Kim jest Marlena Happach, nowa szefowa Narodowego Instytutu Dziedzictwa

Marlena Happach. Działaczka odznaczona Srebrnym Krzyżem Zasług

.Marlena Happach to architektka, urbanistka, działaczka społeczna związana z Warszawą. Ukończyła studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej, w ramach których przez rok studiowała w L’École nationale supérieure d’architecture de Paris-La Villette, a przez semestr – w Technische Universität w Berlinie.

Współtworzyła Stowarzyszenie „Odblokuj”, którego w latach 2010-2016 była prezeską. W latach 2012-2015 była wiceprezeską Oddziału Warszawskiego SARP Warszawa, a następnie przez rok jego prezeską. Od 2016 do 2024 roku pełniła funkcję Architektki Miasta Warszawy oraz była dyrektorką Biura Architektury i Planowania Przestrzennego w Urzędzie m.st. Warszawy. Od kwietnia 2024 r. była wicedyrektorką ds. inwestycji warszawskiego Ogrodu Zoologicznego. W czerwcu 2024 r. Marlena Happach została powołana na p.o. dyrektora Narodowego Instytutu Dziedzictwa.

W 2016 r. została odznaczona Srebrnym Krzyżem Zasługi za promowanie działań na rzecz poprawy infrastruktury miejskiej i osiągnięcia w upowszechnianiu pamięci o najnowszej historii Polski.

W latach 2022-2024 dyrektorem NID była Katarzyna Zalasińska.

Narodowy Instytut Dziedzictwa to państwowa instytucja kultury, której organizatorem jest Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Do zakresu działalności Instytutu należy m.in. wyznaczanie i upowszechnianie standardów ochrony i konserwacji zabytków, gromadzenie i upowszechnianie wiedzy o dziedzictwie kulturowym, a także prowadzenie działalności naukowo-badawczej dotyczącej dziedzictwa kulturowego.

Nasz kraj cały czas się zmienia

”Powiedzmy więc dobitnie, że szybko postępujący rozwój świata i jego konsekwencje dla życia społeczeństw czyni z wprowadzania zmian w polityce oraz w życiu gospodarczym i społecznym naturalny proces, z pewnością niezbędny dla harmonijnego rozwoju cywilizacyjnego. Otwarte pozostaje jednak pytanie, jakie zmiany wprowadzać i w jaki sposób, a w szczególności w jakim tempie to robić. Toczące się dzisiaj na świecie dyskusje poszukujące odpowiedzi na pytanie postawione w tytule tego tekstu nie przyniosły dotychczas żadnych jednoznacznych konkluzji. Warto więc z pewnością pomyśleć o silnie zależnych od okoliczności zaletach i wadach obu sposobów wprowadzania zmian, oczywiście w kontekście ich skuteczności na rzecz społecznego dobrostanu” – pisze na łamach Wszystko co Najważniejsze prof. Michał Kleiber, redaktor naczelny.

Przez zmiany rozumiemy tu decyzje polityczne lub administracyjne wpływające w istotny sposób na życie społeczne. Zmiana radykalna jest zaś daleko idącą transformacją istniejącego systemu, zasadniczo zmieniającą publicznie artykułowane poglądy, istniejące struktury organizacyjne lub praktyczne działania. Oznacza to w istocie wprowadzenie pewnego nowego paradygmatu, likwidującego dotychczasowe status quo, mogącego w optymistycznym wariancie udoskonalić istniejące systemy polityczno-społeczne zidentyfikowane jako nie w pełni optymalne.

„Zmiana taka wymaga odwagi, jest ze swej natury ryzykowna i może przynieść spektakularny sukces, ale także niepowodzenia. Do potencjalnych zalet tego podejścia zaliczyć można natomiast szybkie uzyskanie zamierzonego rezultatu, eliminującego systemowe słabości zidentyfikowane przez decydentów wprowadzających tę zmianę w życie, a także częste sprzyjanie w trakcie tego procesu różnorodnym innowacjom wspomagającym przełomowe rozwiązania. Z kolei do słabości i problemów radykalnych zmian należy niewątpliwie trudność w określeniu ich przebiegu w kontekście wielu niemożliwych do przewidzenia przypadków komplikujących realizację zmian, możliwość poważnych niepowodzeń czy zawsze występujący silny opór organizacyjnych i biznesowych interesariuszy dotychczasowego układu oraz jego światopoglądowych zwolenników.

Do przykładów wielkich radykalnych zmian na świecie, brzemiennych w społeczno-gospodarcze bądź polityczne konsekwencje, zaliczyć można z pewnością takie wydarzenia, jak polityczny podział Europy po II wojnie światowej i jego upadek 35 lat temu, a także pochopnie wprowadzane w niektórych państwach nowe regulacje dotyczące problemów klimatycznych czy światopoglądowych. W Polsce charakter radykalnych zmian politycznych, bez żadnych zresztą wątpliwości bardzo korzystnych, miały oczywiście nasza transformacja ustrojowa oraz wejście do NATO i UE. Do aktualnych i mających wielkie praktyczne znaczenie zmian tego rodzaju można zaliczyć wprowadzane od pewnego czasu wysoce kontrowersyjne reformy w sądownictwie, publicznych mediach, polityce klimatycznej i ochronie środowiska, kulturze czy edukacji.

Przez zmianę stopniową rozumiemy z kolei sukcesywne wprowadzanie powiązanych ze sobą niewielkich poprawek do istniejących systemów w celu osiągnięcia zamierzonego celu. Efekty takiego podejścia są traktowane jako bardziej przewidywalne, ograniczające ryzyko niepowodzenia i minimalizujące problemy społeczne, zawsze występujące przy zmianach. Stopniowo wdrażane zmiany pozwalają wyciągać konstruktywne wnioski z poprzednich modyfikacji, zmniejszając w ten sposób ryzyko niepowodzenia. Do licznych i szeroko znanych przykładów w tym zakresie należą powszechnie stosowane stopniowe zmiany w produkcji, poprawiające jej jakość i efektywność, udoskonalenia w organizacji i zarządzaniu firm, a także ograniczone i mające widoczne poparcie interesariuszy nowelizacje różnych obowiązujących regulacji prawnych” – opisuje.

Artykuł dostępny na łamach Wszystko co Najwazniejsze: https://wszystkoconajwazniejsze.pl/prof-michal-kleiber-zmiany-lepsze-radykalne-czy-stopniowe/

PAP/MB