Świadomość młodych ludzi w Polsce jest większa. Tutaj był komunizm

Próbowaliśmy zidentyfikować największe problemy młodych ludzi. Okazało się, że zdrowie psychiczne zajmowało pierwsze miejsce.

.Swoją przygodę z działalnością społeczną rozpoczęłam, pracując przy Szlachetnej Paczce. Razem z innymi uczniami podstawówki przygotowaliśmy wszystko od A do Z. Już wtedy wiedziałam, że świetnie się w tym odnajduję. Rok później przygotowałam kiermasz charytatywny, zbieraliśmy pieniądze na leczenie chłopca z SMA, piekliśmy i sprzedawaliśmy ciasteczka. Pisałam do celebrytów z prośbą o udostępnienie o tym informacji. Kilku z nich nam pomogło, chłopczyk dostał pieniądze na leczenie, co było niesamowitym doświadczeniem sprawczości. Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że coś takiego istnieje, więc tłumaczyłam to wszystkim dużą empatią i wrażliwością.

Wraz z pandemią działania stacjonarne zwolniły, a ja zainteresowałam się pomocą online. W liceum dołączyłam do rówieśniczej grupy wsparcia. Uczniowie mogli do nas zadzwonić i po prostu porozmawiać, kiedy źle się czuli psychicznie, a kiedy czuliśmy, że problem był dla nas zbyt poważny, kierowaliśmy takie osoby pedagoga szkolnego i psychologa, którzy bardzo angażowali się w to, byśmy byli zaopiekowani i czuli się dobrze.

W pierwszej klasie liceum wyjechałam do szkoły za granicę. Uczyłam się w Danii, gdzie zorganizowałam od początku do końca koncert świąteczny. Ćwiczyłam z chórem piosenki, załatwiałam pieniądze, dekorowałam salę, piekłam ciasteczka. Zebraliśmy ogromną sumę, kilka tysięcy euro. Przekazaliśmy ją w całości na duński projekt, który przypomina Wielką Orkiestrę Świątecznej Pomocy. Nasza szkoła wygrała wtedy konkurs na najwięcej zebranych pieniędzy. Otrzymaliśmy m.in. certyfikat od królowej.

Wtedy jeszcze myślałam, że po szkole pójdę w stronę medycyny, zrobiłam kilka projektów i badań naukowych. W międzyczasie dołączyłam do Fundacji Web Korki, która udziela korepetycji online dzieciakom z domów dziecka. To był strzał w dziesiątkę – zaangażowałam się w aktywizm i poznałam ludzi, którzy działali w Polsce. Wyrobiłam sobie sieć kontaktów, przeszłam przez kilka różnych wolontariatów i skupiłam się na temacie zdrowia psychicznego.

Po zdanej maturze wróciłam do Polski na Campus Polska, gdzie poznałam wiele inspirujących osób. Wtedy zaaplikowałam do Rady Młodzieżowej, a w międzyczasie założyłam swoją organizację, która skupia się na poprawie polskiego systemu edukacji. Na wiosnę 2024 roku przygotowaliśmy przekrojowe badanie, w którym wzięło udział ponad trzy tysiące szkół. Próbowaliśmy zidentyfikować największe problemy młodych ludzi. Okazało się, że zdrowie psychiczne zajmowało pierwsze miejsce. Jesienią otworzyliśmy zapisy dla szkół do programu „Szkoła z Głową”, objętego patronatem honorowym Ministra Edukacji.

W ramach projektu nauczyciele dostają gotowe scenariusze do przeprowadzenia zajęć z uczniami. Są o tym, jak o dbać o zdrowie psychiczne, o wsparciu rówieśniczym, ale też o tym, jak zauważyć, że dzieje się coś niepokojącego się dzieje. Nastolatki często chętniej idą po pomoc do rówieśników niż do starszych osób. Po tygodniu od otwarcia zapisów mieliśmy zadeklarowane kilkadziesiąt tysięcy uczniów.

Zaangażowałam się trochę w politykę międzynarodową. W maju 2024 roku wzięłam udział w ogromnym wydarzeniu na wyspie pod Kopenhagą, gdzie było 200 młodych osób plus politycy, którzy kandydowali do Parlamentu Europejskiego. Rozmawialiśmy na temat problemów, które dostrzegamy w naszych krajach, i ich możliwych rozwiązań. Zostałam potem wybrana na wyjazd do Parlamentu Europejskiego, gdzie spotkałam się z United Nations Population Fund, Human Rights Watch i przedstawicielami Unii Europejskiej, by rozmawiać na temat praw człowieka i demokracji.

Wyjazd do Brukseli pokazał mi, jak wiele jest jeszcze do zrobienia w tej sferze, ale też dał nowe inspiracje do działania i zmienił moje plany na przyszłość. Aktualnie studiuję psychologię w Warszawie, ale raczej będę chciała skupić się na prawach człowieka.

Kiedy zaczęłam studia, otrzymałam informację, że się dostałam do Rady Młodzieżowej, co było dla mnie bardzo dużym impulsem do działania, ponieważ miałam wrażenie, że środowisko aktywistyczne było zamknięte na osoby, które nie były w żadnych młodzieżówkach partii politycznych. Nigdy nie chciałam do takich dołączać, ponieważ nie widzę żadnej partii, która odpowiada moim potrzebom, a także z racji tego, że mieszkałam za granicą, nie mogłam być w żadnej Radzie Młodzieżowej województwa bądź miasta. Dołączenie do Rady było niesamowite.

Wcześniej miałam już doświadczenie z Sejmem i Senatem, kiedy reprezentowałam inne instytucje i swoją organizację w Sejmie. Ostatnio wzięłam udział w dwóch komisjach do spraw dzieci i młodzieży. Możliwość wypowiedzenia się jak posłowie było niesamowite. Miałam wrażenie, że ci ludzie faktycznie czekali na nasze wypowiedzi i to było naprawdę super doświadczeniem, jak zresztą sam fakt, że jesteśmy dopuszczani na takie posiedzenia. Ostatnio byłam jedyną młodą osobą obok Ministra Sprawiedliwości, pani Minister do spraw Równości i pani Rzecznik Praw Dziecka podczas obrad komisji dotyczących ciężkich uszczerbków na zdrowiu małoletnich spowodowanych przez rodziców bądź opiekunów prawnych.

Jestem w Komitecie Koordynacyjnym Rady, ponieważ zostałam Koordynatorką Zespołu Stałego do spraw Obsługi Administracyjnej. Odpowiadam za kwestie natury technicznej, bez których Rada nie mogłaby funkcjonować. W Komitecie Organizacyjnym jest nas ok. 20 osób. Mamy kontakt z parlamentarzystami, otrzymujemy zaproszenia od Komisji Sejmowych.

.Mieszkałam we Francji i w Danii. Wydaje mi się, że świadomość młodych ludzi w Polsce jest większa. Tutaj był komunizm, musieliśmy walczyć o rzeczy, o które inne państwa na Zachodzie nie musiały się martwić. Wydaje mi się, że chcemy dalej się o nie starać, cały czas coś zmieniać.

Natalia Pijet