Kobiety odnoszące sukcesy zawodowe mają konkretną wizję tego, jak powinno wyglądać ich zaangażowanie w życie rodzinne. Myślę, że w pewnym sensie próbują się porównywać do stereotypu mam na pełny etat i tego, jak spędzają one czas, ale z drugiej strony, nie ma tu przymusu — kobiety te naprawdę chcą spędzać czas ze swoją rodziną. Chcą angażować się w życie rodzinne.
Im śmielszą ścieżkę wybierzesz, tym częściej spotkasz się z odrzuceniem przez tych, którzy nie potrafią od razu zrozumieć. Niestety wiele osób boi się takiej krytyki. Wolą trzymać się przeciętności, odrzucają ryzyko nieodłącznie związane z poszukiwaniem autentycznego głosu i pozostają niezauważeni.
Lata pracy naukowej zaowocowały opracowaniem modelu „wabika”: czterofazowego procesu, w oparciu o który firmy kształtują nawyki u konsumentów. Kolejne cykle „wabika” pozwalają producentom na osiągnięcie celu: wzbudzenia zaangażowania odbiorcy, które powoduje, że samoczynnie wraca on do produktu, bez potrzeby stosowania reklamy albo agresywnych zachęt.
W Kijowie tzw. donieccy mieli opinię nieokrzesanych nowobogackich chamów, którzy wraz z dojściem Wiktora Janukowycza do władzy „zajęli” stolicę swoimi luksusowymi dżipami i limuzynami. Teraz na ich miejsce przyszli „uciekinierzy” ze wschodu. Stosunek do „donieckich” zmienił się w pewnym stopniu — teraz to są biedni, trochę nieokrzesani krewni, którzy potrzebują pomocy.
Uczę się od artystów, ponieważ uważam, że sztuka jest czymś więcej niż biznesem. Jest takim wymyślnym pojazdem, który pomaga nam pojąć, gdzie możemy być za pięć lat. Jest podstawową wskazówką co do biznesowych strategii i jeśli zamierzamy czerpać z niej naukę, musimy nie tylko podpatrywać, jak pracują utalentowani artyści, ale też sami musimy stawać się artystami.
