarówno w oczach tych, którzy szukają jedności, jak i tych, którzy oczekują od Kościoła spójności.

W świecie zdominowanym przez medialny hałas i polaryzację, kardynał Arborelius reprezentuje styl oparty na prostocie i duchowej głębi. Jest człowiekiem spokojnym, ciepłym, dobrego kontaktu, który słucha więcej niż mówi. Jego duchowość karmelitańska kształtuje nie tylko sposób myślenia, ale i sposób bycia – co wyróżnia go spośród wielu współczesnych kardynałów.

Kardynał Anders Arborelius. Głos z północy

.W 2017 roku papież Franciszek mianował go kardynałem, wysyłając symboliczny sygnał w stronę peryferii Kościoła – nie tylko geograficznych, ale też duchowych. Kościół w Skandynawii, mimo swojej liczebnej słabości, może być przestrzenią autentycznego świadectwa. Kardynał Arborelius pokazuje, że tam, gdzie katolicy są w mniejszości, Ewangelia może brzmieć jeszcze wyraźniej.

Choć jego nazwisko nie pojawia się często w medialnych spekulacjach dotyczących następcy papieża Franciszka, Anders Arborelius posiada wiele cech, które mogą przemawiać do kardynałów szukających jedności, pokory i duchowości. Jego droga – od konwertyty po biskupa i kardynała – to opowieść o wierze, która nie potrzebuje rozgłosu, by być prawdziwa. Jeśli przyszłe konklawe wybierze człowieka cichego, lecz silnego duchem, kardynał Arborelius może stać się niespodzianką, która odmieni oblicze Kościoła.

Michał Kłosowski,

Rzym