bezpieczeństwo narodowe

Polska jest zaufanym sojusznikiem Stanów Zjednoczonych z wielu zasadniczych powodów. Państwo to jest najważniejszym partnerem Ameryki na najistotniejszych frontach bezpieczeństwa w Europie, zarówno militarnych, jak i gospodarczych czy energetycznych.

W warunkach nowej hybrydowej zimnej wojny wybuch konfliktu bezpośredniego między dwoma stronami jest bardziej prawdopodobny (jest „do pomyślenia”) niż w klasycznej zimnej wojnie XX wieku. Dotyczy to w szczególności agresji skrytej, zakamuflowanej, podprogowej (przykład takiej agresji mieliśmy na Krymie i w pewnym stopniu także w Donbasie). Mniej prawdopodobna, ale jednak dużo bardziej prawdopodobna niż w pierwszej zimnej wojnie może być agresja otwarta, ale na ograniczoną skalę.

To w związku z walką z terroryzmem zrodziło się pytanie, czy wspólnoty polityczne, narodowe mogą pozwolić sobie na ograniczenie wolności, aby zapewnić bezpieczeństwo.

Opublikowana 22 stycznia 2015 r. Doktryna Cyberbezpieczeństwa RP stanowi transsektorowy dokument wykonawczy do Strategii Bezpieczeństwa Narodowego. Transsektorowość, pojęcie które pojawiło się w Białej Księdze Bezpieczeństwa Narodowego RP, oznacza w tym przypadku, że zagrożenia z funkcjonowaniem cyberprzestrzeni obejmują wiele sektorów bezpieczeństwa narodowego.

Rozpoczynając prace nad Doktryną stanęliśmy przed dylematem – czy naszym celem powinno być zapewnienie bezpieczeństwa Polski w cyberprzestrzeni, czy też zapewnienie bezpieczeństwa cyberprzestrzeni RP? Chociaż problem brzmi dość akademicko, w praktyce okazał się bardzo istotny z punktu widzenia filozofii myślenia o bezpieczeństwie.

Ostatni rok pokazał, jak chwiejne i niepewne może być środowisko bezpieczeństwa i jak szybko dezawuują się nawet najbardziej ostrożne prognozy dotyczące jego rozwoju – także te o nieodległej perspektywie. Jednak ta utrudniona przewidywalność, dodatkowo komplikowana charakterem kryzysu za wschodnią granicą, nie może zwalniać instytucji odpowiedzialnych za bezpieczeństwo z formułowania prognoz i planów działania.