katolicyzm

Historia pokazuje, jak różnorodność wzbogaca katolicką tradycję.

Na pośmiewisko Najświętszej Maryi Panny posadzono prostytutkę na tronie i niesiono ją ulicami miasta, aby następnie postawić ją w samym sercu Katedry Notre-Dame i czcić jako „Boginię Rozumu”. Arystokrację i kler, wielkich obrońców Kościoła, nowe państwo rewolucyjne systematycznie brało pod but. Niedługo później to państwo wyłoniło się jako nowy bóg epoki rewolucji.

Jakie terytorium i jaką formę chrześcijaństwa mam na myśli – zapyta ktoś, i słusznie. Wszędzie na świecie Kościoły ewangelickie zyskują coraz to nowych adeptów, a i sam katolicyzm, pomijając szczególny przypadek krajów zachodnich, nie ma się aż tak źle. Czy jest to więc w ogóle takie pewne, że świat przestał być chrześcijański?

Głoszenie i dawanie świadectwa o Chrystusie, gdy dokonuje się z poszanowaniem dla sumień, nie narusza ludzkiej wolności. Wiara jest bowiem propozycją pozostawioną wolnemu wyborowi człowieka. Dlatego i ja postanowiłem złożyć swoje małe świadectwo dotyczące postaci ubogiego kapłana z Neapolu, ojca Dolindo Ruotolo.

Nawet jeśli w ewolucję nie jest wpisany jakiś ostateczny kres, nadal możemy pytać się o konkretne stany spoczynku poszczególnych procesów ewolucyjnych, których jesteśmy świadkami. Moglibyśmy zwłaszcza zapytać, czy gatunek ludzki wciąż jeszcze ewoluuje.

Od wieków to nad Wisłą stykają się ze sobą nie tylko dwa płuca chrześcijaństwa, ale również dwie odrębne kultury. Przesiąknięty oświeceniowym racjonalizmem, reprezentowanym przez Condorceta, Zachód, zdominowany później przez scjentyzm i wiarę w postęp, stykał się tutaj ze znacznie bardziej uduchowionym spojrzeniem na świat i przyrodę. W XX wieku zachodni racjonalizm przełożył się nawet na samo rozumienie religijności, które jeśli miało być uprawnione, było sprowadzane do uczucia lub idei –  zapominano o poziomie nie tylko transcendentnym, ale również metafizycznym. Tę odmienną wrażliwość Wschodu i Zachodu widać do dzisiaj w badaniach empirycznych.

Tekst Piotr BARONA z 2005 r., z przepastnej szuflady Autora, publikujemy w dziesięć lat później.

Celem tych nowych „antydreyfusowców” jest „uderzyć w dwutysiącletnią instytucję, która się zestarzała i jest teraz tragicznie niepewna między swoją tradycją a ziemskim «aggiornamento», ze zniesieniem niektórych jej fundamentów, takich jak celibat, troska o dusze, niezależność kultu i jego administrowanie przez konsekrowane duchowieństwo, sakrament osobistej spowiedzi, wykluczenie kobiet z święceń, moralność seksualna, autorytet w dziedzinie kultury i ludzkości, zaufanie wiernych, hierarchia, począwszy od biskupa Rzymu, papieża.

Karol Młot i jego Frankowie przewracają się w grobach. Choć zapewne niepiśmienni, w odróżnieniu od dzisiejszych, jakoby „oświeconych” przywódców Europy, umieli jednak skutecznie „ocalić coś z tych bogactw, jakich jesteśmy powiernikami: dziedzictwo Grecji, Rzymu i Izraela”, o których pisał Eliot.

Franciszkowe reformy wzbudzają wiele emocji.

Wśród wielu zasług trudno przecenić wkład Jerzego Turowicza w dialog polsko-żydowski. Życie redaktora „Tygodnika Powszechnego” przypadło na okres wielu kryzysowych momentów, takich jak Marzec 1968, kryzys wokół emisji filmu „Shoah” czy dyskusja wokół artykułu Jana Błońskiego „Biedni Polacy patrzą na getto”. Turowicz zawsze wnosił do tych dyskusji umiar oraz ważenie polskich i żydowskich racji.

Edyta Stein, fenomenolog, Żydówka, ateistka, katoliczka, pedagog, tłumacz, ofiara nazistowskiego reżimu; według rektora Papieskiej Akademii św. Tomasza, ojca Abelarda Lobato, jedna z najwybitniejszych kobiet XX wieku. Karmelitanka, święta. Czy miała prawo wypowiadać się na temat macierzyństwa, sama nie będąc matką?

Choć Papież mówił rzeczy ważne, myśmy go zagłaskiwali. To było wzruszające celebrowanie zacnego gościa z dużą dawką sentymentalizmu. Oczekiwaliśmy, że każdemu powie coś miłego, zaskoczy nas dowcipem.