Jacques Le Goff (1924-2014) należał do badaczy posiadających sprzeczne dary pozwalające na dostrzeganie w przeszłości zarówno bogactwa życia jak i jego skomplikowanych ogólnych procesów. Będąc uczonym o szerokich horyzontach, o wszechstronnej wrażliwości, a przede wszystkim ogromnej spostrzegawczości mógł stworzyć indywidualny styl, dostosowany bardziej do tworzenia zrozumiałych syntez historycznokulturowych niż do mikroanalitycznego drążenia w głąb, albo przeciwnie – do teoretycznego wzlatywania na wysokości abstrakcyjnych teorii. Dzięki temu nastawieniu mógł stać się wielkim nauczycielem, stwarzał bowiem warunki, w których uczniowie się rozwijają po swojemu, nie tworzą szkoły naśladowców mistrza.
Był bardzo dobrze znany w Polsce, często tu przebywał, często gościł u siebie polskich uczniów i kolegów. Bardzo wiele spośród jego licznych prac przełożono na języl polski.
Od dłuższego czasu był chory. Osierocony w 2004 roku przez żonę, Annę z Dunin-Wąsowiczów, w roku 2007 nie mógł już osobiście odebrać medalu Lux et Laus, który przyznało mu polskie stowarzyszenie SKMP (Stały Komitet Mediewistów Polskich), mimo że prof. Wojciech Fałkowski pojechał w tym celu specjalnie do Paryża. Na uroczystości zorganizowanej w salonach Ambasady Polskiej z udziałem Instytutu Adama Mickiewicza medal odebrała córka Barbara Le Goff.
Andrzej Dąbrówka
