Obecne we współczesnym dyskursie publicznym – zarówno prawej, jak i lewej strony – utożsamianie inteligencji z przywilejami społecznymi i wielkomiejskością utrudnia społeczny dialog. Zwłaszcza ten, który jest bardzo potrzebny: dialog między wsią i miastem oraz związany z nim obustronny wysiłek rozumienia.

Współczesne pojęcie dojrzałości – potocznie cały czas wiązane między innymi z corocznym sprawdzianem maturalnym – nie jest terminem jasnym.

Aby w pisaniu odręcznym dostrzec sztukę, trzeba było przestać widzieć w nim rzemiosło, mozolnie, masowo i mechanicznie przyswajane. Dowartościowanie rękodzieła jest wynikiem nowoczesnej cywilizacji przemysłowej.

Polska awangarda była formacją intelektualną, która zrozumiała konsekwencje kulturowe starych i nowych mediów i zaczęła systematycznie pytać o to, w jaki sposób przemiana praktyk komunikacyjnych może powodować przemianę społeczeństwa. Podjęta przez awangardę krytyka kultury wiodła przez krytykę języka, ta natomiast przez krytykę mediów.

Nie dziwmy się, że radość obcowania z literaturą, także poezją jako czymś więcej niż zestawem odtwarzanych informacji, opuściła polską szkołę. Nie bądźmy też zaskoczeni, że znalazła sobie inne narzędzia wyrazu.

To, że dziś spieramy się o sposoby użycia słów, uznałabym za wartościowe. Spory te pokazują, że cały czas identyfikujemy język z dobrem wspólnym, które wymaga dyskusji, czujności i wspólnej troski.

Wulgaryzacja języka przestaje nas razić dlatego, że uważamy, że mamy w określonych sytuacjach do niej prawo.