Kryzysy wymagają alternatywnych mechanizmów przywództwa, finansowania i koordynacji między instytucjami. Zamiast rekrutować naukowców na przywódców politycznych, musimy zaszczepić myślenie naukowe w nowych i istniejących instytucjach.
Możemy przywrócić porządek w Europie, kładąc kres jałowemu konfliktowi z Europejczykami ze środka i wschodu kontynentu. Unia Europejska musi w końcu zaakceptować suwerenność i odrębność kulturową każdego kraju.
Niewielkiemu gronu konserwatywnych przeciwników polityki ustępstw nie tylko brakowało przywództwa i jedności, ale też wszelkie próby zdecydowanego sprzeciwu wobec Chamberlaina z coraz większą mocą likwidował potężny aparat partyjny torysów.
Współczesne rozwinięte społeczeństwa odeszły od rozumienia polityki jako procesu, w ramach którego zgadzamy się na formę wspólnego bycia razem opartego na wspólnym poczuciu dobra.
Potrzebny jest nam krytyczny rozum, aby odkrywać prawdę, niejednokrotnie przesłoniętą przez pozory i fasadową rzeczywistość. Jednak to nie wszystko.
PiS i PO powstały 20 lat temu. Podzieliły je nie głębokie różnice ideowe, ale radykalna rozbieżność interesów politycznych. Wyniki wyborów 2007 roku zmieniły polityczne DNA obu partii i stworzyły socjopolityczne przesłanki toksycznego konfliktu, który trwa po dziś dzień.
System PO-PiS coraz bardziej przypomina czasy saskie, czyli „pasjonujące” życie polityczne połączone z postępującą destrukcją polityki.
To Jan Rokita zbudował Platformę Obywatelską. Nadał jej rys, charakter, sprawił, że stała się wiarygodna w oczach Polaków. Bez jego pracy nie zdołałaby później przejąć władzy i utrzymać jej przez dwie kadencje.
Kryzys pandemiczny ukazał ścisłą współzależność między polityką i naturą. Ale efekty starcia logik rozwoju obu światów życia mogą pójść w dwóch różnych kierunkach.
Przyszłość Trójkąta Weimarskiego jawi się jako niezwykle ważna politycznie i gospodarczo, mając także olbrzymie znaczenie dla stabilności rozwoju całej Unii Europejskiej. W rękach polityków jest nadanie idei Trójkąta Weimarskiego mocy.
Nawet najbardziej propaństwowa partia i premier wizjoner, potrafiący – jak w szachach – planować dziesięć ruchów do przodu, nie wyleczy tej okropnej choroby, jaką jest strategiczna impotencja państwa polskiego.
Najważniejsze instytucje – Rada Bezpieczeństwa ONZ, Bank Światowy i MFW – wciąż są zdominowane przez zwycięskich aliantów II wojny światowej z Europy i Ameryki, czyli państwa reprezentujące populacje, których liczebność gwałtownie się zmniejsza, i mające coraz mniejszy udział w światowej gospodarce. Nie odzwierciedla to wzrostu pozycji Chin, Brazylii, RPA i innych, podważa legitymację prawną systemu bezpieczeństwa międzynarodowego.
Ludzie nie będą płacić za słabą treść. Gdy spadła liczba subskrypcji, spadły ceny reklam. To doprowadziło amerykańskie gazety na krawędź upadku. Z czasem model się zmienił. Czy w Polsce jest publiczność, która ceni treści wysokiej jakości, treści wartościowe?
Utrzymywanie w polityce obecnego poziomu społecznych emocji jest prawdziwym igraniem z ogniem – pisze redaktor naczelny “Wszystko Co Najważniejsze”, prof. Michał KLEIBER.
Europa podzielona jest na cztery części – z jednej strony mamy podział ekonomiczny wewnątrz strefy euro, między Północą i Południem, a z drugiej podział kulturowy i tożsamościowy, niemal filozoficzny, między Zachodem i Wschodem. Albo jeden z tych modeli pogodzi wszystkie pozostałe, albo europejskie imperium rozpadnie się na kawałki.
Rzadko słyszymy o Nikaragui – pięknym, choć biednym kraju w Ameryce Środkowej. Tymczasem właśnie mija rok, od kiedy zaczęły się wielotysięczne protesty, krwawo tłumione przez rząd Daniela Ortegi.
Zwracajmy uwagę na język, którym do siebie mówimy, na język, którego używamy w internecie. Bądźmy za siebie nawzajem odpowiedzialni. Jesteśmy to winni Pawłowi Adamowiczowi, jesteśmy to winni wszystkim innym ofiarom przemocy, szczególnie tym anonimowym. To, jak będzie wyglądał nasz codzienny język, jak będzie wyglądał język polityki, jakimi słowami będziemy budować nasze wartości, jest naszą wspólną sprawą.
Język przestał mieć znaczenie, przekaz jest wtórny. Ważne jest nawet nie to, by przekonać wyborców sympatią do siebie, ale to, żeby pokazać, że jest się odpowiedzią na braki drugiej strony, że wybierając jedną stronę, wyborca może zdecydować o tym, co jest prawdziwe.
Imponującą cechą brytyjskiej debaty uniwersyteckiej jest wymóg przedstawienia sprawy i argumentów drugiej strony. Jaki bowiem sens może mieć debata publiczna w kraju, w którym nikogo się nie uczy, jak myśleć, a wszystkich poucza się, co mają myśleć? Jak można różnić się z klasą, kiedy typowy polityk nie umie przestać mówić, nawet gdy wszyscy przestali już słuchać? Ćwiczenie intelektualne, polegające na wczuciu się w rolę drugiej strony, uczy nie tylko sztuki debaty, ale także empatii względem rywala, pozwala dostrzec w nim człowieka tak samo zatroskanego o dobro wspólne.
Symetryzm polega coraz częściej na umiejętności stawiania pytań czy obiektywnego zachowania dystansu. A więc na cnotach, które stanowią o sile lub słabości elit umysłowych.
