Pandemia niepostrzeżenie wsączyła truciznę w nasze życie społeczne. Nasiliła też działanie innych, wcześniej wsączonych „trucizn”. Należy do nich w pierwszym rzędzie deprecjacja ludzkiej śmierci, odebranie jej powagi, ale przede wszystkim pozbawienie jej wspólnotowego i rodzinnego wymiaru.
Rywalizacja hegemoniczna między USA i Chinami przybierać będzie coraz bardziej charakter raczej konfrontacyjny niż kooperacyjny. Spośród możliwych jej scenariuszy najbardziej prawdopodobny na nadchodzące dekady wydaje się neozimnowojenny scenariusz niezbrojnej konfrontacji politycznej, poniżej progu otwartej wojny zbrojnej.
Kryzys weryfikuje naszą rzeczywistość pod wieloma względami. Także pokazuje, gdzie media są potrzebne, a gdzie zastępują je obywatele lub – niestety – państwo
Kryzys pandemiczny ukazał ścisłą współzależność między polityką i naturą. Ale efekty starcia logik rozwoju obu światów życia mogą pójść w dwóch różnych kierunkach.
Wyraźna większość ludzi żywi przekonanie, że dobre rzeczy zdarzą się z większym prawdopodobieństwem im niż przeciętnej osobie ich płci, w ich wieku, a złe rzeczy raczej zdarzą się innym. Kanadyjski psycholog Neil Weinstein nazwał tę zbiorową iluzję nierealistycznym optymizmem.
Wpływ pandemii na dzietność, zależy od trzech czynników: czasu trwania pandemii w Polsce, liczby osób zarażonych oraz skali pandemii w głównych krajach z perspektywy interesów Polski.
Słowacja należy do krajów, które jako pierwsze podjęły zdecydowane działania w celu przeciwdziałania rozprzestrzenianiu się Covid-19.
O ile na epidemię koronawirusa nie były przygotowane bogate kraje europejskie, w których na jednego lekarza przypada kilkuset mieszkańców, o tyle trudno sobie wyobrazić takie przygotowanie w Afryce, gdzie w najbiedniejszych państwach jeden lekarz przypada na kilkaset tysięcy mieszkańców.
