Współczesny paradoks dobra. Zwolennicy projektu nowoczesnego doskonale potrafią wytwarzać dobra materialne, kulturalne i moralne. Wydają się natomiast niezdolni wyjaśnić, w jakim sensie dobrem jest samo istnienie człowieka.
Kościół katolicki prawdopodobnie wyraźniej niż inne formy chrześcijaństwa dostrzega zanik sztuki prowadzenia sporów. Chyba jeszcze nigdy w historii nie odczuwał tak dotkliwie zubożenia swojej myśli, które wynika z braku solidnej, intelektualnej opozycji. Nie ma dzisiaj szermierza godnego ostrza jego szpady. Jeśli w dzisiejszych czasach Kościół nie wydaje epokowych dzieł, dzieje się tak dlatego, że nikt go do tego nie zmusza. To, co najlepsze, zawsze rodzi się dzięki podejmowaniu wyzwań. Nie inaczej jest z najlepszymi myślami.
Niewątpliwie bardzo kusząca wydaje się wizja, że dzięki automatyzacji i robotyce człowiek stanie się lepszy, szybszy i zdrowszy, silniejszy i inteligentniejszy. Jak dotąd jednak, digitalizacja co najwyżej uczyniła nas księgowymi, listonoszami czy menedżerami, przenosząc odpowiedzialność za kolejne etapy procesów na użytkowników, konsumentów, pracowników itd. „Łatwiej postawić fabrykę, która wykorzystywałaby jedynie niewielki ułamek ludzkiej wartości, niż stworzyć świat, w którym ludzie mogliby w pełni rozwinąć swój potencjał”.
“Po głosowaniu z balkonu dla publiczności ktoś zawołał: assasins! (mordercy!) Bo jak inaczej można określić postępowanie belgijskiego parlamentu? Jakież rozeznanie w odniesieniu do decyzji o przerwania własnego życia ma 12-letnie dziecko?”
