Państwo Islamskie

W wyniku fuzji wojny i religii powstaje w ludzkiej wyobraźni potężny twór, który nazwałem „wojną kosmiczną”. Zmienia ona naturę konfliktów na świecie, ponieważ takiej wojny nie można przegrać.

Mamy do czynienia ze ścisłym związkiem Arabskiej Wiosny z eskalacją przemocy w regionie Bliskiego Wschodu. Największym problemem nie są same rewolucje, ale fakt, że są one „niedokończone”. Stan niedokończenia był idealnym katalizatorem dla rozwoju organizacji terrorystycznych. W takim właśnie chaosie powstało Państwo Islamskie.

Czynnikiem odróżniającym Daesh od grup terrorystycznych i ruchów rebelianckich oraz nadającym mu charakter państwowości jest administrowanie własnym terytorium. Ponadto, w ujęciu zgodnym z teorią państwa, będą nimi również wspólnota kulturowa (ludność sunnicka kontrolowanego terytorium) oraz funkcjonowanie aparatu przymusu.

Dawni wrogowie dziś pracują ramię w ramię: Anonymous zgłasza podejrzane witryny i konta twitterowe władzom, a te zajmują się dalszym blokowaniem. Związek z rozsądku — ale na pewno nie małżeński — z krótką datą ważności. Najprawdopodobniej krótkotrwałe zawieszenie broni, które widocznie w obecnej sytuacji jest politykom i służbom specjalnym bardzo na rękę.

Dlaczego młodzi ludzie, urodzeni i wychowani na Zachodzie, nie tylko przechodzą na islam, ale i wyjeżdżają do Syrii, walczyć w wojnie, którą uznają za swoją? Co ich tam pociąga? Dlaczego odrzucają kulturę, w której wyrośli?

Na początku XX wieku chrześcijanie stanowili około 20 proc. mieszkańców świata arabskiego. W pewnych regionach – np. na południu Egiptu, w górach Libanu czy na południowym wschodzie Anatolii – byli absolutną większością. Dziś zaledwie 5 proc. mieszkańców krajów arabskich to chrześcijanie, a wielu z tych, którzy zostali, uciekają z powodu prześladowań i wojny.

Po 2001 r. zostaliśmy członkiem koalicji antyterrorystycznej i wzięliśmy udział w rozpoczętej przez George’a Busha globalnej wojnie z terroryzmem. W oczach islamistów staliśmy się jednym z celów zamachu terrorystycznego. Uznano jednak, iż jesteśmy celem „drugiego wyboru”.