Zwierzęta kiedyś rosły wolniej, żyły dłużej - badania paleontologów

Wczesne zwierzęta z epoki jurajskiej, czyli współczesne dinozaurom, żyły dłużej niż ich dzisiejsze odpowiedniki – dowodzą badania naukowe opublikowane na łamach pisma „Science Advances”.

Prehistoryczne zwierzęta

.Analiza skamieniałości wczesnych ssaków z epoki jurajskiej dowodzi, że żyły one stosunkowo długo. Dzięki analizie pierścieni przyrostowych zębów badacze byli w stanie ocenić długość życia i tempo wzrostu tych ssaków, a nawet wiek, w którym osiągały dojrzałość płciową.

Badania prowadzone były przez zespoły z Uniwersytetu w Bonn (Niemcy) i Queen Mary University w Londynie (W. Brytania).

Przedmiotem analiz były gatunki ssaków jurajskich i ich poprzedników, których skamieniałości znaleziono w Portugalii, Walii i Wielkiej Brytanii (Oxforshire). Jednym był Dryolestes, który osiągał dojrzałość w wieku czterech lat, drugim – Haldanodon, który żył 11-14 lat. Znaleziska pochodziły z okresu 200-150 mln lat temu.

„Nigdy wcześniej nie potrafiliśmy zrekonstruować schematów wzrostu tych wczesnych ssaków w takich szczegółach” – opisuje Elis Newham z Queen Mary University of London.

Badanie skamieniałości

.Zespół stosował technikę zwaną tomografią rentgenowską synchrotronową, w której elektrony są przyspieszane do prędkości bliskiej prędkości światła (w przeciwieństwie do zwykłego obrazowania rentgenowskiego).

Obrazy uzyskane za jej pomocą są wyższej jakości niż te, które daje konwencjonalna mikrotomografia rentgenowska.

Naukowcy byli w stanie zobrazować maleńkie pierścienie wzrostu w tkance kostnej, która mocuje zęby do szczęki. „Pierścienie są podobne do tych u drzew, ale w skali mikroskopowej” – wyjaśnia prof. Thomas Martin z Uniwersytetu w Bonn.

Okazuje się, że pierwsze oznaki schematów wzrostu tak charakterystycznych dla współczesnych ssaków, takich jak przyspieszenie w okresie dojrzewania, zaczęły pojawiać się około 150 mln lat temu.

Wczesne ssaki rosły znacznie wolniej, ale żyły dłużej niż dzisiejsze małe ssaki, osiągając długość życia od ośmiu do czternastu lat, a nie od jednego lub dwóch, jak np. dzisiejsze myszy. Potrzebowały jednak kilku lat na osiągnięcie dojrzałości płciowej, w przeciwieństwie do ich współczesnych odpowiedników, którzy osiągają dojrzałość płciową w ciągu zaledwie kilku miesięcy.

Dinozaurów nie wskrzesimy. Ale co z wymierającymi gatunkami?

.„Interesującym zagadnieniem związanym z badaniem DNA jest możliwość wskrzeszenia wymarłych bądź wymierających gatunków” – pisze na łamach „Wszystko co Najważnie jsze” Martyna MOLAK-TOMSIA, adiunkt w Muzeum i Instytucie Zoologii PAN oraz członkini Polskiego Towarzystwa Nauk o Człowieku i Ewolucji.

„Wiemy, że wskrzeszanie wymarłych gatunków nie jest możliwe w przypadku dinozaurów, ponieważ nie dysponujemy zachowanym materiałem genetycznym. Jak jednak prezentuje się stan wiedzy w przypadku stworzeń, których materiał posiadamy, na przykład mamutów czy wymierających dziś gatunków? Czy potrafimy je wskrzesić?” – pyta badaczka w tekście „Dinozaurów nie wskrzesimy. Ale co z wymierającymi gatunkami?„.

Martyna MOLAK-TOMSIA stawia również pytanie natury etycznej: „nawet jeśli mamy możliwości, to czy mamy prawo do deekstynkcji gatunków?”.