Prof. Marta RAKOCZY

Pracuje w Instytucie Kultury Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego, kieruje Zakładem Antropologii Słowa. Specjalizuje się w antropologii słowa, historii piśmienności i antropologii edukacji.

Ryc. Fabien Clairefond

Marta RAKOCZY: Kłopoty z polską wsią
Prof. Marta RAKOCZY

Prof. Marta RAKOCZY

Kłopoty z polską wsią

Obecne we współczesnym dyskursie publicznym – zarówno prawej, jak i lewej strony – utożsamianie inteligencji z przywilejami społecznymi i wielkomiejskością utrudnia społeczny dialog. Zwłaszcza ten, który jest bardzo potrzebny: dialog między wsią i miastem oraz związany z nim obustronny wysiłek rozumienia.

Marta RAKOCZY: Pogmatwana historia dojrzałości
Prof. Marta RAKOCZY

Prof. Marta RAKOCZY

Pogmatwana historia dojrzałości

Współczesne pojęcie dojrzałości – potocznie cały czas wiązane między innymi z corocznym sprawdzianem maturalnym – nie jest terminem jasnym.

Marta RAKOCZY: Rękopiśmienność w dobie pisania cyfrowego
Prof. Marta RAKOCZY

Prof. Marta RAKOCZY

Rękopiśmienność w dobie pisania cyfrowego

Aby w pisaniu odręcznym dostrzec sztukę, trzeba było przestać widzieć w nim rzemiosło, mozolnie, masowo i mechanicznie przyswajane. Dowartościowanie rękodzieła jest wynikiem nowoczesnej cywilizacji przemysłowej.

Marta RAKOCZY: Władza liter. Polskie procesy modernizacyjne a awangarda
Prof. Marta RAKOCZY

Prof. Marta RAKOCZY

Władza liter.
Polskie procesy modernizacyjne a awangarda

Polska awangarda była formacją intelektualną, która zrozumiała konsekwencje kulturowe starych i nowych mediów i zaczęła systematycznie pytać o to, w jaki sposób przemiana praktyk komunikacyjnych może powodować przemianę społeczeństwa. Podjęta przez awangardę krytyka kultury wiodła przez krytykę języka, ta natomiast przez krytykę mediów.

Marta RAKOCZY: Wzmacniające wspólnotę spory o polszczyznę
Prof. Marta RAKOCZY

Prof. Marta RAKOCZY

Wzmacniające wspólnotę spory o polszczyznę

To, że dziś spieramy się o sposoby użycia słów, uznałabym za wartościowe. Spory te pokazują, że cały czas identyfikujemy język z dobrem wspólnym, które wymaga dyskusji, czujności i wspólnej troski.