Politycy w czasie pandemii mieli niezwykle odpowiedzialną rolę – zadanie przeprowadzenia całego społeczeństwa przez kryzys, a jednocześnie sprawnego zarządzania wieloma działami administracji rządowej, które z dnia na dzień wymagały nagłej interwencji. To już nie było tylko naprawianie statku na pełnym morzu. To była raczej walka z potężnymi burzami, targającymi żaglami, falami zalewającymi pokład statku z popsutym żyrokompasem. W wielu przypadkach rządzący nie wiedzieli, co czai się za kolejnym sztormem i następną rafą.

Ideałem takie funkcjonowanie systemu ochrony praw człowieka, aby obywatele nie mieli potrzeby skarżenia się do Strasburga.

Dyskusja na temat ochrony prawnej sygnalistów toczy się na forum Rady Europy od kilku lat. Informacje o działalności NSA nadały jej nowy impet. Komitet ds. Prawnych i Praw Człowieka Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy (PACE) przyjął 18 marca 2015 r. projekt rezolucji i rekomendacji, w którym państwa członkowskie Rady Europy są wezwane do wzmocnienia ochrony prawnej sygnalistów.

Wybór Pedro Agramunta i Tadeusza Iwińskiego, co do których niezależności istnieją tak poważne wątpliwości, może skutecznie wpłynąć na wynik ich pracy, jak również osłabić wizerunek Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy.

Wysiłki państw członkowskich powinny się teraz koncentrować na skutecznym wdrażaniu wyroków Trybunału na szczeblu krajowym. Na implementacje czeka ponad 10 tysięcy spraw.

„Ratowanie Trybunału i systemu ochrony praw człowieka powinno stać się europejskim priorytetem. Bez Wielkiej Brytanii na pokładzie, cały system Rady Europy może utonąć. Może to z kolei prowadzić członków takich jak Rosja, Ukraina czy Azerbejdżan do ignorowania Konwencji i wyroków Trybunału Strasburskiego”