katolicyzm

Ta niewielka, lecz niezwykle treściwa książka w przystępny sposób przybliża najsłynniejsze (choć niedokończone) dzieło Tomasza z Akwinu i może służyć za wprowadzenie do jego lektury. Jean-Pierre Torrell OP, jeden z najwybitniejszych znawców myśli Akwinaty, pomaga uchwycić strukturę Summy teologii, omawiając jej podstawowe części i ukazując powiązania między nimi. Analizuje zwłaszcza Tomaszową naukę o Bogu i stworzeniu, moralności i sakramentach, a także życiu Chrystusa.

33 listy napisane zostały przez polskiego mnicha trapistę Michała Zioło OCSO do przyjaciela, francuskiego szlachcica i eremity Florentina Benoit d’Entrevaux. Połączyła ich poezja – jako mistrzowski skrót rzeczywistości – oraz chrzest. A także wspólne pragnienie, by zostać świętymi i otworzyć się na Miłość.

Różnorodność czy pluralizm to dziś słowa, które w słownikowej skali popularności wyrazów plasowałyby się na Zachodzie bardzo wysoko. Ich zakres stosowania obejmuje również wiele polskich środowisk o chrześcijańskich korzeniach, które dziś reprezentują jedną z wielu światopoglądowych opcji, coraz bardziej mniejszościową. Skupieni w nich młodzi ludzie (dziś – głównie pokolenie Z) odnajdują się w tym jednak doskonale, dzieląc się mądrze swoimi wartościami – nie tylko wśród osób o podobnych poglądach.

Urodziłem się w 1941 roku, a wykształcenie zdobywałem w dawnych czasach lat czterdziestych i pięćdziesiątych XX wieku, kiedy utrzymywała się La Niña i Ballarat mojej młodości było regularnie mokre i zimne. A my nie mieliśmy centralnego ogrzewania.

Dla Teresy z Lisieux „Wszystko jest łaską” nie oznacza, że wszystko jest dobre, kolorowe, piękne, zrozumiałe i zgodne z naszymi oczekiwaniami. Jest łaską, to znaczy prowadzi i łączy z Bogiem. I w tym kontekście wszystko może nas nawrócić, zwrócić ku Bogu, odwrócić od siebie, wyzwolić od nas samych, byśmy mogli się otworzyć na to, co przynosi codzienność i Boża obecność w niej. Wszystko może stać się łaską prowadzącą do Boga.

Jan Krokos to postać o bogatym dorobku naukowym. Pytanie o koncepcję filozofii tego naukowca przynależy do jądra jego filozofowania.

Pielgrzymowanie jest obrazem i ekspresją jednego z najistotniejszych doświadczeń naszej ludzkiej egzystencji: nieustannego bycia w drodze. W drodze, na której przenika się to, co stałe, z tym, co zmienne; pewność celu i zmienność środków. Nieprzypadkowo jednym z najważniejszych toposów naszej kultury jest homo viator – człowiek wędrowiec, człowiek wiecznie w drodze, szukający swojego miejsca w świecie. I nieprzypadkowo od jakiegoś czasu o Kościele ziemskim mówi się jako o Kościele pielgrzymującym.

Tomasz z Akwinu konfrontuje się z problemem: czy przyjemność wspomaga szczęście, czy raczej jest dla niego przeszkodą (mianowicie przeszkadza w czynności poznania intelektualnego)?

Czasy współczesne nie lubią słowa „autorytet”. Dlatego być może w opisie roli Jana Pawła II w świecie dobrym słowem jest „przywództwo” – pisze prof. Dominika ŻUKOWSKA-GARDZIŃSKA

Benedykt i Scholastyka, Klara z Asyżu, Elżbieta od Trójcy Świętej, Teresa z Lisieux, Franciszek Salezy – nie posągowi święci, ale opiekunowie i przyjaciele, którym Isabelle PRÊTRE zawdzięcza pokonanie wielu trudności i słabości. W czułych rozmowach dziękuje swoim świętym „psychologom” za życiowe drogowskazy.

Ogień z nieba stanowi wprowadzenie do chrześcijańskiej kontemplacji i mistycznej mądrości. To próba zajrzenia w bogatą, żywą tradycję duchowych mistrzów, świętych i męczenników.

Ks. Blachnicki obudował pomysł żywą duchowością Maryjną, czyniąc z Matki Jezusa duchową Opiekunkę nowego dzieła – pisze Anna DRUŚ.

My także bywaliśmy wielokrotnie zaskakiwani, choćby wówczas, gdy muzułmanie prosili nas o odprawienie w ich intencji Mszy Świętej, gdy szwajcarski ateista, rezygnując ze swoich planów, zawiózł nas do Medziugorie.

Kwestie dyskutowane o duszy (Quaestiones disputatae De anima), Kwestia dyskutowana o stworzeniach duchowych (Quaestio disputata De spiritualibus creaturis) oraz Kwestia dyskutowana o zjednoczeniu Słowa wcielonego (Quaestio disputata De unione Verbi incarnati) mają w dorobku Tomasza z Akwinu znaczenie szczególne

Zmiany społeczne, ekonomiczne i technologiczne, których jesteśmy obecnie świadkami, wymagają przede wszystkim ich uważnego rozważenia.

Mówiono, że „aby odgadnąć, nad czym papież pracował czy jaka będzie tematyka kolejnej encykliki, trzeba śledzić, jaką problematyką zajmuje się s. Ehrlich w rzymskich bibliotekach”.

Debata, która została zorganizowana w Paryżu przez redakcję „Le Figaro”, odbiła się szerokim echem. Wybitni intelektualiści mieli sposobność do dyskusji na takie tematy, jak wiara, zanikanie chrześcijańskiej matrycy w dzisiejszej Europie oraz – co wydaje się szczególnie interesujące – to, co może zająć jej miejsce.

Perogrio Odifreddi, włoski profesor, matematyk i ateista przez wiele lat korespondował i spotykał się z papieżem Benedyktem XVI. W trakcie audiencji głównie dyskutowali – o kościele, wierze, historyczności Jezusa czy kondycji współczesnego człowieka. Niedługo przed śmiercią papieża wszystkie nieznane dotychczas listy i zapisy rozmów zostały zebrane i uporządkowane w książce „W poszukiwaniu prawdy”. Ten dialog pomiędzy papieżem a naukowcem sceptykiem, choć prowadzony z krańcowo różnych pozycji, ukazuje jeden, wspólny cel, którym jest dążenie do wzajemnego zrozumienia i poszukiwanie prawdy.

Benedykt był w stanie przekroczyć i zintegrować wiele ograniczających dualizmów i zburzyć fałszywe mury wzniesione między wiarą i rozumem, tradycją i odnową, chrześcijaństwem i oświeceniem, miłością i cierpieniem, charyzmatem i hierarchią, tym, co pozytywne i naturalne, pracą i kontemplacją, tym, co ludzkie, i tym, co boskie

Kościół katolicki, zwłaszcza na Zachodzie, przechodzi obecnie jeden z najgorszych kryzysów w swojej historii. Skandal nadużyć seksualnych duchowieństwa zaszkodził dziełu Kościoła niemal w każdy sposób1.

Karol Wojtyła i Gabriel-Marie Garrone podzielali przekonanie, że wiara i rozum winny się wspierać w poznawaniu prawdy, dzięki czemu rozwija się kultura humanistyczna. Szczególną rolą nauki katolickiej jest wskazywanie na wartości duchowe i moralne w dzisiejszym świecie, zagrożonym coraz bardziej procesem dehumanizacji życia społecznego

Najnowsze wydanie tygodnika „Wszystko Co Najważniejsze” dedykujemy zmarłemu papieżowi-seniorowi, Benedyktowi XVI. Jego odejście traktować można bowiem jako koniec pewnej epoki, nie tylko w dziejach Kościoła, ale zdawać się może – w historii świata zachodniego.

Jesteśmy przekonani o wywodzeniu się chrześcijaństwa z judaizmu, ale mniej oczywisty jest fakt, że działało to częściowo również w drugą stronę.

Nie wiemy, jak być mężczyznami, ponieważ nawet już nie wiemy, kim jest mężczyzna. Zanim zaczniemy marzyć o byciu dżentelmenami, musimy zrozumieć, kim jest mężczyzna i jak nim być.

W latach 1957-1958 uciekło do Polski trzech młodych słowackich zakonników ze Zgromadzenia Słowa Bożego: Štefan Horváth, Jozef Šabo i Robert Borík, którzy następnie potajemnie dokończyli studia teologiczne i zostali wyświęceni na księży przez biskupa Lucjana Bernackiego w Gnieźnie. Umykali usilnie poszukującym ich funkcjonariuszom SB, co było możliwe dzięki ofiarności polskich braci i sióstr zakonnych oraz wielu ludzi świeckich zaangażowanych w pomoc słowackim księżom.

Fakt, że Bóg jako stwórca świata jest wobec niego transcendentny, czyli całkowicie inny i różny, umożliwia czynienie cudów, czyli szczególnych ingerencji w stworzone dzieło.

Liturgia – funkcjonująca niczym rozbudowany poemat, w którym jeden symbol objaśnia kolejne – pozwala na subtelne nawarstwianie się sensów.

Historia pokazuje, jak różnorodność wzbogaca katolicką tradycję.

Na pośmiewisko Najświętszej Maryi Panny posadzono prostytutkę na tronie i niesiono ją ulicami miasta, aby następnie postawić ją w samym sercu Katedry Notre-Dame i czcić jako „Boginię Rozumu”. Arystokrację i kler, wielkich obrońców Kościoła, nowe państwo rewolucyjne systematycznie brało pod but. Niedługo później to państwo wyłoniło się jako nowy bóg epoki rewolucji.

Jakie terytorium i jaką formę chrześcijaństwa mam na myśli – zapyta ktoś, i słusznie. Wszędzie na świecie Kościoły ewangelickie zyskują coraz to nowych adeptów, a i sam katolicyzm, pomijając szczególny przypadek krajów zachodnich, nie ma się aż tak źle. Czy jest to więc w ogóle takie pewne, że świat przestał być chrześcijański?

Głoszenie i dawanie świadectwa o Chrystusie, gdy dokonuje się z poszanowaniem dla sumień, nie narusza ludzkiej wolności. Wiara jest bowiem propozycją pozostawioną wolnemu wyborowi człowieka. Dlatego i ja postanowiłem złożyć swoje małe świadectwo dotyczące postaci ubogiego kapłana z Neapolu, ojca Dolindo Ruotolo.

Nawet jeśli w ewolucję nie jest wpisany jakiś ostateczny kres, nadal możemy pytać się o konkretne stany spoczynku poszczególnych procesów ewolucyjnych, których jesteśmy świadkami. Moglibyśmy zwłaszcza zapytać, czy gatunek ludzki wciąż jeszcze ewoluuje.

Tekst Piotr BARONA z 2005 r., z przepastnej szuflady Autora, publikujemy w dziesięć lat później.

Celem tych nowych „antydreyfusowców” jest „uderzyć w dwutysiącletnią instytucję, która się zestarzała i jest teraz tragicznie niepewna między swoją tradycją a ziemskim «aggiornamento», ze zniesieniem niektórych jej fundamentów, takich jak celibat, troska o dusze, niezależność kultu i jego administrowanie przez konsekrowane duchowieństwo, sakrament osobistej spowiedzi, wykluczenie kobiet z święceń, moralność seksualna, autorytet w dziedzinie kultury i ludzkości, zaufanie wiernych, hierarchia, począwszy od biskupa Rzymu, papieża.