Pandemia COVID-19

Słowo ekonomia wywodzi się z greckiego oikos-nomos, co oznacza opiekę i zarządzanie domem; przez dom możemy rozumieć ściany domu, ale także wspólny dom, planetę, którą zamieszkujemy. Dom może być postrzegany różnie, w zależności od tego, czy patrzy na niego mężczyzna, czy kobieta. Do tej pory spojrzenie na dom w obu znaczeniach było bardzo męskie.

W dobrym tonie jest narzekać na rząd i podważać jego rolę w funkcjonowaniu wspólnoty. Ten nasz brak szacunku okazał się słabym punktem, w który uderzyła pandemia.

Jedną z ważniejszych lekcji, jakie wynieśliśmy, jest przekonanie, że państwo musi mieć sprawne i skuteczne narzędzia, żeby realnie wzmacniać bezpieczeństwo swoich obywateli. Tylko w ten sposób będziemy zdolni realnie radzić sobie w kryzysie i być istotnym wsparciem dla sojuszników.

Z dyskusją wokół szczepionek mamy do czynienia od ponad dwóch dekad. Temat bezpieczeństwa i etyczności wraca jak bumerang. Rozgrzewa tym bardziej, że strony sporu posługują się obrazowymi analogiami, które mają zohydzić drugą stronę. Trudno o bardziej jednoznaczny przykład, jak nauka powinna służyć ludzkości.

Gigantyczne straty koronapokolenia powstają szczególnie w trzech obszarach: edukacji, zdrowia psychicznego i na rynku pracy.

Pandemia niepostrzeżenie wsączyła truciznę w nasze życie społeczne. Nasiliła też działanie innych, wcześniej wsączonych „trucizn”. Należy do nich w pierwszym rzędzie deprecjacja ludzkiej śmierci, odebranie jej powagi, ale przede wszystkim pozbawienie jej wspólnotowego i rodzinnego wymiaru.

W przypadku zadań wymagających nastawienia na wzrost oraz zdolności inspirowania organizacji do rozwoju, o jakim nikomu się nie śniło, tryb pracy zdalnej zdecydowanie nie wystarczy.

W warunkach polityki merytokratycznej, eksperckiej i prowadzonej przez „niezależne instytucje”, demokratyzm utracił swą żywotność. Ta rezygnacja spowodowała wyalienowanie się instytucji liberalnych, które zyskały pozademokratyczną samodzielność.