Jak ewoluowały szczęki krokodyli?

Paleontolodzy odkryli, że szczęki krokodyli straciły na sile, gdy gady te przystosowały się do życia w wodzie. Badania pozwoliły lepiej zrozumieć jak zwierzęta te ewoluowały.

.Jak opisują naukowcy, krokodyle nie zawsze były drapieżnikami wodnymi. Żyjące obecnie gady wyewoluowały z prehistorycznych gatunków, które równie dobrze czuły się na lądzie, jak i w wodzie. W ramach nowego badania, naukowcy z University of Bristol, odkryli, że czaszki dzisiejszych krokodyli stały się bardziej płaskie i słabsze, aby móc sprawniej poruszać się w wodzie, co jednak wiązało się ze zmniejszeniem siły zgryzu. Badanie zostało opublikowane w czasopiśmie Proceedings of the Royal Society B: Biological Sciences.

Badanie to wskazuje na połączenie spadku siły zgryzu, a przystosowaniem do życia w wodzie u krokodyli i innych podobnych drapieżników wodnych, które wyewoluowały z lądowych przodków. Odkrycia wskazują, że zaokrąglone czaszki lądowych przodków tych gadów były znacznie silniejsze i bardziej wydajne podczas żerowania w porównaniu z bardziej płaskimi współczesnych gatunków wodno-lądowych.

Paleontolodzy oparli się na analizie skamieniałości pochodzących z osadowych skał z okresu kredy znajdujących się w regionie Bauru w Brazylii, które zawierają jedne z najbardziej różnorodnych i bogatych zapisów kopalnych dotyczących „Crocodyliformes” – szerokiej grupy obejmującej współczesne krokodyle i ich wymarłych krewnych. Naukowcy stwierdzili, że trzy wymarłe gatunki tam odnalezione miały czaszki przypominające w kształcie kopuły. Badacze porównali je z trzema żyjącymi gatunkami współczesnych krokodyli, które mają szerokie, spłaszczone czaszki przystosowane do życia w wodzie.

Naukowcy wykorzystali tomografię komputerową do cyfrowej rekonstrukcji czaszek wymarłych i żyjących zwierząt. Następnie zastosowali symulacje w celu zbadania różnic w sposobach pozyskiwania pożywienia i wykorzystania szczęk.

Paleontolodzy odkryli, że szczęki lądowych przodków krokodyli były znacznie mocniejsze i bardziej wydajne podczas żerowania w porównaniu z bardziej płaskimi czaszkami współczesnych gatunków wodno-lądowych. Badanie pokazuje, jak różnorodne były niegdyś te stworzenia i jak przystosowywały się one do otaczających warunków.

„Odkryliśmy, że wymarłe gatunki o kopulastych czaszkach były silniejsze i miały bardziej wydajne mięśnie szczęki niż współczesne krokodyle o płaskich czaszkach, co potwierdza hipotezę dotyczącą skutków tych zmian. Kiedy zwierzęta te przeniosły się z lądu do wody, zmiana warunków środowiskowych spowodowała, że wykształciły bardziej specyficzne i dostosowane do otoczenia czaszki, ale miało to swoją cenę” – zaznacza Ananth Srinivas z University of Bristol.

Aby się przystosować, krokodyle musiały wykształcić kilka cech, w tym wzmocnione połączenia w czaszce i zwiększone mięśnie szczęk, które pozwoliły na chwytanie ofiar w czasie zasadzek, pomimo słabszych czaszek. Wymarłe gatunki były wolne od tych ograniczeń i mogły pełnić różne role ekologiczne, od roślinożerców po drapieżniki szczytowe, co wskazuje na elastyczność ewolucyjną, która pozwoliła krokodylom prosperować przez ponad 200 milionów lat.

.„Wyniki te pokazują, w jaki sposób czaszki krokodyli ewoluowały w odpowiedzi na zmianę środowiska. To doskonały przykład tego, jak ewolucja wiąże się z kompromisami, w tym przypadku między siłą a opływowością” – podsumowuje Jen Bright z University of Hull.

Oprac. EG