Menu
Debata, która została zorganizowana w Paryżu przez redakcję „Le Figaro”, odbiła się szerokim echem. Wybitni intelektualiści mieli sposobność do dyskusji na takie tematy, jak wiara, zanikanie chrześcijańskiej matrycy w dzisiejszej Europie oraz – co wydaje się szczególnie interesujące – to, co może zająć jej miejsce.
Historia relacji klasyki i chrześcijaństwa, zarówno w okresach pełnej zgody, jak i gwałtownych sporów, stanowi przejaw złożoności, bogactwa i powagi batalii między radykalnymi a konserwatywnymi siłami...
Rozterki i wątpliwości, które coraz głębiej naznaczają samoświadomość Europejczyków – „kim jesteśmy?
Powrót do normalności, której dokładny kształt nie sposób przewidzieć, będzie wymagał wysiłku pokoleń.
Osłabiające dążenie do utrzymania status quo to cecha społeczeństwa, którego rozwój osiągnął swój kres.
Jakie terytorium i jaką formę chrześcijaństwa mam na myśli – zapyta ktoś, i słusznie.
Obecny atak na chrześcijaństwo wydaje się silniejszy i głębszy. Jego bazą teoretyczną jest nowy ateizm, a jego czterej jeźdźcy to – Richard Dawkins, Sam Harris, Christopher Hitchens i Daniel Dennett.
Chrześcijaństwo nie rości sobie prawa do dostarczania kulturze nowych treści. Natomiast dostarcza ono nowej perspektywy.
Wybór Polaka na papieża był jak grom z jasnego nieba. Sądzę, że to Jan Paweł II w dużej mierze otworzył moim rodakom oczy na rzeczywistość komunizmu.
