instytucje

Bezustanna kampanijność polityki i jej orientacja na osobowości medialne sprawia, że skracany jest horyzont czasowy decyzji i osłabiana jest skuteczność polityk wymagających konsekwentnej realizacji w dłuższym okresie.

Można wręcz z wielkim niepokojem uznać, że w polskim społecznym DNA nie ma miejsca na instytucje. Mentalność lat 90. i pierwszych lat XXI w. została utrzymana i ciągle w ten sam sposób postrzegamy instytucje: z natury rzeczy mają być opresyjne, nie nasze, okupacyjne, komunistyczne, pełne złogów, w najlżejszej formie – biurokratyczne. W świadomości wielu Polaków każda instytucja jest formą „zewnętrzną”.

Publicystyka prawicowa w Polsce popełnia błąd, idąc za katastroficznymi wizjami Houellebecqa i ciesząc się z tego, że jako Polska nie doświadczamy skutków kryzysu kulturowego Europy Zachodniej. To podejście, które daje wątpliwą satysfakcję. Mielibyśmy więcej satysfakcji, gdyby dwie kluczowe dla państwa instytucje, wojsko i policja, cieszyły się w Polsce podobnym szacunkiem, i miały jakość porównywalną z tą, jaką mają nad Sekwaną.