Kazimierz M.UJAZDOWSKI: "Instytucje. Ukryte siły Francji"

"Instytucje. Ukryte siły Francji"

Photo of Kazimierz M.UJAZDOWSKI

Kazimierz M.UJAZDOWSKI

Dr hab. nauk prawnych, nauczyciel akademicki i polityk konserwatywny. Poseł na Sejm I, III, IV, V, VI i VII kadencji. W latach 2004-2005 wicemarszałek Sejmu. W latach 2000-2001 i 2005-2007 minister kultury i dziedzictwa narodowego. Do 2017 r. był członkiem Prawa i Sprawiedliwości. Poseł do Parlamentu Europejskiego.

zobacz inne teksty Autora

Czerpanie wiedzy o kondycji państw i społeczeństw wyłącznie na podstawie zewnętrznego oglądu rywalizacji politycznej może prowadzić do fałszywych wniosków. Przypadek Francji jest pod tym względem wymowny.

.Bez wątpienia francuska klasa polityczna jest w stanie głębokiego kryzysu. Do walki o prezydenturę szykuje się obecny prezydent Hollande, który odnotował najniższe wskaźniki poparcia w całej historii V Republiki. Widać też, że nie potrafił wykorzystać szansy, jaką dawała mu nadzwyczajna sytuacja po zamachach terrorystycznych. Nie zdołał zgromadzić narodowego poparcia wokół projektu wprowadzenia do konstytucji utraty obywatelstwa w przypadku skazania za działalność terrorystyczną. Nawet we własnym obozie politycznym napotkał na skuteczny sprzeciw. Nicolas Sarkozy, który ma największe szanse stać się kandydatem republikanów w wyborach prezydenckich, wciąż obciążony jest zarzutami stawianymi przez wymiar sprawiedliwości. Trudno też uznać ekspansję Frontu Narodowego i wejście do drugiej tury wyborów Marine Le Pen za wyraz odnowy klasy politycznej. Wyborcy niesłychanie surowo osądzają polityków wszystkich formacji. Ostatnio „Valeurs actuelles” podały wyniki sondażu, w którym 88 procent respondentów wyraziło przekonanie, że klasa polityczna służy sama sobie.

Francja dysponuje ukrytymi siłami i w żadnym razie nie może być postrzegana jako chory członek Europy.

.W tych samych badaniach, w których Francuzi dyskwalifikują polityków, wyrażają jednocześnie ogromne zaufanie do policji i wojska jako instytucji skutecznie stojących na straży bezpieczeństwa i interesu publicznego. Etos tych instytucji, szczególnie wojska, rzeczywiście zasługuje na wysoką ocenę. Wypada przypomnieć, że jest to dziś jedyna europejska armia, która stale znajduje się na polu bitwy. Ale także policja cieszy się szacunkiem. „Le Figaro” poinformowało ostatnio na jedynce o tym, że w ostatnim czasie aż 35 tys. młodych Francuzów zgłosiło się do pracy w policji, motywując się do gotowością służby dla kraju.

Francja doświadcza kryzysu klasy politycznej, ale nie instytucji, które wciąż są zdolne do wykonywania swych funkcji na wysokim poziomie. Konstytucja V Republiki indywidualizuje przywództwo i nie pozwala na rozpraszanie odpowiedzialności. Warto zauważyć, że profesjonalny raport instytutu Ordo Iuris przedstawia właśnie francuskie rozwiązania jako wzór kompleksowej polityki prorodzinnej. Z innej perspektywy Ryszard Bugaj w dyskusji nad planem Morawieckiego („Rzeczpospolita” 17.02.2016) chwali dobry poziom menedżerów zarządzających przedsiębiorstwami publicznymi we Francji, które są osią rozwoju gospodarki narodowej.

.Publicystyka prawicowa w Polsce popełnia błąd, idąc za katastroficznymi wizjami Houellebecqa i ciesząc się z tego, że jako Polska nie doświadczamy skutków kryzysu kulturowego Europy Zachodniej. To podejście, które daje wątpliwą satysfakcję. Byłoby lepiej, gdybyśmy byli zdolni do budowy instytucji, bez których realne pomnożenie sił Polski nie będzie możliwe. Mielibyśmy więcej satysfakcji, gdyby dwie kluczowe dla państwa instytucje, wojsko i policja, cieszyły się w Polsce podobnym szacunkiem, i miały jakość porównywalną z tą, jaką mają nad Sekwaną.

Kazimierz Michał Ujazdowski

Materiał chroniony prawem autorskim. Dalsze rozpowszechnianie wyłącznie za zgodą wydawcy. 20 lutego 2016
Fot. ARC