Największa superpełnia Księżyca
5 listopada przypadnie tzw. superpełnia Księżyca i to taka, w trakcie której Srebrny Glob znajdzie się najbliżej Ziemi w tym roku.
Różnica pomiędzy pełnią w perygeum (najbliżej Ziemi) a apogeum (najdalej od Ziemi) to 14 procent rozmiaru tarczy naturalnego satelity Ziemi
.Pełnię Księżyca obserwujemy regularnie kilkanaście razy w roku. Czasem jednak tak się składa, że w okresie pełni Księżyc jest najbliżej Ziemi na swojej orbicie wokół naszej planety. Wtedy jego tarcza jest nieco większa na niebie i „świeci” nieco jaśniej. Taką sytuację nazywa się superpełnią lub superksiężycem.
Różnica pomiędzy pełnią w perygeum (najbliżej Ziemi) a apogeum (najdalej od Ziemi) to 14 procent rozmiaru tarczy naturalnego satelity Ziemi; natomiast w przypadku jego blasku jest to aż o 30 procent więcej.
Najbliższą superpełnię będzie można zobaczyć na niebie 5 listopada. O godzinie 14.19 naturalny satelita Ziemi znajdzie się w pełni. W tym samym dniu o godzinie 23.30 przejdzie przez perygeum swojej orbity. Odległość od Ziemi wyniesie 356 833 km, czyli najbliżej w całym roku 2025.
W tym dniu Księżyc wzejdzie o godzinie 17.00, a zajdzie kolejnego dnia o godzinie 9.31. Gdy na niebo spojrzymy około godziny 22, to zobaczymy ładną konfigurację Księżyca i jasnych gwiazd i planet, bowiem wtedy zdążą już w pełni wzejść gwiazdozbiór Oriona oraz planeta Jowisz.
Superpełnia księżyca była nazywana niegdyś „Bobrowym Księżycem”
.Gdy spojrzymy od Księżyca w dół do horyzontu, trochę w lewo, to najpierw zobaczymy jasną gwiazdę Aldebaran, a poniżej niej – gwiazdozbiór Oriona, złożony z jasnych gwiazd i przypominający schematyczną sylwetkę człowieka. Na lewo od Oriona świeci natomiast jasny Jowisz. Z kolei po przeciwnej stronie Księżyca (nad południowym horyzontem), mniej więcej tak daleko jak Jowisz, widnieje Saturn.
Ciekawie ta konfiguracja wygląda też nad ranem. Wtedy Księżyc jest na zachodzie, nisko nad horyzontem, a w linii po lewej stronie mamy Aldebarana, Oriona i Syriusza. Jowisz jest wtedy wyżej, a Saturn schowany za horyzontem.
Media lubują się w nazywaniu pełni Księżyca określeniami z kultury Indian północnoamerykańskich. Listopadową pełnię nazywa się wtedy „Bobrowym Księżycem” albo „Mroźnym Księżycem”. Nazwa odnosząca się do bobrów wywodzi się z tego, iż dla Algonkinów (plemię indiańskie z terenów nad rzeką Ottawą w Kanadzie) był to czas na stawianie pułapek na bobry, zanim zamarzną bagna.
Astronomowie uchwycili galaktykę spiralną z poprzeczką w gwiazdozbiorze Pawia
.Naukowcy za pomocą Kosmicznego Teleskopu Hubble’a zobrazowali galaktykę spiralną z poprzeczką oznaczoną jako NGC 6782, znajdującą się w gwiazdozbiorze Pawia.
Jak tłumaczą badacze z ESA, na obrazie z Kosmicznego Teleskopu Hubble’a widoczna jest galaktyka spiralna z poprzeczką znana jako NGC 6782. Jest ona oddalona o około 173 miliony lat świetlnych od Układu Słonecznego i znajduje się w gwiazdozbiorze Pawia. Galaktyka została odkryta przez astronoma Johna Herschela 12 lipca 1834 roku.
daniem astronomów, galaktyki spiralne z poprzeczką, takie jak NGC 6782, to galaktyki spiralne posiadające jasny pas gwiazd, który wychodzi z ich centrum i przebiegających przez środek tych struktur. Ramiona spiralne tych galaktyk wydają się odchodzić od właśnie centralnej „poprzeczki”, podczas gdy w zwykłych galaktykach spiralnych niejako rozchodzą się bezpośrednio z jądra. Struktury tego typu naukowcy obserwują w około połowie wszystkich galaktyk spiralnych. Wpływają one zarówno na ruch gwiazd, jak i gazu międzygwiazdowego, a także oddziałują na ramiona spiralne. Droga Mleczna, w której znajduje się Układ Słoneczny, jest klasyfikowana przez badaczy właśnie jako galaktyka spiralna z poprzeczką.
Jak opisują naukowcy, w centrum NGC 6782 znajduje się niemal okrągły pierścień wewnętrzny, który jest połączony z poprzeczką w jądrze galaktyki. Para słabych ramion spiralnych rozciąga się od pierścienia wewnętrznego do podwójnego systemu pierścieni zewnętrznych. W centralnych częściach całej struktury formują się nowe gwiazdy, natomiast w pozostałych regionach galaktyki proces ten zachodzi w niewielkim stopniu.
Paw (łac. Pavo) to gwiazdozbiór w większości składający się ze słabych gwiazd. Znajduje się on na skraju Drogi Mlecznej, na południe od Strzelca i obok Tukana. Należy do grupy pięciu sąsiadujących ze sobą konstelacji wyobrażających ptaki – Rajskiego Ptaka, Feniksa, Żurawia i Tukana. Liczba gwiazd widocznych w nim okiem wynosi około 45. Nie jest widoczny w Polsce. Najjaśniejszą gwiazdą Pawia jest Peacock (co w języku angielskim oznacza pawia). Jest ona odległa o około 180 lat świetlnych od Ziemi i należy do biało-niebieskich podolbrzymów klasy B2.
Kosmiczny Teleskop Hubble’a, został wystrzelony na niską orbitę okołoziemską w 1990 roku i od tej pory pomaga naukowcom lepiej poznawać Wszechświat. Nie był on pierwszym teleskopem kosmicznym, ale jest jednym z największych i najbardziej wszechstronnych, przez co jest jednym najważniejszych narzędzi badawczych w historii ludzkości. Teleskop Hubble’a został nazwany na cześć astronoma Edwina Hubble’a. Space Telescope Science Institute (STScI) wybiera cele Hubble’a i przetwarza uzyskane dane, podczas gdy Goddard Space Flight Center (GSFC) kontroluje sam statek kosmiczny.
Tekst dostępny na łamach Wszystko co Najważniejsze: https://wszystkoconajwazniejsze.pl/pepites/astronomowie-uchwycili-galaktyke-spiralna-z-poprzeczka-w-gwiazdozbiorze-pawia-2/
PAP/MB
