Żelazna Kopuła, Proca Dawida, Żelazny Promień. Systemy obronne Izraela

Często supernowoczesne systemy mogą być pokonane trywialnymi metodami. Podziwiamy średniowiecznych rycerzy w błyszczących zbrojach, na wspaniałych koniach. Jeżeli jednak zgraja chłopów z kijami ich sprowadzi na bagna, nic im ta przewaga nie pomoże – pisze Jan ŚLIWA

.Kraj, miasto lub obiekt może zostać zaatakowany z powietrza przez różne obiekty: rakiety typu „zrób to sam”, powolne drony, samoloty, rakiety o dużej prędkości itd. Mają one różne charakterystyki dotyczące wysokości, prędkości i czasu lotu, rodzaju i siły wybuchu oraz kierunku nadlatywania. Mogą mieć niską lub wysoką precyzję i być balistyczne lub kierowane. Mogą być wystrzeliwane pojedynczo lub w seriach o określonej długości i intensywności. Na przykład, możliwe jest wystrzelenie prostych, nieprecyzyjnych rakiet w tak dużej liczbie, że nasycą one system obronny — jego zdolność do ich wykrywania, obliczania ich trajektorii, wystrzeliwania pocisku obronnego i kierowania nim.

Zadania systemu obrony powietrznej (rozpoznawanie sytuacji, szybkie podejmowanie decyzji, kontrola broni) są najlepiej wykonywane przez współpracujące systemy oparte na Internecie Rzeczy i AI.

Można wymienić następujące zadania:

➤ wykrywanie nadlatujących pocisków, rozróżnianie prawdziwych od pustych

➤ wykorzystywanie informacji z czujników naziemnych, satelitów i innych źródeł wywiadowczych

➤ wybieranie pocisków celujących w ważne obiekty

➤ wskazówki z centrum dowodzenia

➤ ostateczne, precyzyjne wyszukiwanie i namierzanie oraz skuteczne niszczenie

➤ minimalizowanie ogólnego czasu reakcji, w pełni automatyczna decyzja

➤ współpraca między radarem, centrum dowodzenia i pociskiem

➤ współpraca różnych systemów (Iron Dome, David’s Sling, Arrow)

➤ wybieranie obszaru zniszczenia (unikanie spadających części)

➤ zapewnianie komunikacji i odporności na wojnę elektroniczną

➤ autonomiczne działanie w przypadku zakłócenia połączenia

Wszystko to wymaga szybkiej i precyzyjnej oceny sytuacji, szybkiej decyzji i działania.

Izraelski system obrony powietrznej składa się zasadniczo z trzech podsystemów. Zasięgi podano w nawiasach, ale źródła są różne; istnieją również różne ulepszone wersje:

➤ krótki zasięg: Żelazna Kopuła – Iron Dome (70 km)

➤ średni zasięg: Proca Dawida – David’s Sling (250 km)

➤ długi zasięg: Strzała – Arrow (2400 km)

Żelazna Kopuła ma zwalczać rakiety krótkiego zasięgu, na przykład wystrzeliwane z sąsiadujących obszarów, jak Strefa Gazy. Składa się z radaru wykrywającego i śledzącego, systemu zarządzania walką i kontroli broni (BMC) oraz jednostki odpalającej pociski. System analizuje trajektorie nadlatujących obiektów i by nie marnować amunicji stara się ocenić, które spadną na wartościowe obiekty, a które nie. Te ostatnie są pomijane – najwyżej rakieta wybuchnie w polu. Oczywiście szybka ocena toru lotu opiera się na jego początkowym odcinku. Działa to w przypadku rakiety lecącej bezwładnie po przewidywalnej paraboli. System może przeanalizować dużą liczbę nadlatujących obiektów, ale ma swoje granice w mocy obliczeniowej i liczbie odpalanych antyrakiet. Dlatego najprostszą metodą pokonania go jest zalanie masą pocisków. Mogą być prymitywne i tanie, ważne jest, by angażowały moce obliczeniowe.

Proca Dawida wykorzystuje dwustopniową rakietę. Pierwszy stopień wznosi się pionowo na dużą wysokość; drugi stopień (pojazd bojowy) posiada zaawansowane sterowanie zapewniające wysoką manewrowość w fazie końcowej. 

Rodzina rakiet Strzała chroni przed pociskami balistycznymi dalekiego zasięgu. Pomimo dużej odległości, czasy lotu są krótkie. Irańskie pociski Emad mogą dotrzeć do Izraela w ciągu 12 minut z prędkością 7500 km/h (Mach 6). Irańczycy twierdzą, że ich hipersoniczny pocisk Fattah-2 lecący z hipersoniczną prędkością Mach 15 potrzebuje zaledwie 400 sekund, aby dotrzeć do Tel Awiwu. Podczas lotu może zmieniać trajektorię, zarówno poza i wewnątrz atmosfery.  Nie porusza się po łatwo przewidywalnej paraboli, jest więc bardzo trudny do namierzania i zwalczania. Nie jest jeszcze pewne czy to prawdziwe zagrożenie czy „papierowy tygrys”. Biorąc pod uwagę izolację Iranu, przypuszcza się, że powstał przy współpracy z Rosją. Nie jest to dobra wiadomość, ponieważ sugeruje to niebezpieczną współpracę bloku antyzachodnich dyktatur. Do tego grona należy dołączyć Koreę Północną, która posiada broń atomową, a jej rakieta Hwasong-17 ma zasięg 15 tys. km, czyli może dosięgnąć cele na całym terytorium Stanów Zjednoczonych.

.Nowym elementem izraelskiego systemu obrony jest działo laserowe Żelazny Promień. Ma ono służyć do zwalczania dronów. Promień rozchodzi się oczywiście z prędkością światła, brak jest ciężkiej mechaniki, co ułatwia szybkie odpalanie do wielu celów. Najlepiej nadaje się do zwalczania lekkich delikatnych dronów. W przypadku rakiet konieczne jest ogniskowanie na celu przez kilka sekund, by przekazana energia uszkodziła cel. Już obracanie się celu utrudnia jego zniszczenie. Promień świetlny wymaga czystego powietrza na swojej drodze, utrudnieniem jest więc mgła lub zasłona dymna.

Jak sprawdzą się systemy obu stron, pokaże praktyka. Trzeba wziąć pod uwagę, że supernowoczesne systemy mogą być pokonane trywialnymi metodami. Podziwiamy średniowiecznych rycerzy w błyszczących zbrojach, na wspaniałych koniach. Jeżeli jednak zgraja chłopów z kijami ich sprowadzi na bagna, nic im ta przewaga nie pomoże. Również obecnie spryt może wygrać z techniką, jeżeli tylko potrafi ją zmylić i ogłupić.

Jan Śliwa