pacyfik

Asertywna polityka Chin w ostatnich latach wywołała wiele napięć. Bliska współpraca Australii, USA i Wielkiej Brytanii jest symptomem zmian, nie przyczyną.

USA i ich główni sojusznicy są zdeterminowani, by powstrzymać wzrost znaczenia Chin. Z kolei UE jest biernym obserwatorem, źle przygotowanym do geopolitycznej rywalizacji.

Chiny porzucają strategię dostosowywania się do bieżącej sytuacji na rzecz strategii narzucania warunków innym państwom.

W zglobalizowanym świecie aktualne pozostanie nowozelandzkie podejście zorientowane na wzrost dobrobytu – naturalnie poprzez handel i harmonijne układanie relacji międzynarodowych, opartych na wartościach i prymacie prawa międzynarodowego. Czy coś może zachwiać nowozelandzkim uprzejmym pragmatyzmem?

Paryż zrozumiał, w jakiej znalazł się sytuacji, i w wielkiej grze strategicznej prowadzonej niejako ponad jego głową pomiędzy Moskwą a Waszyngtonem chciał uzyskać choćby minimalne pole manewru poprzez posiadanie własnej broni jądrowej. Czyli w praktyce poprzez uzyskanie, w razie napaści Sowietów, możliwości wciągnięcia „na siłę” USA i amerykańskiego arsenału nuklearnego w wojnę po swojej stronie.

Amerykanie przewidują, że konflikt może rozpocząć się od chińskiego ataku na sieci komputerowe, satelity oraz systemy radarowe i naprowadzania, by amerykański przeciwnik stał się „ślepy i głuchy”. Następnie Chińczycy zechcą użyć samolotów uderzeniowych, rakiet balistycznych i manewrujących – w celu zniszczenia amerykańskich baz i lotnisk oraz okrętów w regionie.