Księżycowy Basen Biegun Południowy – Aitken jest bardziej okrągły niż sądzono
Basen Biegun Południowy – Aitken to najstarszy i największy widoczny krater na Księżycu – ogromny geologiczny ślad sprzed 4 miliardów lat, który skrywa tajemnice dotyczące wczesnej historii naturalnego satelity Ziemi.
.Pierwotnie, opierając się na niektórych cechach basenu, naukowcy uważali, że krater miał kształt owalu lub elipsy. Przez lata uważano, że powstał on przez obiekt uderzający w Księżyc pod szczególnym kątem, prawdopodobnie, jak tłumaczą astronomowie przypominjącym „puszczenie kaczki na wodzie”, przez co skała odbiła się od powierzchni. Zgodnie z tą teorią, bardzo niewiele szczątków po uderzeniu rozprysnęłoby się na południowym biegunie Księżyca, który jest również regionem lądowania dla nadchodzącej misji Artemis, mającej na celu powrót ludzi na powierzchnię Srebrnego Globu.
Jednak nowe badanie przeprowadzone przez naukowców z University of Maryland, opublikowane w czasopiśmie Earth and Planetary Science Letters, sugeruje, że uderzenie mogło być znacznie bardziej bezpośrednie, w wyniku czego powstał znacznie bardziej okrągły krater – odkrycie, to jak sugerują astronomowie, może podważać obecne rozumienie historii Księżyca, i wpływać na planowane misje.
„Całościowe badanie regionu Basen Biegun Południowy – Aitken jest trudne ze względu na jego rozległość, więc naukowcy wciąż próbują poznać jego kształt i rozmiar. Ponadto minęły cztery miliardy lat od jego pierwotnego uformowania, a wiele kolejnych uderzeń przysłoniło jego pierwotny wygląd. Nasza praca podważa wiele istniejących założeń na temat tego, jak doszło do tego ogromnego uderzenia i wyrzutu materiału, ale jesteśmy teraz o krok bliżej do lepszego zrozumienia wczesnej historii Księżyca i jego ewolucji” – wyjaśnia Hannes Bernhardt z University of Maryland.
Wykorzystując dane o wysokiej rozdzielczości z NASA Lunar Reconnaissance Orbiter, astronomowie opracowali innowacyjne podejście do zrozumienia złożonej struktury obszaru Basen Biegun Południowy – Aitken. Zidentyfikowali i przeanalizowali ponad 200 formacji górskich rozrzuconych wokół krateru – cech geologicznych, o których sądzono, że są starożytnymi pozostałościami pierwotnego uderzenia.
Opierając się na rozmieszczeniu i kształtach tych podobnych do gór wzniesień, naukowcy zdali sobie sprawę, że uderzenie powinno stworzyć bardziej okrągły krater, z którego kawałki materiału planetotwórczego zostały rozrzucone po powierzchni Księżyca, w tym w rejonie bieguna południowego Srebrnego Globu.
„Bardziej okrągły kształt wskazuje, że obiekt uderzył w powierzchnię Księżyca pod bardziej pionowym kątem, prawdopodobnie podobnym do upuszczenia skały prosto na powierzchnię. W takim wypadku, szczątki byłyby rozmieszczone bardziej równomiernie wokół krateru niż pierwotnie sądzono, co oznacza, że astronauci lub roboty, wchodzące w skład misji Artemis w regionie bieguna południowego mogliby być w stanie dokładnie zbadać skały z głębi płaszcza lub skorupy Księżyca – materiały, do których normalnie nie mamy dostępu” – podkreśla Bernhardt.
Jak twierdzą badacze, te księżycowe skały mogą dostarczyć kluczowych informacji na temat składu chemicznego naturalnego satelity Ziemi i pomóc zweryfikować teorie na temat tego, jak mógł powstać w wyniku masywnego zderzenia Ziemi z innym obiektem wielkości planety.
.„Jednym z najbardziej ekscytujących wyników naszych badań jest to, że mogą zostać wykorzystane w misjach na Księżyc i poza nim. Astronauci badający południowy biegun Księżyca będą mogli mieć łatwiejszy dostęp do starożytnych materiałów księżycowych, które pomogą nam zrozumieć, jak uformował się Srebrny Glob i cały nasz Układ Słoneczny” – podsumowuje Bernhardt.
Oprac. EG
