chrześcijaństwo

Nigdy nie było aż tylu ludzi wierzących co dzisiaj. Według badania Pew Research Center, 84 proc. ludzi posiada jakąś afiliację wyznaniową. Ludzkość jest w większości wierząca. Chrześcijanie stanowią najważniejszą grupę, 2,3 miliarda wiernych, czyli 31 proc. wszystkich wierzących.

Jakie terytorium i jaką formę chrześcijaństwa mam na myśli – zapyta ktoś, i słusznie. Wszędzie na świecie Kościoły ewangelickie zyskują coraz to nowych adeptów, a i sam katolicyzm, pomijając szczególny przypadek krajów zachodnich, nie ma się aż tak źle. Czy jest to więc w ogóle takie pewne, że świat przestał być chrześcijański?

Współczesne rozwinięte społeczeństwa odeszły od rozumienia polityki jako procesu, w ramach którego zgadzamy się na formę wspólnego bycia razem opartego na wspólnym poczuciu dobra.

To będzie raczej krótki tekst. Bo nadzieja albo jest, albo jej nie ma, stan pośredni nie istnieje. Tymczasem dziś nadziei potrzebujemy jak tlenu, bo rok 2020 zdaje się powtarzać, a widoków na zmianę nie ma.

Obecny atak na chrześcijaństwo wydaje się silniejszy i głębszy. Jego bazą teoretyczną jest nowy ateizm, a jego czterej jeźdźcy to – Richard Dawkins, Sam Harris, Christopher Hitchens i Daniel Dennett.

Prawdziwie chrześcijańskie wartości od dawna są zakorzenione w myśli Zachodu, lecz same społeczeństwa zachodnie często są już daleko od swoich założycielskich ideałów. Najbardziej jest to widoczne w kwestiach ochrony życia.

Doświadczenie pandemii pokazuje, że mamy do czynienia z kryzysem poczucia bezpieczeństwa współczesnego człowieka. Rodzi się nowy świat.

Jezus zawsze odpowiadał krótko, Jezus zawsze odpowiadał mądrze. Ani razu nie zapultał się w swojej wypowiedzi. Jako mąż, jako żona, jako ksiądz nigdy nie powinniśmy tego Bożego tupetu tracić. Powinniśmy być jak Jezus przed Piłatem. Zawsze wiedzieć, co w danym momencie powiedzieć.

Tekst Piotr BARONA z 2005 r., z przepastnej szuflady Autora, publikujemy w dziesięć lat później.

Celem tych nowych „antydreyfusowców” jest „uderzyć w dwutysiącletnią instytucję, która się zestarzała i jest teraz tragicznie niepewna między swoją tradycją a ziemskim «aggiornamento», ze zniesieniem niektórych jej fundamentów, takich jak celibat, troska o dusze, niezależność kultu i jego administrowanie przez konsekrowane duchowieństwo, sakrament osobistej spowiedzi, wykluczenie kobiet z święceń, moralność seksualna, autorytet w dziedzinie kultury i ludzkości, zaufanie wiernych, hierarchia, począwszy od biskupa Rzymu, papieża.

Chrześcijaństwo zapoczątkowało epokę, w której zanikła hierarchia płci: każde życie było godne tego, aby żyć, w tym takie, które poczęło się w bardzo niefortunnych okolicznościach, albo nawet takie, które zmierzało do końca i chciało zakończyć swoje cierpienia.

Czy zatem powinniśmy bronić chrześcijańskiego Zachodu? Odpowiedź brzmi: oczywiście! Obronimy go jednak wyłącznie wtedy,  gdy w warunkach dzisiejszego świata będziemy promować zasady i wartości chrześcijaństwa oraz płynące z niego inspiracje. Aby to czynić, potrzebujemy zdecydowanego i wyraźnego dialogu międzyreligijnego – zwłaszcza z islamem – a także dyskursu międzyreligijnego. Musimy wciąż na nowo odkrywać ducha chrześcijańskiego Zachodu.

Działalność polityczna wymaga odniesienia do całościowej wizji społeczeństwa i człowieka. Państwo nie może wymagać od obywateli przywiązania do określonej ideologii, ponieważ mogłoby to prowadzić do dyktatury duchowej, która jest najgorsza ze wszystkich. Wspólnota polityczna istnieje dla dobra wspólnego. Rzeczywiście, społeczeństwami dojrzalszymi są te, w których udział wszystkich jest wolny, aktywny i odpowiedzialny.

Święta Faustyna Kowalska, autorka najczęściej tłumaczonej na świecie polskiej książki, orędowniczka Bożego Miłosierdzia, kilka lat kluczowych dla swojego życia, spędziła w Łodzi. Właśnie w tym mieście przemysłu włókienniczego młodziutka dziewczyna weszła na drogę swojego powołania.

Osłaniając twarz przed zimnym wiatrem, próbuję chwilę wysiedzieć pod murem komina i jak co roku się zastanawiam, jak mówić o narodzeniu Boga? Jak nie popaść w banał? I chyba jak zawsze jestem bezradny, bo nie starczy życia, żeby objąć tę tajemnicę, która ludzki świat wywraca do góry nogami, jak wtedy…

Odwołania do symbolu światła — rozumianego jako światło duchowe claritas — odnajdujemy w dziełach filozoficznych i teologicznych. Czytamy w nich, że tworzywem i podłożem każdego istnienia jest światło, a przejawia się ono w postaciach światła duchowego i światła cielesnego.