Jak wyglądał handel bałtyckim bursztynem 5 tys. lat temu
Handel bałtyckim bursztynem prowadzono już ponad pięć tys. lat temu. Jego najstarsze próbki znaleziono właśnie na Półwyspie Iberyjskim – informują naukowcy na łamach tygodnika „Nature”.
Dawny handel bursztynem
.Najstarsze kawałki bursztynu bałtyckiego na Półwyspie Iberyjskim liczą ponad pięć tys. lat. Oznacza to, że już wówczas trwała wymiana między tymi dwiema oddalonymi od siebie częściami Europy. Badania prowadzili naukowcy z uniwersytetów w Granadzie (Hiszpania) i Cambridge (W. Brytania).
Dotychczas sądzono, że bursztyn bałtycki pojawił się w Hiszpanii mniej więcej dwa tysiące lat później.
W czasach prehistorycznych, podobnie jak dzisiaj, bursztyn nie był materiałem niezbędnym do podstawowego przetrwania, a raczej dobrem o charakterze luksusowym, podkreślającym status posiadacza. Jego wędrówka przez Europę odbywała się szlakami handlowymi.
Ceniona ozdoba
.Na Półwyspie Iberyjskim już wcześniej odnajdywano bursztyn z Sycylii, nikt jednak nie spodziewał się odkrycia tak starego bursztynu bałtyckiego.
Jak wyjaśnia członkini zespołu, Mercedes Murillo-Barroso, naukowcy do datowania próbek ze stanowiska Cova del Frare zastosowali analizę za pomocą podczerwonej spektroskopii. Wiek próbek ustalono na lata 3634-3363 p.n.e.
Jak piszą naukowcy, w obszarze bałtyckim występuje prawdopodobnie najlepszy na świecie bursztyn stosowany w wytwarzaniu biżuterii. Był on ceniony w starożytnym Rzymie, a również i teraz używa się go powszechnie w przemyśle jubilerskim na przykład w Polsce. Zaczął przybywać na Półwysep Iberyjski już pięć tys. lat temu i stopniowo wypierał bursztyn lokalny i sycylijski.
Sens zapomnianych światów
.Michał KŁOSOWSKI, zastępca Redaktora Naczelnego „Wszystko co Najważniejsze„, w swoim artykule rozważa o dziedzinie, której bliscy są prehistoryczni rolnicy i łowcy. Archeologia, o której się wypowiada, jest bowiem według niego niego poszukiwaniem za sensem czasów minionych.
„Tego właśnie się zawsze szuka – oznak sensu, okruchów celu, artefaktów myśli, przebłysków dążenia do czegoś więcej, nawet jeśli miałoby być to po prostu antyczne bogactwo w postaci monet czy kolejna piramida. Każda prosta linia kamieni z epoki brązu czy żelaza świadczy przecież o jakimś przebłysku myśli i celu. Biorąc to pod uwagę, nie powinno dziwić, że archeologia swoje triumfy święci w Polsce, kraju skazanym na wieczną tymczasowość, zawieszonym w historii ostatnich dwustu lat ciągle „pomiędzy”, ciągle z potrzebą odbudowy i koniecznością poszukiwania sensu” — pisze dziennikarz.
„Zaznacza on ponad to, że w dziedzinie archeologii polscy badacze często nie mają sobie równych i zapisali się w historii jak wybitni odkrywcy, ale także i obrońcy antycznych kultur. Podczas gdy wyprawy naukowe imperiów brytyjskich, niemieckich czy francuskich często dokonywały grabieży na zbiorach poszczególnych krajów, polscy archeologowie dokonywali odkryć w sposób nieinwazyjny” – dodaje.
„Polscy archeolodzy to ekstraklasa światowa. Jeśli ktoś ma przenieść jedną z największych egipskich świątyń, zachowując jej oryginalny charakter i kształt, a jednocześnie ochronić ją przed wiecznym zalaniem, to będą to Polacy. Jeśli ktoś ma dostać się do najdalszych zakątków i najgłębszych zakamarków ludzkiej cywilizacji w górach Ałtaju, to także będą to Polacy”— stwierdza KŁOSOWSKI.
Zaznacza on wielokrotnie, że Polska historia, często pełna zniszczeń i odbudowy sprawia, że rodzimi archeologowie mają ogromny szacunek do dorobku innych krajów. Ratują zabytki i dzieła kultury innych narodów może właśnie dlatego, że naszą spuściznę kulturową tak często rozkradano i atakowano. Dziennikarz pisze więc, że archeologia jest arcypolską dziedziną. „Bo kiedy dziś nowoczesność mówi, że chce zastąpić wszystko, co było kiedykolwiek wcześniej, można być pewnym, że oto jakiś Polak właśnie robi zdjęcia majańskich piramid w środku dżungli albo rysuje szlachetne kształty antycznych waz” — pisze autor w tekście „Sens zapomnianych światów”.
PAP/WszystkocoNajważniejsze/eg
