Platforma Obywatelska

PiS i PO powstały 20 lat temu. Podzieliły je nie głębokie różnice ideowe, ale radykalna rozbieżność interesów politycznych. Wyniki wyborów 2007 roku zmieniły polityczne DNA obu partii i stworzyły socjopolityczne przesłanki toksycznego konfliktu, który trwa po dziś dzień.

Lud nie czekał na żadną „wielką reformę”, ale na spektakularne szarże i szczęk politycznego oręża. I dopiero gdy zobaczył swoich polityków w roli wściekłych gladiatorów, okładających się mieczami na scenie politycznego theatrum, poczuł prawdziwą namiętność i zapalił się do takiej polityki.

W tych dniach najbardziej cenię tych, którzy wychodzą z szeregów swoich ugrupowań, swoich armii i narażeni na nienawiść swoich „braci”, kierują się i do jednych i drugich: „panowie, co my właściwie robimy? nie moglibyśmy inaczej?”

„Wektor obciachu”, który sprawnie przypięła Platforma PiS-owi kilka lat temu, został w ostatnich dwóch latach równie sprawnie odpięty od PiS i przypięty Platformie. „Wektor obciachu” to np.czy przyznajemy się w rozmowie z ankieterami do głosowania na daną partię, ale też czy namawiamy przyjaciół do oddania głosu. Tak niemrawej Platformy w mediach społecznościowych naprawdę się nie spodziewałem.

Zwycięstwo Andrzeja Dudy wynika również z tego, że potrafił kampanię uelastycznić i częściowo przynajmniej sprowadzić do kwestii stylów życia, które są jednym z głównych aspektów społeczeństwa ponowoczesnego. Udało mu się przekonać do tego, że wybór polityczny ma charakter elastyczny, że nie zaczyna być trzonem tożsamości wyborcy.

Pycha wywołana sukcesem sprawiła, że przymknięto oko na to, że ludzie mogą chcieć więcej i przede wszystkim — inaczej: w języku równości człowieka, obywatela, podmiotu oraz całej maszynerii władzy. Z emocjonalnego punktu widzenia polska władza odleciała — do tych pokoików w restauracji „Sowa i Przyjaciele”.