protesty

Bardzo mi brakuje w komunikacji publicznej w Polsce prowspólnotowego sposobu myślenia i działań. Za dużo w nas narracji sportowo-wojennej. Nasza komunikacja zdominowana jest takimi zwrotami, jak „walczymy”, „podejmujemy walkę”, „przegrywamy”.Porównujemy się z innymi, a ponieważ mamy mniej przypadków zachorowań niż Włosi czy Niemcy, uważamy się za lepszych lub lepiej zorganizowanych. Nie tędy droga w budowaniu wspólnoty w czasie kryzysu.

Rzadko słyszymy o Nikaragui – pięknym, choć biednym kraju w Ameryce Środkowej. Tymczasem właśnie mija rok, od kiedy zaczęły się wielotysięczne protesty, krwawo tłumione przez rząd Daniela Ortegi.

Środowiska rewolucyjnej lewicy zachodniej na ogół bardziej interesowały się tym, co działo się po drugiej stronie żelaznej kurtyny, aniżeli ludzie o poglądach zachowawczych czy nawet tradycyjna socjaldemokracja. Umiarkowana, mieszczańska opinia chciała przede wszystkim stabilizacji, spokoju, odprężenia w relacjach między dwoma blokami ideologicznymi. Młodzieżowe bunty w stolicach państw Układu Warszawskiego wcale nie były im na rękę.