Prehistoryczne nosorożce żyły w ogromnych stadach

Nowe badanie wskazuje, że prehistoryczne nosorożce, zamieszkujące Amerykę Północną 12 milionów lat temu, gromadziły się w niezwykle duże stada.

.Naukowcy z University of Cincinnati, zbadali izotopy zębów nosorożców znalezionych na terenie dzisiejszej północno-wschodniej Nebraski. W tym miejscu ponad sto tych zwierząt zginęło przy jednym wodopoju i zostało zasypanych popiołem z erupcji superwulkanu Yellowstone. Badanie zostało opublikowane w czasopiśmie Scientific Reports.

Od czasu odkrycia skamieniałości w Ashfall Fossil Beds State Historical Park w Nebrasce w 1971 roku, badacze zastanawiali się, co przyciągnęło tak wiele zwierząt w to samo miejsce – czy możliwe było to, że zbiegły się w poszukiwaniu schronienia przed katastrofą naturalną w postaci erupcji wulkanu.

„Odkryliśmy, że te stworzenia nie poruszały się zbytnio. Nie znaleźliśmy żadnych dowodów na sezonową migrację ani na reakcję na katastrofę. Najpewniej żyły one w dużych stadach” – mówi Clark Ward z University of Cincinnati.

Naukowcy badali proporcje izotopów strontu, tlenu i węgla w skamieniałych zębach, aby prześledzić to jak przemieszczały się prehistoryczne nosorożce. Izotopy to atomy tego samego pierwiastka, które mają taką samą liczbę protonów, ale inną liczbę neutronów.

Trawa lub liście, które jadły prehistoryczne nosorożce, zawierały podobne proporcje izotopów do gleby i skalistego podłoża, na którym rosły rośliny, co pozwoliło naukowcom określić, gdzie zwierzęta się żywiły, czasami z zaskakującą precyzją, w zależności od tego, jak zmienna była roślinność i geologia. Badacze wykorzystują tę technikę w ochronie dzikiej przyrody. Na przykład mogą śledzić migracje zwierząt lub identyfikować potrzeby siedliskowe gatunków trudnych do obserwacji.

„Analizując węgiel w zwierzęciu, możemy zrekonstruować ten obecny w środowisku, aby zrozumieć, jakie rodzaje roślinności ono spożywało. Tymczasem tlen informuje nas o klimacie, w szczególności o opadach deszczu. Możemy go użyć do odtworzenia tego, jak wilgotne lub suche było środowisko. A stront mówi nam, gdzie zwierzę żerowało, ponieważ stosunek izotopów jest związany z glebą i skalistym podłożem” – tłumaczy Clark Ward.

Teleoceras był prehistorycznym nosorożcem o jednym rogu, masywnym ciele i krótkich nogach jak u hipopotama, podobnie do nich żywił się trawą i naukowcy uważają, że również dużo czasu spędzał w wodzie i wokół niej. Zdaniem paleontologów ze względu na ogromne rozmiary nie zagrażało mu wiele drapieżników żyjących w Miocenie (najstarsza epoka neogenu). Analiza izotopów wskazuje, że te prehistoryczne nosorożce żyły w stadach i nie przemieszczały się na duże odległości.

Ogromny wulkan Yellowstone wybuchał wiele razy w ciągu ostatnich 12 milionów lat. Popiół z erupcji z łatwością pokonywał odległość nawet tysiąca kilometrów, a miejscami tworzył pokrywę przypominającą śnieżną, o grubości nawet 30 centymetrów.

„Ten popiół pokryłby wszystko: trawę, liście i wodę. Nosorożce prawdopodobnie nie umarły natychmiast, jak ludzie w Pompejach. Zamiast tego zachodziło to znacznie wolniej. Wdychały popiół. I prawdopodobnie umarły z głodu” – twierdzi Clark Ward.

.„Nie jestem zaskoczony, że analizy sugerują, że te prehistoryczne nosorożce żyły w stadach, biorąc pod uwagę, że zwierzę przypomina współczesnego hipopotama, a te żyją w stadach liczących dziesiątki zwierząt – z kilkoma stadami na jednym obszarze geograficznym” – podsumowuje.

Oprac. EG