życie

„Nie nazwę postępem sytuacji, w której zamiast ratować, pochylać się, poświęcać czas, podawać wodę, robimy zastrzyk z trucizną. Tym zastrzykiem, w moim odczuciu, zabijamy nie tylko jednego człowieka, lecz także człowieczeństwo. Dlatego od eutanazji wolę wspólną drogę z pacjentem”.

Polacy to wspaniały naród dumnych ludzi, chętnych do działania i zadziwiania świata. Jestem przekonany, że w nadchodzących latach Polska będzie nadal się rozwijać. Swoją przyszłość widzę w Warszawie – mieście, które jest świadectwem niezwykłej duszy tego kraju – pisze Francesco MORABITO, popularny włoski youtuber, który w mediach społecznościowych walczy ze stereotypami dotyczącymi Polski.

W swojej lekarskiej pracy niejednokrotnie stykam się z cierpieniem, a nawet śmiercią chorujących dzieci, dlatego wiem, jak trudno się z tym pogodzić i jak potrafi to boleć.

Koronawirus może tkwić w każdym z nas, jak pas szahida, do którego nie mamy detonatora. Każdy człowiek spotykany w sklepie może być chodzącą bombą. Jak możemy być wobec tego wspólnotą? I jaką wspólnotą? Wspólny strach wcale nas nie łączy.

Zapomnieliśmy o śmierci, zapomnieliśmy o życiu. Jakoś to w końcu z dnia na dzień idzie, przecież nie ma co narzekać. Jest trwanie, kumulowanie, konsumpcja. Zabawa i radość, bo przecież nie ma w tym nic złego. Przechyla się na naszą stronę szala, na której wszystko jest dobrze i pięknie, i chcemy, żeby tak pozostało. Ale ciężar na drugiej szali staje się coraz większy, gromadzi wszystkie smutki świata. I w najmniej spodziewanym momencie przeważa.

Uniwersytet nie powinien przeistaczać się w korporację ani fabrykę, bo zdradzi wówczas swe posłannictwo, które polega na poszukiwaniu prawdy i kształceniu przyzwoitych ludzi o szerokich horyzontach intelektualnych. Racja rynku bywa bowiem zabójczynią jakości, a umasowienie kształcenia niewiele ma wspólnego z faktycznym rozkwitem kompetencji.

Niekoniecznie musimy uczyć się tylko i wyłącznie na własnych błędach. Czasem warto spojrzeć na obcych, rodzinę, przyjaciół. Uczyć się obserwować ich i wyciągać odpowiednie wnioski. I mimo że ostateczny krok należy do nas, to czy nie warto jednak uczyć się od mistrzów i pozwolić sobie od czasu do czasu na to, aby być otwartym na świat i doświadczenia uczniem?

Zaakceptowanie powołania polega na staniu się najlepszym w jakiejś dziedzinie lub robieniu czegoś, czego Twoim zdaniem nikt inny nie potrafi. Nie do końca chodzi o rywalizację polegającą na pokonaniu innych ludzi. Raczej jest to kwestia sprostania własnym standardom tego, co według Ciebie jest prawdziwe. Niektórzy z nas znajdują swoją misję, ale czasem to misja znajduje nas.

Może uda nam się odpowiedzieć na jeszcze jedno z podstawowych pytań, które stawia sobie homo sapiens. Czy powstawanie życia we wszechświecie jest nieuniknione i powszechne, bo wynika z praw chemii, fizyki i biologii? A może jest tylko przypadkową ekstrawagancją, złożeniem wielu mało prawdopodobnych zdarzeń?

Walka dobra ze złem jest obszarem bardzo ważnym, bo od kilku setek lat określała kształt myślenia o religijności i duchowości naszego kręgu kulturowego. Dualizm tych pojęć wywołuje napięcia zasadnicze.

Ale najbardziej niepokojąca i frapująca zarazem jest druga strofa wiersza Rilkego. Życie jako byt najbardziej śmiały i żarliwy spośród wszystkich? I dlaczego mając ludzkie granice i stojąc w naszym bycie skazanym na śmierć, zarywamy Byt Niepoznawalny?