Konkurs Chopinowski 2025. Program finału [19.10]

Finaliści Konkursu Chopinowskiego 2025 wystąpią w dwóch wieczornych koncertach z udziałem Orkiestry Symfonicznej Filharmonii Narodowej pod dyrekcją Andrzeja Boreyko. Czy to te koncerty będą miały wpływ na decyzję jurorów o tym, kto wygra Konkurs Chopinowski? Konkurs Chopinowski 19.10 to następujący wykonawcy: Miyu Shindo, Zitong Wang, William Yang i Piotr Alexewicz.

Wielki finał Konkursu Chopinowskiego 2025 – dzień drugi, 19 października

Kto wystąpi 19 października w Konkursie Chopinowskim 2025 r.? Harmonogram finałowego etapu został bardzo ściśle określony. Sesję finałową drugiego dnia tego etapu o godz. 18.00 rozpocznie Japonka Miyu Shindo grająca na fortepianie marki Steinway & Sons oraz Chinka Zitong Wang przy fortepianie Shigeru Kawai (wystąpi o 19.00), które wykonają poloneza oraz Koncert e-moll.

Po przerwie program Konkursu Chopinowskiego 2025 r. w drugim finałowym dniu przewiduje, że oprócz poloneza usłyszymy Koncerty f-moll w wykonaniu Amerykanina Williama Yanga (o godz. 20.00, na fortepianie Steinway & Sons), a następnie jurorzy Konkursu i jego słuchacze wysłuchają Piotra Alexewicza – jedynego pianisty z Polski w finale Konkursu Chopinowskiego 2025 r. (o 21.20).

Miyu SHINDO

Miyu SHINDO urodziła się 26 kwietnia 2002 r. Kształciła się pod kierunkiem Valerego Piassetskiego w Centralnej Szkole Muzycznej przy Konserwatorium Moskiewskim, obecnie studiuje w hanowerskiej Wyższej Szkole Muzyki, Teatru i Mediów u Ariego Vardiego. Miyu SHINDO to zdobywczyni I nagród na konkursach „City of Vigo” oraz Chopinowskim w Azji. Laureatka konkursów Chopinowskiego w Pekinie, „KlavierOlymp” w Bad Kissingen, im. Giny Bachauer w Salt Lake City i Japońskiego Stowarzyszenia Nauczycieli Gry Fortepianowej (PTNA) w Tokio. Miyu SHINDO jest półfinalistką XVIII Konkursu Chopinowskiego w Warszawie oraz Międzynarodowego Konkursu w Genewie. Występowała w wielu krajach na świecie. Współpracowała m.in z orkiestrami New Japan Philharmonic, Yomiuri, Filharmonii Kanagawa, Filharmonii w Nagoi czy Centralnego Konserwatorium Muzycznego w Pekinie.

Zitong WANG

Zitong WANG urodzona 3 lutego 1999 r. w Mongolii, studiowała w Konserwatorium Nowej Anglii pod kierunkiem Danga Thai Sona. Zitong WANG jest zwyciężczynią konkursów: bachowskiego im. Rosalyn Tureck w Nowym Jorku (2010), w Princeton (2020) i w Ferrolu (Hiszpania, 2022). W 2023 r. Zitong WANG zdobyła VI nagrodę na Konkursie Busoniego w Bolzano. Zadebiutowała recitalem w Forbidden City Concert Hall w Pekinie w wieku 13 lat. Wystąpiła też w Verizon Hall w Pensylwanii, Severance Hall w Cleveland, Steinway Hall w Nowym Jorku oraz w Pekinie, Szanghaju i Tajpej, z orkiestrami z Filadelfii, Cleveland, New Jersey, hiszpańskiej Galicji, pod batutą m.in. Jahja Linga czy Xian Zhang. Jako kameralistka Zitong WANG współpracowała m.in. z Mengiem-Chieh Liu, Robertem Díazem oraz Chamber Music Northwest.

William YANG

William YANG urodził się 13 maja 2001 r.; studiował w Curtis Institute of Music, obecnie kształci się w Juilliard School pod kierunkiem Roberta McDonalda. Jego poprzednimi nauczycielami byli Alexander Korsantia i Paul Wirth. William YANG jest laureatem I nagrody Krajowego Konkursu Chopinowskiego w Miami (2025), gdzie zdobył też nagrody za wykonanie mazurka i sonaty. William YANG jest także zdobywcą II nagrody w Midwest International Piano Competition (2014), półfinalistą międzynarodowego konkursu w Cleveland (2015) z nagrodą za interpretację kompozycji Bacha. William YANG koncertował m.in. z Fort Worth Symphony Orchestra, Southeast Iowa Symphony Orchestra i Minnesota Orchestra. Laureat projektu nagraniowego Steinwaya oraz trasy koncertowej obejmującej recital w Weill Recital Hall w Carnegie Hall.

William Yang jest laureatem 1 nagrody na Krajowego Konkursu Chopinowskiego w Miami w 2025 roku.

Piotr ALEXEWICZ

Piotr ALEXEWICZ urodzony 9 kwietnia 2000 r.; studiował u prof. Pawła Zawadzkiego we Wrocławiu oraz u Konstantina Scherbakova w Zurychu, kształcił się również pod kierunkiem Nikolaia Demidenki. Piotr ALEXEWICZ jest laureatem II nagrody na Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym Hilton Head (2025). Piotr ALEXEWICZ dwukrotnie zwyciężył w Ogólnopolskim Konkursie im. Fryderyka Chopina w Warszawie, ponadto otrzymał Nagrodę im. prof. Zbigniewa Drzewieckiego na XVIII Konkursie Chopinowskim. W 2024 r. Piotr ALEXEWICZ wygrał Konkurs Koncertów na festiwalu PianoTexas oraz konkurs Fundacji Jmanuela i Evamarii Schenków w Szwajcarii, zdobywając wszystkie nagrody specjalne. Występował w prestiżowych salach, takich jak Filharmonia Berlińska, Salle Cortot w Paryżu, Sala São Paulo, NFM, Filharmonia Narodowa czy The Symphony Hall w Osace. Współpracował z wybitnymi dyrygentami, m.in: Howardem Shelleyem, Carlosem Miguelem Prieto, Andrzejem Boreyką, Markiem Pijarowskim. Piotr ALEXEWICZ nagrał dwa albumy płytowe dla Narodowego Instytutu Fryderyka Chopina.

Prof. Mieczysław Tomaszewski o „syndromie Chopina”

„Do właściwości, które w „syndromie Chopina” zdają się dominować, zaznaczając swą obecność nader wyraziście, zaliczyć by można: instrumentalność, muzyczność, liryczność, poetyckość, ludowość i narodowość” – pisze prof. Mieczysław TOMASZEWSKI w tekście przywoływanym we „Wszystko co Najważniejsze” [LINK]

„Styl indywidualny Chopina – będąc zarazem owym „wcieleniem romantyzmu” i jego swoistą transcendencją – wniósł do europejskiej romantyczności parę rysów szczególnych lub szczególnie silnie zaakcentowanych. Z pewnością jest wśród nich poetyckość, podniesiona do wysokiej potęgi, jest odświeżający, inspirujący, nieskażony folkloryzm oraz przeniknięcie muzyki tonem narodowym, szlachetnym i żarliwym. Cechy pozostałe rymują się na ogół z tymi, które stały się wspólne dla pokolenia, choć pewna odrębność Chopina zaznacza się w każdym aspekcie – można by powiedzieć, że polega na samoograniczeniu i kontradykcyjności. Samoograniczenie widać w postępującym rezygnowaniu z czystej wirtuozerii, w odrzuceniu programowości, w dyskrecji w sferze emocjonalnej. Dynamizujące tę muzykę jednoczesne wystąpienie tendencji przeciwstawnych zdaje się konstytutywne dla tego zespołu cech, który można by nazwać „syndromem Chopina”.

Do właściwości, które w „syndromie Chopina” zdają się dominować, zaznaczając swą obecność nader wyraziście, zaliczyć by można: instrumentalność, muzyczność, liryczność, poetyckość, ludowość i narodowość.

Instrumentalność, czyli ograniczenie się do brzmienia fortepianu, niekiedy uzupełnionego brzmieniem instrumentów zespołu kameralnego lub orkiestry. Wydobycie z fortepianu absolutnej pełni jego możliwości. Dla wielu pianistów Chopin stał się synonimem tego instrumentu. Pieśni, jakkolwiek w dziejach muzyki polskiej ważne i niepomijalne, w twórczości autora sonat, nokturnów i etiud schodzą na plan dalszy.

Muzyczność, czyli odrzucenie tekstu literackiego i wszelkiego programu starającego się muzykę dopowiedzieć, tak powszechne w czasach Chopina. Wszystkie wyjątki zdają się u niego tylko potwierdzać regułę. To, co jego muzyka ma do powiedzenia, mówi sama, poprzez dźwięk.

Liryczność, inaczej mówiąc – zdecydowanie osobisty, nierzadko intymny charakter wypowiedzi twórczej. Jej subiektywizm i ekspresywność o wyjątkowo wysokim napięciu skłaniają do przypuszczenia, że muzyka ta ma charakter swoiście autobiograficzny.

Poetyckość, czyli nastrojotwórcze oderwanie się od świata filisterskiej prozaiczności i konwencjonalizmu. Swoista oniryczność niektórych partii utworu, jednakże zawsze daleka od sentymentalizmu. Właściwość podkreślana zgodnie i niemal obsesyjnie przez współczesnych.

Ludowość, cecha wniesiona do romantycznego syndromu przez Chopina i później naśladowana, wcześniej niemająca w muzyce europejskiej równego sobie odpowiednika. Prostota środków, daleka jednak od prymitywizmu. Folkloryzm jako wyraz identyfikacji z tym, co rodzime, zdecydowanie różny od wczesnoromantycznego egzotyzmu.

Narodowość, czyli zaakcentowanie w utworze – poprzez specyficzną proweniencję struktur meliczno-rytmicznych, a także poprzez ton i charakter ogólny natury dramatyczno-heroicznej – przynależności do określonej kultury. Zarazem wyraz określonego światopoglądu, postawy ideowej, patriotyzmu. Właściwość dominująca w wypowiedziach o Chopinie pochodzących od jego współczesnych i bezpośrednich następców, obecna także w stwierdzeniach chopinologów dzisiejszych. Dla Józefa Michała Chomińskiego (1978) twórczość Chopina jest „w swoim narodowym charakterze” szczególnie „plastyczna, indywidualna”, a jak przypomina Zofia Chechlińska (1992), „uważana była powszechnie za ucieleśnienie narodowych cech polskich” – pisze prof. Mieczysław Tomaszewski.

AJ
Fot. Wojciech GRZĘDZIŃSKI/NIFC