Wilno

Sojusz ma powody do świętowania. Lecz zadań do wykonania ma wciąż znacznie więcej.

Dla Litwy i szerzej – Europy Wschodniej – ten zabieg dyplomatyczny może przynieść korzyści gospodarcze. Podczas gdy Pekin nie wywiązuje się ze swoich obietnic wobec regionu, Tajwan jest już tam widocznym inwestorem, a coraz bardziej formalne więzi dyplomatyczne mogą pomóc w stworzeniu jeszcze większych możliwości gospodarczych dla obu stron.

Dzięki inicjatywie, pomocy i zaangażowaniu wielu partnerów w Polsce i na Litwie w ostatnich czterech latach udało się przedstawić litewskiemu społeczeństwu m.in. historię Ludwika Zamenhofa, lekarza praktykującego w Wiejsiejach, czy pochodzących z Telsz na Żmudzi braci Narutowiczów – Stanisława, sygnatariusza Aktu Niepodległości Litwy z 1918 roku, oraz Gabriela, pierwszego Prezydenta Rzeczypospolitej.

Litwa zakochała się we Franciszku. W swoim przesłaniu częściowo podążał za Janem Pawłem II – historia narodowa jako inspiracja dla teraźniejszości i przyszłości, doświadczenie walki o wolność jako źródło solidarności i zaangażowania w wartości chrześcijańskiego humanizmu. Bardziej wymagające było wezwanie do zaakceptowania różnic, do otwarcia się na przybyszy z zewnątrz, do postawienia najsłabszych w centrum życia społeczeństwa.

Wśród personelu hospicjum mam wyznawczynie islamu, Tatarki i Karaimki. Proszę sobie wyobrazić sytuację – umiera katolik, a wyznająca islam pielęgniarka biegnie i woła: „Siostro, siostro! Trzeba się pomodlić do Panienki Najświętszej, bo katolik umiera”.