państwo

O konstytucję trzeba dbać niezmordowanie, ponieważ bez konstytucji społeczeństwo skazane jest na rządy satrapów i bezmyślnego tłumu.

Czy świat pęka w szwach na naszych oczach? Można byłoby tak sądzić, śledząc to, co dzieje się dookoła. Można też spierać się o nazewnictwo, ale trudno nie dostrzec, że świat w którym żyjemy, po prostu się zmienia.

Rola Kościoła katolickiego w Polsce nie sprowadzała się w II RP jedynie do kierowania duszami ludzkimi, by zbliżyć je do Boga, ale także polegała na silnym oddziaływaniu na kondycję wspólnoty narodowej, najpierw narodu zniewolonego przez 123 lata, następnie odrodzonego po powstaniu państwa polskiego. Państwo – zdaniem Kościoła i znaczącej grupy Polaków – nie powinno być nosicielem innych wartości niż te wypracowane przez pokolenia.

Kolejne czerwone paski nie znikają z ekranów. Kto z Państwa ma jeszcze telewizor w domu, ten wie. Na świecie dzieje się tyle, że wymieniać można długo: wojny, rewolucje, kryzysy. Ale przecież dzieje się też dużo dobra.

Samorząd terytorialny – to w gruncie rzeczy jedyny doniosły i względnie trwały wkład, jaki w kształt ustrojowy Rzeczypospolitej wniosła myśl polityczna obozu solidarnościowego.

Kardynał Michael CZERNY SJ w najnowszym wydaniu tygodnika „Wszystko Co Najważniejsze” pisze o kształcie nauki społecznej Kościoła. Wskazuje w jaki sposób może użyć zaangażowania różnych, często oddalonych od siebie światopoglądowo osób.

Byliśmy pionierami, działającymi w nieustannie zmieniającym się otoczeniu i pod silną presją czasu – pisze Maria GINTOWT-JANKOWICZ.

Po kilku dekadach malejących wydatków rządowych, przerwanych przez globalny kryzys finansowy, wzrasta rola państwa. Pakiety wsparcia w czasie pandemii i kryzysu energetycznego odzwierciedlają zmieniające się oczekiwania co do roli rządu i będą trudne do odwrócenia, szczególnie przy zwalniającej gospodarce.

Patriotyzm, jak podobno powiedział Samuel Johnson, jest ostatnią deską ratunku dla łajdaka. I niech tak pozostanie. Ale Johnson miał na myśli łajdaków, a nie patriotyzm, a moim zadaniem jest przedstawienie argumentów przemawiających za znaczeniem skromnego patriotyzmu – tego, co Igor Primoratz nazwał „patriotyzmem światowym” – oraz w miarę moich możliwości, zabezpieczenie go przed wykorzystywaniem przez łajdaków

Francja potrzebuje nowego modelu społecznego. Nie będącego kopią rozwiązań z innych państw, tylko opartego na francuskiej demografii, geografii, historii, kulturze, języku, wierzeniach i mitach.

W Polsce cały czas źle definiujemy społeczeństwo obywatelskie, redukując je tylko do wymiaru ruchu społecznego o charakterze emancypacyjnym – pisze Artur KOŚCIAŃSKI

Bezustanna kampanijność polityki i jej orientacja na osobowości medialne sprawia, że skracany jest horyzont czasowy decyzji i osłabiana jest skuteczność polityk wymagających konsekwentnej realizacji w dłuższym okresie.

Pojęcie racji stanu – tak w filozofii politycznej, jak i w politycznej praktyce – nie jest zwykłym synonimem troski o dobro wspólne

Państwo jest silniejsze niż jedna partia i jedna rządowa ekipa. Ale by tę siłę wykorzystać, trzeba się nauczyć partnerstwa.

Przez pięć lat Włosi wysłuchiwali w telewizji, w popularnych programach talk-show, jednego, powtarzanego w nieskończoność zdania: „Unia Europejska tego od nas chce”. Zupełnie jakby był to argument ostateczny, z którym nie wolno dyskutować. Wahadło odbiło: na scenę wszedł Salvini i Bracia Włoscy. Zażądano zwrotu suwerenności.

Działalność polityczna wymaga odniesienia do całościowej wizji społeczeństwa i człowieka. Państwo nie może wymagać od obywateli przywiązania do określonej ideologii, ponieważ mogłoby to prowadzić do dyktatury duchowej, która jest najgorsza ze wszystkich. Wspólnota polityczna istnieje dla dobra wspólnego. Rzeczywiście, społeczeństwami dojrzalszymi są te, w których udział wszystkich jest wolny, aktywny i odpowiedzialny.

Potrzeba było wizyty prezydenta USA Donalda Trumpa w Warszawie, żeby w mediach przebiła się idea miłości do Ojczyzny i ofiarności. Ofiara tych, którzy zginęli w powstaniu warszawskim i wcześniej w powstaniu w getcie warszawskim, wymaga szacunku. Nie może być tak, że tylko Amerykanie będą nam o tym przypominać.

Zaletą prezydenckiego pomysłu jest kurs na otwartą debatę o polskim państwie. Mogłaby się ona stać szkołą obywatelskiego myślenia. Czy jednak ktokolwiek chce takiej debaty naprawdę?

Siedem tysięcy. Dla przeciętnego Polaka taka kwota może wydawać się istotna, ale czy rzeczywiście jest satysfakcjonująca i wystarczająca dla ludzi, którzy decydują o milionach, a niekiedy o miliardach złotych?

Publicystyka prawicowa w Polsce popełnia błąd, idąc za katastroficznymi wizjami Houellebecqa i ciesząc się z tego, że jako Polska nie doświadczamy skutków kryzysu kulturowego Europy Zachodniej. To podejście, które daje wątpliwą satysfakcję. Mielibyśmy więcej satysfakcji, gdyby dwie kluczowe dla państwa instytucje, wojsko i policja, cieszyły się w Polsce podobnym szacunkiem, i miały jakość porównywalną z tą, jaką mają nad Sekwaną.

Państwo nie ma prawa wchodzić na teren szkół, uczelni, teatrów i mediów publicznych. Nie ma prawa kreować polityki edukacyjnej, naukowej, kulturalnej, nie ma prawa używać mediów do realizacji swojej polityki. Trochę tak jak ministerstwo sprawiedliwości nie ma prawa zaglądać do sądów i prokuratur. Ma je finansować, i to wszystko. Jeśli tak, to Eryk Mistewicz zadaje pytanie: „Do czego jest państwo?”.

W 1989 roku młodzi — w szerokim rozumieniu — wzięli władzę i odpowiedzialność. Dzisiaj dzieje się to samo. Energia przedsiębiorczych Polaków zbudowała sukces Polski i wywołała też problemy — nierówności, wykluczenia, podziały. Energia młodej generacji jest gotowa, by poruszać krajem, państwem, polityką, w inny sposób, używając nowego języka i nowych sposobów komunikacji, podejmując nowe wyzwania.

Państwo narodowe, podobnie jak jego podstawowy atrybut, jakim jest suwerenność, to kategorie historyczne, a więc zmienne w czasie. Obserwując życie publiczne nie sposób oprzeć się wrażeniu, że większość jego aktorów traktuje państwo w kategoriach jeszcze dziewiętnastowiecznych.