Sarkozy

W ślad za wydarzeniami w Wielkiej Brytanii i w Stanach Zjednoczonych, wybory we Francji mogą być interpretowane jako wznosząca fala “konserwatywnego liberalizmu”: wyborcy chcą, aby politycy zostawili ich wolnych w działaniach gospodarczych a sami zajęli się lepszym funkcjonowaniem tego, do czego zobowiązało się państwo.

Pomysły wyglądające na odważne, takie jak nowy traktat europejski proponowany przez Sarkozy’ego czy zgłoszone przez Bruno Le Maire’a referendum na nowo definiujące relacje Francji z UE, to hasła mające na celu mobilizację obywateli przed wyborami prezydenckimi. Mają sprawić wrażenie, że francuska centroprawica nie straciła panowania nad sytuacją i potrafi zaradzić zjawiskom kryzysowym.

“To instytucje V Republiki wygrały z Frontem Narodowym. Blok partii klasycznych, który na początku V Republiki powstrzymywał dynamikę Francuskiej Partii Komunistycznej, dziś działa skutecznie wobec Frontu Narodowego. Wolno sądzić, że mechanizm ten zablokuje także Marine Le Pen w drugiej turze wyborów prezydenckich (2017)” – pisze Kazimierz M.Ujazdowski.

Dziś UMP Sarkozy’ego ma kłopoty ze skonfrontowaniem się z FN. Nie potrafiła obrać jednoznacznej postawy w drugiej turze wyborów uzupełniających w Doubs, gdzie kandydat socjalistyczny zmierzył się z kandydatem FN. Część działaczy była za wsparciem socjalistów w ramach bloku republikańskiego, część za absencją. Co więcej, większość wyborców UMP opowiada się za współpracą z FN.