Hominini – najmniejsi przodkowie człowieka

Naukowcy odkryli w Indonezji zęby i kości przedramienia homininów (pierwszych twórców narzędzi) sprzed ok. 700 tys. lat. Ustalono, że hominini byli jeszcze mniejszego rozmiaru ciała niż wcześniej sądzono. Wyniki badań zostały opublikowane w „Nature Communications”.

Hominini – najmniejsi przodkowie człowieka

.Hominini to plemię ssaków z rodziny człowiekowatych (Hominidae) należące do podrodziny Homininae, obejmujące rodzaje Homo (człowiek) i Pan (szympans) oraz ich wymarłych przodków.

Międzynarodowy zespół naukowców odkrył zęby i kości przedramienia czterech homininów na wyspie Flores w Indonezji. Z relacji badaczy wynika, że oszacowanie ich wieku i długości było bardzo trudne, bo były połamane na kilka małych części.

„Kiedy po raz pierwszy zobaczyłem tę małą kość ramienia, pomyślałem, że to kość dziecka” – powiedział Yousuke Kaifu, antropolog z Uniwersytetu Tokijskiego. Po dokładnych badaniach okazało się, że kość kamienna pochodzi od dorosłego osobnika i jest o 6 cm. krótsza od kości Człowieka z Flores (gatunek hominida) zamieszkującego Indonezję 600 tys. lat później.

Badanie szczątków

.Na podstawie oszacowanej długości kości ramiennej, naukowcy obliczyli, że hominin miał wysokość ok. 100 cm.

„Spodziewaliśmy się, że twórca narzędzi w Mata Menge będzie dużym Homo erectus. Ale po mozolnej rekonstrukcji ustaliliśmy, że odkryta skamieniałość to fragment kości ramiennej hominina” – powiedział Gert van den Bergh, archeolog z University of Wollongong w Australii. Naukowcy ustalili też, że Człowiek z Flores nie ewoluował z Australopiteka ani wczesnego Homo habilis (człowiek zręczny). Żaden z nich nie został nigdy znaleziony w Indonezji, ani w szerszym regionie.

Autorzy szacują, że mała postura homininów prawdopodobnie ewoluowała między 1 milionem a 700 tys. lat temu i miała istotny wpływ na przetrwanie tego przodka człowieka na wyspie Flores. Przypuszczają też, że homininy o małych ciałach ewoluowały z Homo erectus.

Archeologiczne dane wskazują, że Flores była również zamieszkana przez małe stegodony (wymarły rodzaj słonia), szczury różnej wielkości, krokodyle i warany z Komodo. Te duże gady mogły dorastać do 3 metrów długości, co sugeruje, że nawet duże drapieżniki nie stanowiły istotnego zagrożenia dla długoterminowego istnienia archaicznych populacji Homo na wyspie Flores.

Archeologia ludzkiego mózgu

.Francuski paleoantropolog, prof. Antoine BALZEAU, na łamach „Wszystko co Najważniejsze” twierdzi, że: „Mózg to prawdopodobnie ta część ludzkiego ciała, która wzbudza najwięcej fantazyjnych wyobrażeń, jeśli chodzi o przedstawianie jego ewolucji na przestrzeni dziejów. Jednym z oczywistych czynników tej fascynacji jest to, że znalezienie skamieniałego mózgu jest niemożliwe. Zbudowany z tkanek miękkich, które źle znoszą upływ czasu, mózg jest tą częścią ludzkiego ciała, której nie da się odnaleźć w badaniach wykopaliskowych. To niezwykle frustrujące, gdy chodzi o wędrówki po meandrach paleoneurologii”

„Na szczęście pozostają kości. A ponieważ mózg przez całe życie osobnika napiera na wewnętrzną powierzchnię czaszki, odciska na niej swój ślad. Otoczka kostna i mózg ściśle do siebie przylegają, a w procesie wzrostu dopasowują się do siebie. Dlatego kształt czaszki dorosłego człowieka odzwierciedla szczyt rozwoju jego mózgu”.

„Kiedy znajdujemy skamieniałą czaszkę, jej wewnętrzna powierzchnia jest odwzorowaniem mózgu; może dzięki temu powstać model wirtualny uzyskiwany dzięki metodom obrazowania medycznego, aby odtworzyć endocranium. Odzwierciedla ono ogólny kształt mózgu, jak również drobne szczegóły, takie jak granice między płatami i inne małe bruzdy, obrazujące rozszerzanie się stref mózgu. Odnajdywane pozostałości kostne czaszek ludzi prehistorycznych pomagają zrozumieć działanie mózgów naszych przodków, choć paleoantropolodzy mają jeszcze wiele do zrobienia, jeśli chodzi o pełne zrozumienie budowy i funkcjonowania mózgów prehistorycznych ludzi” – pisze prof. Antoine BALZEAU w tekście „Archeologia ludzkiego mózgu. Stereotypy ewolucji a rzeczywistość„.