Archeologiczne odkrycie w Japonii – starożytne formy do odlewaniu brązu

W Japonii na obszarze stanowiska archeologicznego Yoshinogari, znajdującego się w zachodniej prefekturze Saga, badacze odnaleźli wiele starożytnych reliktów – w tym kamienne formy, które były używane do odlewania broni z brązu. Jak ogłosiły lokalne władze, odkryte formy najprawdopodobniej są najstarszymi tego typu znanymi obiektami w Japonii.

Starożytne formy do odlewaniu brązu

.Jak twierdzą władze znajdującej się na wyspie Kiusiu prefektury Saga, jedna z odkrytych form może pochodzić z III wieku p.n.e. Nie jest to przypadkowa data, gdyż to właśnie w tym czasie nastąpił wyjątkowy w historii wysp japońskich okres Yayoi. Trwał on około pięć lub sześć wieków pomiędzy 300 r. p.n.e., a 250 r. n.e. Pod względem kulturowym okres Yayoi charakteryzował się znaczącym postęp w porównaniu z wcześniejszym okresem Jomon (będącym japońskim odpowiednikiem neolitu). Ostatnie prace archeologiczne prowadzone w okresie pomiędzy wrześniem, a październikiem na obszarze ruin Yoshinogari zostały napędzony przez odkrycie w kwietniu 2023 r. kamiennego grobowca z trumną, który prawdopodobnie należał do możnowładcy o wysokim statusie na obszarze wyspy Kiusiu.

Zagadkowa trumna skłoniła ekspertów i miłośników archeologii do zastanowienia się, jaka znacząca postać historyczna mogła być pochowana w tym miejscu, jednak w czerwcu ogłoszono, że w toku badań nie znaleziono żadnych ludzkich kości ani akcesoriów pogrzebowych. Pokładano nadzieje w tych potencjalnych odkryciach, gdyż mogłyby one dostarczyć wskazówek co do tożsamości osoby, która była pochowana w odkrytym grobie, lub pozwoliłyby dokładnie określić okres, w którym powstał pochówek.

Narzędzia z epoki brązu

.Podczas najnowszych prac archeologicznych prowadzonych na terenie tzw. „tajemniczego obszaru” – na jego terenie nie można było wcześniej prowadzić wykopalisk, gdyż znajdowała się na nim świątynia – odkryto zaskakujące przedmioty. Były nimi formy odlewnicze wykonane z serpentynitu i porfiru kwarcowego, a także gliniane naczynie używane jako pojemnik na stopionego metalu. Według władz prefektury formy te najprawdopodobniej były używane do odlewania mieczy i włóczni. Zostały one odkryte w pobliżu miejsca, w którym znajdowała się tajemnicza kamienna trumna.

Metalowe narzędzia w okresie epoki brązu były tworzone przy użyciu specjalnych form, dzięki którym stopionemu metalowi można było nadawać pożądany kształt. Technologia ta narodziła się w epoce brązu. Początkowo dane przedmioty wytwarzano poprzez wlewanie stopionego brązu do wydrążonych kamiennych form. W środkowej epoce brązu ludzie wynaleźli formy dwuczęściowe, w których połączono dwa wydrążone kamienie, a metal był wlewany w szczelinę u góry. Umożliwiło to produkcję wyrafinowanych broni, takich jak topory i włócznie. Jak podkreślił portal „Arkeonews”, jednym z najbardziej zaskakujących wydarzeń w historii Japonii jest to, iż ludowi Yayoi, który przybył na wyspy japońskie około 300 r. p.n.e., udało się błyskawicznie wyjść z epoki kamienia, a następnie przejść z epoki brązu do epoki żelaza – a to wszystko w okresie 50 lat.

Początki archeologii w Egipcie

.Na temat pochodzących z Europy pierwszych archeologów odkrywających w XIX wieku pozostałości jednej z pierwszych największych cywilizacji świata, czyli Egiptu, na łamach “Wszystko co Najważniejsze” pisze prof. Jean WINAND w tekście “Egipt przed Champollionem“.

“Wyprawa do Egiptu, prowadzona przez młodego generała Bonaparte pod koniec XVIII wieku, odnowiła zainteresowanie starożytnym Egiptem. Przypadkowe wydarzenie miało wreszcie rozwikłać tajemnicę hieroglifów. W czerwcu 1799 r. w Rosetcie odkryto kamienną płytę z okresu ptolemejskiego, z wyrytym tekstem dekretu wydanego w 196 roku przed Chrystusem. Napisali go kapłani ze świątyni w Memfis w różnych wersjach: pismem hieroglificznym, demotycznym i po grecku”.

“Zainteresowanie tym archeologicznym znaleziskiem szybko rozeszło się po świecie. W istnym wyścigu do rozszyfrowania, który miał trwać nieco ponad dwadzieścia lat, głównymi konkurentami byli Silvestre de Sacy, Johan David Åckerblad, Thomas Young i oczywiście Jean-François Champollion”.

“Champollion wyróżniał się na tle swoich poprzedników wnikliwym podejściem do kultury egipskiej i dogłębną znajomością języka koptyjskiego; badaniom Koptów poświęcił wiele lat życia. Po raz pierwszy pokazał, że pisma hieratyczne i demotyczne były uproszczeniami pisma hieroglificznego. Relacje między tymi pismami pozwoliły mu dostrzec fonetyczny wymiar pisma hieroglificznego”.

”Właśnie to odkrycie jest pamiętane jako „odszyfrowanie” 27 września 1822 roku. Champollion zdołał odczytać na kamieniu z Rosetty zapisane fonetycznie imię Ptolemeusza. W swojej pracy Précis du système hiéroglyphique des anciens Égyptiens, opublikowanej w 1824 roku, udowodnił, że pismo egipskie składało się nie tylko ze znaków ideograficznych. Wyliczył 864 odrębne znaki hieroglificzne, które składają się na złożony system: „pismo, które jest jednocześnie figuratywne, symboliczne i fonetyczne”. Gdy po wyprawie do Egiptu wrócił do Francji, w 1831 r. utworzono dla niego katedrę archeologii egipskiej w Collège de France, co dało początek akademickiej egiptologii” – pisze prof. Jean WINAND.

Oprac. Marcin Jarzębski