praworządność

A co w tym, sobotnim wydaniu? Prof. Andrzej NOWAK pasjonująco pisze o historii, która stała się dla Władimira Putina bronią, a prof. Zbigniew STAWROWSKI stawia tezę, że to samo może stać się z prawem, jeśli liczyć się będzie jedynie litera, a nie duch. Jesteśmy też w Marsylii, gdzie papież Franciszek zabiera głos w najważniejszej dla Europy sprawie: migracji. O tym także przeczytają Państwo w tym wydaniu „Wszystko Co Najważniejsze”.

Dzisiejsze polityczne spory o praworządność nie są niczym innym niż współczesną aktualizacją odwiecznego konfliktu między wizją człowieka reprezentowaną przez, z jednej strony, tych, dla których liczy się tylko własny interes a decyduje o wszystkim ostatecznie siła, a z drugiej strony, tych, którzy wiedzą, że sensowne życie człowieka przeniknięte jest poczuciem wspólnoty oraz solidarności i powinności wobec innych.

Jedynym skutecznym narzędziem dyscyplinowania polityków są wybory. Problem z dodawaniem przymiotników do słowa „demokracja” polega na tym, że nie wszystkie idą ze sobą w parze.

Przestając być „demokratycznym sumieniem”, Rada Europy staje się niepotrzebna. Nie może konkurować z Unią Europejską pod względem znaczenia. Nie ustanawia żadnych wiążących praw, a nawet nie egzekwuje przestrzegania reguł przez swych członków. Zakłamuje własną symbolikę.

Idee konserwatyzmu, zwłaszcza te dotyczące pomocniczości, przyczyniłyby się do poprawy funkcjonowania UE. Jednak na razie ani Polska, ani Węgry nie sformułowały wizji tego, jak powinna być zorganizowana „konserwatywna” Europa.

Od 2013 roku Dyrekcja Antykorupcyjna postawiła przed sądem 68 wysokich urzędników, jednego premiera, dwóch wicepremierów, 11 urzędujących i byłych ministrów, 39 deputowanych i 14 senatorów. Sądy wydały ostateczne wyroki skazujące dla 27 spośród wysokich urzędników – jednego premiera, pięciu ministrów, 17 deputowanych i czterech senatorów. Taki wynik postępowań nie byłby możliwy bez niezależności wymiaru sprawiedliwości.