Zachowaniu Żydów możemy się przyjrzeć obecnie, bo na naszych oczach niektórzy z nich robią wszystko, aby zniszczyć swój wizerunek i odtrącić przyjaciół. Po artykule Mashy Gessen w „New Yorkerze”, który przypisywał Polakom (narodowi i państwu) winę za śmierć 3 milionów Żydów, została przekroczona pewna granica. Było tego więcej.
W wyniku fuzji wojny i religii powstaje w ludzkiej wyobraźni potężny twór, który nazwałem „wojną kosmiczną”. Zmienia ona naturę konfliktów na świecie, ponieważ takiej wojny nie można przegrać.
Antysemityzm istnieje od tysięcy lat. Kto go szuka, może go znaleźć. Ja go nie szukam. Mogę powiedzieć, że w Rzeszowie i Rymanowie czuję się bardzo dobrze. Nie czuję się niechciana, wręcz przeciwnie.
Możliwe było sformułowanie bezpodstawnego oskarżenia o wymordowanie przez Polskę i Polaków 3 milionów Żydów. Dziś jeszcze takie oskarżenia spotkały się z oporem i wzbudziły powszechne oburzenie. Ale co będzie za kilka lat? – pisze Stanisław ŻARYN Polska od wielu lat jest ofiarą niesłusznych oskarżeń bazujących na historii II wojny światowej oraz niesprawiedliwych interpretacjach dotyczących stosunku Polaków do Żydów. Co roku publikowane są nieuprawnione stwierdzenia, które mają przekonać opinię publiczną, że Polacy ponoszą część winy za Holokaust. Tezy zawarte w ostatnim…
Socjalistyczny cud Izraela okazał się mirażem, Indie odrzuciły socjalistyczną ideologię, wybierając gospodarkę opartą w większym stopniu na wolnym rynku, a Wielka Brytania dała całemu światu przykład, stawiając na prywatyzację i deregulację. Bez względu na to, czy mówimy o kraju rolniczym z populacją 1,3 miliarda ludzi, czy małym bliskowschodnim kraju zamieszkanym przez wybitnie inteligentny naród, od socjalizmu zawsze lepszy jest kapitalizm.
Tracąc resztki nadziei i próbując przynajmniej w ten sposób zwrócić uwagę świata, Szmul Zygielbojm, członek Rady Narodowej RP w Londynie, po konferencji bermudzkiej popełnił samobójstwo. Chciał zaprotestować tak przeciw obojętności państw Zachodu, które oskarżył o współudział w zbrodni. Nie dało to wiele: informacja ukazała się wraz z tekstem jego pożegnalnej notatki – na stronie 7.
Naprzeciw potrzebom tych najmniejszych wyszły siostry elżbietanki, które w 2010 roku założyły w Betlejem sierociniec, pod wiele mówiącą nazwą Dom Pokoju.
Większość uczennic stanowiły dziewczęta, które przeszły trudny syberyjski szlak. W 1945 r. dołączyło do nich 38 dziewcząt, które brały udział w Powstaniu Warszawskim. Te w 1945 r. generał Anders skierował do Nazaretu, by mogły dokończyć przerwaną edukację.
Polski urzędnik zna historię, jednak nie panuje nad przekazem, nie rozumie podstaw komunikacji i nijak nie rozumie operacji, która trwa. Operacji, w której wygrywającym jest i długo będzie stażysta z „Haaretz”, „Jerusalem Post”, „Libération”, „Le Monde”, inkrustujący liczbami padającymi w polskim Senacie teksty, które mają pokazywać zbrodnie Polaków.
W XVI i XVII wieku Polska otworzyła swoje drzwi dla Żydów wyrzuconych z Europy Zachodniej i stała się miejscem z największą obecnością żydowską, „rajem dla Żydów”, jak sami Żydzi wskazywali. Relacja pomiędzy Polską i wspólnotą żydowską jest tysiącletnia.
Już na wejściu do Yad Vashem każdy, kto rozumie żydowskie kody kulturowe, otrzymuje przekaz, że Szoah dotyczył wyłącznie Żydów. Zagłada była dla nich wydarzeniem nie tylko bolesnym, ale i w jakimś sensie religijnym. Jest najbardziej fundamentalnym elementem tożsamości dzisiejszego Izraela. Ofiara milionów w tym ujęciu oczyściła naród przed Bogiem i przygotowała na przyjście Mesjasza. W konsekwencji także na odbudowę Świątyni. To ostatnie trudne jest do wykonania, ale w sensie religijnym Żydzi, którzy nie przyjęli Chrystusa, nie mają wyboru. Według Talmudu każde pokolenie Izraelitów, które powróci do ojczyzny i nie odbuduje Świątyni, będzie przeklęte. Słowem – nie zazna pokoju.
Pierwszy przykład skuteczności narracji? Izrael. Nigdzie chyba nie widać siły opowieści tak silnie, jak w tym kraju. Narracja, opowieść, story stanowią fundament konstytuujący tożsamość narodu, wokół narracji budowana jest wspólnota.
Żydowska tożsamość opiera się na powtarzanych przez pokolenia opowieściach. Dzięki nim Żydzi czują więź z poprzednimi pokoleniami i mają gwarancję, że następne generacje będą kultywować tradycje i zwyczaje.
Żywiołowe protesty i zamieszki, które mają miejsce w Strefie Gazy i na Zachodnim Brzegu są odpowiedzią nie tylko na decyzję Donalda Trumpa, ale także na rosnącą od lat frustrację i brak perspektyw.
Dżihadyzm kwitnie. Napięcia w stosunkach z Rosją rosną. Porozumienie między Iranem i grupą E3+3 (Wielka Brytania, Francja i Niemcy oraz Chiny, Rosja i USA) wciąż jest nieosiągalne, a polityka wewnętrzna każdego z uczestników negocjacji wprowadza dodatkowe komplikacje w i tak bardzo złożony proces. Łatwo więc o wniosek, że świat stopniowo traci stabilność. Ubiegły miesiąc przyniósł jednak kilka optymistycznych wydarzeń, warto więc przyjrzeć się im przez chwilę, by nie popaść w pesymizm.
Na początku XX wieku chrześcijanie stanowili około 20 proc. mieszkańców świata arabskiego. W pewnych regionach – np. na południu Egiptu, w górach Libanu czy na południowym wschodzie Anatolii – byli absolutną większością. Dziś zaledwie 5 proc. mieszkańców krajów arabskich to chrześcijanie, a wielu z tych, którzy zostali, uciekają z powodu prześladowań i wojny.
Słowa tego papieża nie są może tak bezpośrednie i od razu zrozumiałe jak homilie Jana Pawła II. Ale przepojone teologią są niezwykle głębokie. Głębię, jej piękno i jej potrzebę, dostrzega się dopiero z dystansu.
