2017

Niespotykane wcześniej nierówności (1% ludzkości posiada 50% majątku światowego) wewnątrz krajów, ale i między krajami i regionami wywołują nowe napięcia, nie mniej ważne niż zakorzenione w historii konflikty polityczne i religijne. Ich natężenie będzie tylko rosło.

Rok 2017 będzie rokiem demonstracji wielkiego znaczenia Europy poprzez jej całkowitą bezradność dotyczącą rozwiązywania problemów globalnych.

Europa potrzebuje renesansu, biurokratyczna Unia okazała się zawodna. Potrzebna jest nowa definicja Europy i współpracy wolnych, solidarnych narodów, niezbędne jest wypracowanie nowego katalogu wspólnych wartości.

Scenariusz pesymistyczny dla Europy to rozwój wypadków prowadzący — być może szybciej, niż ktokolwiek się spodziewa — do de facto rozpadu dzisiejszej Unii, z ewentualnym zastąpieniem jej przez, zapewne ograniczoną, wspólnotę wyłącznie gospodarczą.

Nie mamy już autorytetów intelektualnych, do których moglibyśmy się odwołać. Co i kto nas połączy? W ostatnich latach taką siłę miały tylko narodowe traumy, odejście Jana Pawła II, Smoleńsk. Czy obejdzie się bez kolejnego nieszczęścia, byśmy mogli coś zrobić razem dla dobra przyszłych pokoleń?

Polityka — w dotychczasowym rozumieniu ostatnich 50 ­czy ­­70 lat — umarła. Oparta była na demokratycznym ucieraniu się różnych racji i na szacunku dla odrębnych zdań. Co nie znaczy, że zawsze umiała wsłuchać się w głosy wszystkich obywateli, szczególnie tych, którzy odstawali od głównego nurtu.

O Polsce w strefie zgniotu, rosnących Chinach, zagubionej Europie, upadającej Rosji, Ameryce Trumpa, nierównościach i buncie mas, polskiej “transformacji przez kolonizację”, szansach Mateusza Morawieckiego i “reformatorów”.