kościół

Trzeba na nowo przeczytać przypowieść o dobrym Samarytaninie, stanowiącą odpowiedź na pytanie: „Kto jest moim bliźnim?”

U podstaw religii ludzkości, która zawładnęła Europą, leży wrogość i resentyment do chrześcijaństwa.

Proponuję, byście zrobili ćwiczenie. Wymieńcie 10–20 rzeczy, które wam nie pasują. Ponarzekajcie – jak zwykle – na państwo, na prezydenta, na szefa, na nasze drogi, na żonę, na męża, na dzieci. Pozwólcie sobie głośno ponarzekać. Potem spróbujcie poczuć, co dzieje się w waszym sercu. Kiedy narzekacie, ono napełnia się ciemnością.

Głoszenie i dawanie świadectwa o Chrystusie, gdy dokonuje się z poszanowaniem dla sumień, nie narusza ludzkiej wolności. Wiara jest bowiem propozycją pozostawioną wolnemu wyborowi człowieka. Dlatego i ja postanowiłem złożyć swoje małe świadectwo dotyczące postaci ubogiego kapłana z Neapolu, ojca Dolindo Ruotolo.

Próby sporządzenia rachunku złych skutków władzy średniowiecznego Kościoła przeciwstawionych złym skutkom sekularnej nowoczesności grzeszą naiwnością: najdotkliwsze formy społecznej opresji, jakie napotykamy w średniowieczu, stanowiły rezultat rozpoczętego procesu formowania sfery świeckiej.

Kryzys w przemyśle wydawniczym niesie niebezpieczeństwo informacji tworzonych w redakcjach, przed komputerem, w agencjach, w sieciach społecznościowych, bez wychodzenia na ulice, bez «zdzierania butów», bez spotykania osób w celu poszukiwania historii czy zweryfikowania de visu niektórych sytuacji.

W czasie pandemii wzrosła niepomiernie pomysłowość duchownych i osób świeckich w zakresie wykorzystania internetu, lawinowo przybyło zastosowań komunikacji cyfrowej w sferze religijnej. Kościół wszedł tym samym w trzecią dekadę XXI wieku – dekadę technologii.

Różne formy konsumeryzmu obiecywały zadowolenie płynące z korzystania z obfitych dóbr materialnych. Czy zdobycie tego zadowolenia, jakkolwiek realne mogłoby być, zaspokoiło najgłębsze tęsknoty ludzkiego serca?

Prawdziwie chrześcijańskie wartości od dawna są zakorzenione w myśli Zachodu, lecz same społeczeństwa zachodnie często są już daleko od swoich założycielskich ideałów. Najbardziej jest to widoczne w kwestiach ochrony życia.

Doświadczenie pandemii pokazuje, że mamy do czynienia z kryzysem poczucia bezpieczeństwa współczesnego człowieka. Rodzi się nowy świat.

Duchowny będący przestępcą seksualnym zawsze pozostanie naznaczony świętym znamieniem, dlatego należy zrobić wszystko, by to znamię nie zostało zbezczeszczone poprzez świecki sposób traktowania tegoż kapłana. Gdzieś niestety zapomniano o tym, że owszem, to znamię pozostaje, lecz z racji jego świętości wymaga ono, by nie chronić tych, którzy go nadużywają do popełniania grzechów, lecz aby ich ukarać i pokazać, że dla Kościoła ważniejsza jest ochrona świętości charakteru jako takiego, a nie u tych, którzy są nim naznaczeni, a mimo to bezczeszczą go. Trzeba przyznać, że niektórzy duchowni, szukając teologicznego uzasadnienia swoich działań, gdzieś się w tym wszystkim pogubili.

Tak naprawdę nie chodzi o to, że duchowni lub media katolickie wypowiadają się na tematy społeczno-polityczne. Chodzi o to, w jaki sposób się wypowiadają.

Czy zaraza – jak chce Sarah – stanowi w tej mierze przełom, przynajmniej w naszym, zachodnim kręgu kulturowym? W to właśnie bardzo wątpię. A prawdę mówiąc, nie tylko wątpię, ale żywię nawet obawę, że zaraza pogarsza naszą zbiorową duchową kondycję.

Dzień zmartwychwstania Chrystusa to zarazem pierwszy (w hebrajskim porządku) i ósmy dzień tygodnia: nie nadliczbowy, ale przerywający błędne koło, otwierający nową erę.

To tu doprowadzono do ostatecznych granic tezę o zasadniczej nierówności ludzi. Tu naziści przywłaszczyli sobie władzę decydowania, kto jest człowiekiem, a kto nim nie jest. Tu eutanazja spotkała się z eugeniką. Auschwitz-Birkenau stanowi rezultat systemu opartego na ideologii narodowego socjalizmu, która oznaczała deptanie godności człowieka jako obrazu Boga. Dość podobnie postępował również inny totalitaryzm, a mianowicie komunizm, który także zebrał wielomilionowe śmiertelne żniwo.

Papież Franciszek nieustannie wspiera dobre praktyki, które winny kierować naszymi działaniami na rzecz ochrony środowiska. Dla katolików i instytucji katolickich na całym świecie praktyki te stały się podstawą inspiracji i motywacji w dążeniu do zmiany.

Podobnie jak trzydzieści lat temu Kościół w Polsce szukał swojej społecznej drogi pomiędzy socjalizmem i liberalizmem, tak dzisiaj szuka swojej tożsamości pomiędzy coraz bardziej niereligijną kulturą a żywą wiarą. Katolicka odpowiedź na te wyzwania, choć nie w sposób bezpośredni, rysuje się coraz wyraźniej. I paradoksalnie nie jest to wybór pomiędzy dwoma przeciwieństwami.