futurologia

Nasza samotność w kosmosie wydaje się faktycznie lepszym rozwiązaniem, choćby dlatego, że niełatwo sobie wyobrazić „zaawansowaną” cywilizację, bardziej zbrukaną dziedzictwem wojen, agresji i morderstw – twierdzi Peter SWIRSKI

Nasza samotność w kosmosie wydaje się faktycznie lepszym rozwiązaniem, choćby dlatego, że niełatwo sobie wyobrazić „zaawansowaną” cywilizację, bardziej zbrukaną dziedzictwem wojen, agresji i morderstw.

Zanim się zorientujemy, w większości krajów będzie więcej dziadków niż wnuków. Rynki klasy średniej w Azji będą łącznie większe niż w Stanach Zjednoczonych i Europie razem wziętych. Kobiety będą posiadać więcej majątku niż mężczyźni.

Zebrałem niedawno kilka świeżych książek futurologicznych z zamiarem napisania o prognozach na przyszłość. Gdy wybuchła epidemia, wydawało się, że wszystko napisane przed marcem 2020 r. straciło sens, nadawało się najwyżej na archeologię futurologii. Tymczasem są tam opisane pewne głębokie trendy, które do nas wrócą.

Stajemy wobec tego samego dylematu co Pompejusz Wielki, który przestrzegany przed wypłynięciem na morze ze względu na sztorm i zagrożenie życia powiedział, że wypłynąć musi – a żyć nie musi. My też musimy wypłynąć, czy nam się to podoba, czy nie. Jest tyle wyzwań, tyle różnych konieczności, że aby normalnie funkcjonować, kontynuować i rozwijać wielką spuściznę cywilizacji europejskiej, musimy wypłynąć na morze refleksji i przemyślenia raz jeszcze fundamentów naszej cywilizacji, gdyż jest ona wielkim, ważnym i być może jedynym naszym trwałym dorobkiem. A więc wypływajmy!

Yuval Noah Harari to jeden z głośnych obecnie futurystów. Nie ma w tym nic dziwnego, otaczający nas świat przyspiesza i większość zastanawiających się nad nim zgadza się, że w 2050 r. będzie wyglądał zupełnie inaczej, również inaczej, niż potrafimy sobie wyobrazić. Na pewno marzenie, by było, tak jak było, jest mrzonką. Ale co z rzeczy dla nas wartościowych warte jest zachowania, co uda się zachować?

Bardzo chciałbym umieć błyskawicznie nauczyć się latać helikopterem albo opanować język arabski. Budowa mózgu może skutecznie się temu opierać. Byłoby ciężko załadować takie zestawy informacji wprost do naszych mózgów, ale można byłoby poeksperymentować z przenoszeniem schematów myślowych w chmurę i obrabianiem ich tam.

“Według pierwszego scenariusza światem będą rządzić megamiasta – najważniejsze aglomeracje urbanistyczne. Druga możliwość to władza silnych rządów centralnych, którym sprawowanie kontroli zapewnia dostęp do ogromnych baz danych. W trzecim scenariuszu rządy centralne są słabe, a niemal wszystkie usługi świadczy rynek i firmy, które na nim dominują”