Jak silne były szczęki drapieżnych dinozaurów
Paleontolodzy przeanalizowali skamieniałe czaszki, aby dowiedzieć się jak silne były szczęki drapieżnych dinozaurów. Odkryli, że nie wszystkie prehistoryczne mięsożerne gady polegały na dużej sile ugryzienia.
.Naukowcy z University of Bristol, przeanalizowali siłę ugryzienia 18 gatunków mięsożernych dinozaurów i odkryli, że podczas gdy czaszka tyranozaura była przystosowana do szybkiego, silnego zaciskania szczęki, podobnie jak u krokodyla, inne duże, drapieżne prehistoryczne gady chodzące na dwóch nogach – w tym Spinozaury i Allozaury – miały znacznie słabszą siłę ugryzienia i zamiast tego polegały na rozcinaniu i rozrywaniu mięsa. Analizy wskazują, że te dawne zwierzęta podążały różnymi ścieżkami ewolucyjnymi pod względem budowy czaszki i stylu żywienia, pomimo podobnych ogromnych rozmiarów. Badanie zostało opublikowane w czasopiśmie Current Biology.
„Mięsożerne dinozaury podążały często innymi ścieżkami ewolucyjnymi, różniąc się od siebie pod względem biomechaniki żywienia i możliwych zachowań. Tyranozaury wykształciły czaszki przystosowane do silnych i miażdżących ugryzień, podczas gdy inne gatunki miały stosunkowo słabsze, ale bardziej wyspecjalizowane szczęki, co sugeruje różnorodność strategii żywieniowych nawet przy ogromnych rozmiarach. Innymi słowy, nie istniał jeden najlepszy projekt czaszki dla drapieżnego prehistorycznego gada” – mówi Andrew Rowe z University of Bristol.
W ramach badania, paleontolodzy chcieli dowiedzieć się również, jak dwunożność – czyli chodzenie na dwóch nogach – wpływało na biomechanikę czaszki i techniki żywienia drapieżnych dinozaurów. Naukowcy wiedzieli już wcześniej, że pomimo osiągnięcia podobnych rozmiarów mięsożerne gady ewoluowały w bardzo różnych częściach świata w różnym czasie i miały bardzo różne kształty czaszek.
Naukowcy chcieli dowiedzieć się jak silne były szczęki drapieżnych dinozaurów i czy ich czaszki były zbudowane w zbliżony sposób i czy działały podobnie. Analiza skamieniałości pozwoliła lepiej zrozumieć nawyki żywieniowe i zachowanie tych prehistorycznych olbrzymów.
Aby zbadać związek między wielkością ciała a biomechaniką szczek, paleontolodzy wykorzystali technologie 3D, w tym tomografię komputerową i skanowanie, do analizy skamieniałych czaszek 18 gatunków teropodów – grupy mięsożernych dinozaurów o różnej wielkości. Chociaż spodziewali się pewnych różnic między gatunkami, byli zaskoczeni, gdy ich analizy wykazały wyraźne rozbieżności w ich sile i sposobowi działania.
„Tyranozaury, miały czaszki zoptymalizowane pod kątem dużej siły zgryzu, co wiązało się z większym obciążeniem czaszki. Jednak w przypadku niektórych innych gigantów, takich jak Gigantozaur, obliczyliśmy wzorce obciążenia sugerujące stosunkowo słabszy zgryz. To wskazuje, jak ewolucja może stworzyć wiele rozwiązań dla dużych, mięsożernych dwunożnych zwierząt” – twierdzi Andrew Rowe.
Badacze odkryli również, że siła szczęk drapieżnych dinozaurów nie była powiązana z ich wzrostem. Niektóre mniejsze teropody miały silniejsze ugryzienia niż część większych gatunków, ze względu na zwiększoną objętość mięśni.
Badanie wskazuje, że nie zawsze rozmiar wskazywał się siłę szczęk pozwalającą miażdżyć kości. W przeciwieństwie do Tyranozaura, niektóre dinozaury, w tym Spinozaury i Allozaury, były gigantami o słabszym zgryzie, bardziej odpowiednim do rozcinania ofiar.
.„Pod względem sposobu odżywiania, Allozaur bardziej przypominał współczesnego warana z Komodo. A duże czaszki tyranozaurów były natomiast zoptymalizowane podobnie jak współczesnych krokodyli, które miażdżą ofiary dzięki dużej sile ugryzienia. Ta różnorodność biomechaniczna sugeruje, że drapieżne dinozaury podążały innymi ścieżkami ewolucyjnymi i miały one bardziej wyspecjalizowane czaszki” – podsumowuje Andrew Rowe.
Oprac. EG
