judaizm

Nie ma niczego innego, czego Francja bardziej by nienawidziła, jak postrzeganie siebie samej jako antysemickiej.

Wśród wielu zasług trudno przecenić wkład Jerzego Turowicza w dialog polsko-żydowski. Życie redaktora „Tygodnika Powszechnego” przypadło na okres wielu kryzysowych momentów, takich jak Marzec 1968, kryzys wokół emisji filmu „Shoah” czy dyskusja wokół artykułu Jana Błońskiego „Biedni Polacy patrzą na getto”. Turowicz zawsze wnosił do tych dyskusji umiar oraz ważenie polskich i żydowskich racji.

Już na wejściu do Yad Vashem każdy, kto rozumie żydowskie kody kulturowe, otrzymuje przekaz, że Szoah dotyczył wyłącznie Żydów. Zagłada była dla nich wydarzeniem nie tylko bolesnym, ale i w jakimś sensie religijnym. Jest najbardziej fundamentalnym elementem tożsamości dzisiejszego Izraela. Ofiara milionów w tym ujęciu oczyściła naród przed Bogiem i przygotowała na przyjście Mesjasza. W konsekwencji także na odbudowę Świątyni. To ostatnie trudne jest do wykonania, ale w sensie religijnym Żydzi, którzy nie przyjęli Chrystusa, nie mają wyboru. Według Talmudu każde pokolenie Izraelitów, które powróci do ojczyzny i nie odbuduje Świątyni, będzie przeklęte. Słowem – nie zazna pokoju.