Co zrobilibyśmy w sytuacji, gdybyśmy byli (prawie) nieśmiertelni? Chciałoby nam się pracować, wstawać każdego ranka i udawać się do fabryki, do biura? Czy nie dopadłoby nas znudzenie albo lenistwo? Czego jeszcze musielibyśmy się uczyć po tylu niekończących się dziesięcioleciach naszej egzystencji? Czy wciąż chcielibyśmy się doskonalić i dokonywać wielkich rzeczy? Czy nasze historie miłosne nie stawałyby się nużące? Czy chcielibyśmy i czy w ogóle moglibyśmy mieć jeszcze dzieci? Niekończąca się książka, film, piosenka nie miałyby żadnego sensu. Czy tak samo byłoby z tym „życiem bez końca”? Pytania, które stawia transhumanizm, mają swoją rację bytu choćby dlatego, że zmuszają nas do refleksji nad aktualną kondycją człowieka.