Profesor Stanisław Gebhardt Kawalerem Orderu Orła Białego

3 maja 2023 o godzinie 11.00 na Zamku Królewskim w Warszawie profesor Stanisław Gebhardt, w uznaniu zasług dla Rzeczypospolitej i jej niepodległości, został odznaczony Orderem Orła Białego przez Prezydenta RP Andrzeja Dudę.

.W latach 1941–1943 Stanisław Gebhardt należał do Szarych Szeregów, następnie od 1943 do AK w stopniu plutonowy podchorąży. W latach 1944–1945 więzień Gestapo w Krakowie (Montelupich), oraz obozów koncentracyjnych Gross Rosen i Mathausen. Po wojnie, w 1946 r. uzyskał w Krakowie tzw. „małą maturę” po nauce prywatnej w czasie okupacji niemieckiej. W 1948 r. zdał maturę w Polish College Riddleworth im. M. Kopernika w Norflok (Anglia), rok później uzyskał również maturę angielską. W 1953 r. ukończył Polish University College w Londynie(ekonomia), w 1954 r. ukończył kursy (extra mural) zarządzania przedsiębiorstwami w City of London College. W latach 1954–1957 uczęszczał na kursy nauk społecznych i politycznych na Uniwersytecie Paryskim (Sorbona).

Praca zawodowa prof. Stanisława Gebhardta

.W latach 1951–1954 Stanisław Gebhardt pracował jako asystent dyrektora w Shell Petroleum London – FoldexLtd, następnie w 1954-1956 współpracował w projekcie zorganizowania gospodarki finansowej Wietnamu na linii Paryż – Saigon. Od 1955 współpracował również z polską sekcją „Voice of America”. W latach 1956–1967 zajmował się doradztwem w zakresie rozwoju gospodarczego i inwestycji w Ameryce Łacińskiej. Od 1963 do 1972 był dyrektorem FIS: Międzynarodowej Fundacji Solidarności w Rzymie. W latach 1966–1985 zajmował się doradztwem gospodarczo–finansowym w krajach Afryki, Azji i Ameryki Łacińskiej, a w 1996–2004 również doradztwem finansowym (inwestycje) dla londyńskiej grupy finansowej.

Działalność na polu społeczno-politycznym

.Równolegle do pracy zawodowej Stanisław Gebhardt prowadził aktywną działalność na polu społeczno-politycznym. W latach 1954–1985 był członkiem władz różnych szczebli Stronnictwa Pracy na uchodźstwie oraz członkiem Prezydium SP i ostatniego Komitetu Wykonawczego. W tym okresie brał czynny udział i współtworzył wiele organizacji społecznych i kulturalnych na wychodźstwie, np. Związek Studentów Polskich, Związek Młodych Unii Federalnej Europy, Związek b. żołnierzy AK, Macierz Szkolna, Grupa „Merkuriusza” itp., w Wielkiej Brytanii i Francji a we Włoszech Rada Polaków we Włoszech, Klub Polski w Rzymie itp. Poprzez i przy pomocy tych organizacji jak i różnych organizacji międzynarodowych (niekoniecznie chrześcijańsko–demokratycznych czy politycznych) był inicjatorem, kierował lub współpracował aktywnie w zdobywaniu: środków, zapraszających ludzi lub organizacji („bezpiecznych” dla ludzi z Polski), układaniu programów dla przyjezdnych z dyskretnym pokazaniem „innego świata”. Organizował konferencje, dla wybranych przybyszów z kraju, o tematyce społeczno–politycznej i także o aktualnych zagadnieniach gospodarczych. Przekonywał i przeważnie finansował (ze zdobytych środków) udział Polaków w seminariach, wyjazdach poznawczych oraz konferencjach organizowanych przez europejskich Chrześcijańskich Demokratów czy osoby lub instytucje zaprzyjaźnione.

Współorganizator Rady Politycznej Młodzieży NATO (1959)

.Jako przedstawiciel polskich organizacji uczestniczył w spotkaniach młodzieży europejskiej organizowanych przez Zjednoczenie Młodzieży Chrześcijańsko-Demokratycznej. W latach 1951–1953 był członkiem  Parlamentu Młodzieży Europejskiej. Odbywał wizyty i objazdy organizacyjne z ramienia Międzynarodowej Unii Młodych Chrześcijańskich Demokratów w krajach Ameryki Łacińskiej, Afryki i Azji w celu pomocy w zorganizowaniu młodzieży Chrześcijańskiej Demokracji, przedstawieniu koncepcji ideowo-politycznych i rozwoju społeczno. Współorganizował Radę Polityczną Młodzieży NATO (1958–Paryż) brał udział w uroczystych obchodach X-lecia NATO (Londyn 1959) jako reprezentant Organizacji międzynarodowej. Utrzymywał kontakty z organizacjami i instytucjami międzynarodowymi w imieniu Międzynarodowej Unii Młodzieży Chrześcijańskiej Demokracji np. UNESCO, Rada Europy w Strasburgu, Międzynarodowa Unia Dziennikarzy i Wydawców Katolickich dla uzyskania poparcia i środków finansowych dla „spraw polskich”.

W latach 1954 – 1959 był sekretarzem generalnym Sekcji Młodych Chrześcijańskich Demokratów Unii Europy Środkowej z siedzibą w Paryżu, później w 1959 – 1962 sekretarzem Komitetu Światowego Międzynarodowej Unii Młodych Chrześcijańskich Demokratów oraz zastępcą sekretarza generalnego europejskiej sekcji tejże Unii, a następnie w latach 1962–1968 sekretarzem generalnym Międzynarodowej Unii Młodych Chrześcijańskich Demokratów. W latach 1969–1973 sekretarz wykonawczy Unii, następnie od 1973 odpowiedzialny w sekretariacie Unii za rozwój chrześcijańskiej demokracji w świecie (Afryka, Azja), oraz za kontakty z oficjalnymi organizacjami międzynarodowymi gdzie Unia miała statut doradczy np.: ONZ, UNESCO, Rada Europy, Światowa Unia Parlamentarna, OECD i inne.

Autor licznych konferencji nt. działania demokracji i systemów politycznych

.W latach 1960 – 1981: prowadził konferencje nt. systemów politycznych, działania demokracji i organizacji społeczno–gospodarczego w perspektywie chrześcijańsko–demokratycznej; IFEDEC–Caracas; IDEC–Santiago de Chile; Uniwersytet w Akra (Ghana) oraz doraźne konferencje we wszystkich krajach reprezentowanych w Unii lub na zaproszenie np. Indie, Japonia, Malezja, Botswana, Kanada i USA. W latach 1990–1995 pełnił funkcję wiceprezesa Chrześcijańskiej Demokracji Unii Europy Środkowej w Bratysławie, następnie w 1991–1995 wiceprezesa Światowej Unii Chrześcijańskich Demokratów w Brukseli.

Przez cały okres działalności międzynarodowej brał udział w statutowych czy okazjonalnych spotkaniach i konferencjach (np. kongresy międzynarodowe czy organizacji narodowych, konferencja o rozwoju w Europie Środkowej–Berlin 1956 itp.). Poza oficjalnymi zadaniami pozwalało to przedstawić problemy polskie, podsuwać rozwiązania i zdobywać różną pomoc dla programu „penetracji kulturalno–politycznej” w kraju, przy pomocy zakazanej literatury, sprowadzaniu ludzi na stypendia w celu nie tylko polepszenia ich wiedzy naukowej czy zawodowej lecz również dla zapoznania się z demokracją i jej funkcjonowaniem.

Współorganizował centrum studiów problemów działania systemu demokratycznego i zagadnień międzynarodowych, w Rzymie, pod nazwą Esperienze Internazionali (1962 -1976), służące nie tylko zespołom polskim, ale również z innych krajów. Współuczestniczył w przejęciu Fundacji Rzymskiej im. J. Z. Umiastowskiej, której prezesem został S. A. Morawski. Współorganizował wydawnictwo (Stronnictwa Pracy) pt. Odnowa w Londynie, które wydało ponad 120 tytułów o tematyce politycznej, gospodarczo–społecznej oraz problemów międzynarodowych, np. takich znaczących postaci sceny politycznej, jak Z. Brzeziński, A. Fanfani (b. premier Włoch), J. Nowak–Jeziorański, prof. Cz. Strzeszewski, K. Popiel. Organizował działalność „rozdawniczą” tychże książek i innych wydawnictw jak i ich „przemyt” do kraju.

Działalność polityczna w latach 90.

.Po powrocie do kraju, w latach 1990–1994 współpracował przy odbudowie Stronnictwa Pracy w Polsce (nazwa została zmieniona w 1990 na Chrześcijańsko Demokratyczne Stronnictwo Pracy–ChDSP), którego został wiceprezesem. W latach 1995–1998 współzałożyciel Ruchu Odbudowy Polski (ROP) i wiceprezes; kandydat na senatora z Radomia.

Prezes Fundacji Odbudowy Demokracji im. Ignacego J. Paderewskiego

.Od 1994 r. do chwili obecnej prezes Fundacji Odbudowy Demokracji im. Ignacego J. Paderewskiego (dawniej Fundacja im. Frontu Morges) i przewodniczący Rady Instytutu Rozwoju Śląska. Pozostałe liczne odznaczenia jakie otrzymał profesor Stanisław Gebhardt to: Order Odrodzenia Polski (Polonia Restituta), Order Zasługi Bernardo O’Higgins–Chile, Order Simon Bolivarez–Wenezuela, Order Zasługi Republiki Włoskiej, Krzyż Walecznych, Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami, Krzyż Armii Krajowej, Medal Wojska Polskiego Zagranicą, Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”.

Order Orła Białego

.Na temat najwyższego i najstarszego polskiego odznaczenia państwowego, którym jest Order Orła Białego, na łamach „Wszystko Co Najważniejsze” pisze jeden z jego laureatów, Adam BUJAK, w tekście „Mamy dać szansę naprawiania zła„.

„W życiu bym sobie nie pomyślał, że będę współdecydował o tym, komu przyznać najważniejsze odznaczenie naszej Rzeczypospolitej, że będę, obok Prezydenta RP, w pięcioosobowej kapitule, która opiniuje kandydatury do Orderu Orła Białego”.

„To było w czasie uroczystości beatyfikacyjnych Hanny Chrzanowskiej w krakowskich Łagiewnikach. Min. Krzysztof Szczerski podszedł do mnie i powiedział, że jest taka propozycja. Byłem tą informacją mocno zaskoczony. Równocześnie przypomniałem sobie sytuację z poprzedniego roku, kiedy także min. Szczerski zadzwonił, aby mnie poinformować, że Prezydent RP przyznał mi odznaczenie Orła Białego. Pamiętam, że wtedy w zdenerwowaniu pomyślałem, iż ktoś się podszywa pod ministra i kpiny sobie urządza, że jakaś gadzinówka do mnie wydzwania (śmiech). A przecież to najważniejsze polskie odznaczenie. Dopiero po chwili, gdy ochłonąłem i stwierdziłem, że to naprawdę min. Szczerski, przyznałem, iż to wspaniała wiadomość, której się nie spodziewałem. Teraz, już na spokojnie, bo jestem po wręczeniu nominacji, mogę przyznać, że prezydent Andrzej Duda zrobił mi niesamowitą niespodziankę, zapraszając mnie do tak elitarnej grupy osób”.

.”Pojawiła się refleksja, że mój ojciec, który otrzymał order Virtuti Militari V klasy za udział w wojnie bolszewickiej, byłby ze mnie dumny, że bohater bitwy pod Radzyminem, jeśli teraz patrzy na mnie z nieba, cieszy się tam, iż syn nie traci czasu i w swym życiu też robi coś pożytecznego dla ojczyzny. A potem jeszcze sobie uświadomiłem, że to bodaj pierwszy taki przypadek wyróżnienia w ten sposób autora fotografii. Myślę, że to dokumentacja działalności, służby Jana Pawła II, realizowana przez 43 lata, miała wpływ na tę nominację. Pomyślałem więc, że w niebie także św. Jan Paweł II się cieszy, iż zostałem w taki sposób wyróżniony. Zresztą laudacja prezydenta Dudy, który podkreślił moją aktywność, wydane przez Białego Kruka książki z moimi fotografiami i albumy, które sprawią, że te zdjęcie przetrwają dla pokoleń, utwierdziła mnie w tych domysłach”.

Instytutu Dziedzictwa Myśli Narodowej/WszystkoCoNajważniejsze/MJ