Nie chodzi o pozostawienie tych dwudziestu domów z kościołem i cmentarzem, chodzi o zrównoważony stosunek między zabudową a ocaleniem – zabudowa funkcjonuje całkiem nieźle bo dzięki temu społeczeństwo może zarabiać, ale jeśli idzie o ocalenie – tu już kuleje.

„Tu słowa naprawdę mają moc trwałej zmiany rzeczywistości. Tu dowiedziałam się o hutach szkła w Murano, o XIX w. filozofii rosyjskiej, wybuchach na słońcu i najnowszych wynalazkach z zakresu robotyki. Oglądałam zdjęcia z wykopalisk w Surażu oraz krymskiego Iluratonu. Zwiedzałam zaułki Damaszku. Wędrowałam po Syrii z reporterami którzy pokazywali nie przemielony przez agencję komunikat, a świat takim dokładnie jaki widzieli.”

„Pamięć jest ważna. Pamięć o walczących w powstaniu jest bardzo ważna – o tych, co przeszli kanałami, o tym oddziale, który przemaszerował w zabranych Niemcom mundurach przez Ogród Saski, w którym stacjonowały oddziały wroga. I o innych, którzy wykazali się heroizmem, o jaki się być może nawet nie podejrzewali. Nie możemy mieć o tym pojęcia, choćbyśmy chcieli.”
„W tej pozornie zdemitologizowanej historii kryje się źródło Opowieści. W tej niezwyczajnej zwyczajności, w czasie kiedy panowało szaleństwo, oni wszyscy pozostali ludźmi, bo tylko człowieczeństwo zawarte w prostych prawdach pozwalało przetrwać, nawet gdy się ginęło”

Warszawa jakże inna od tej dzisiejszej, która na święta zamiera, bo większość jej mieszkańców wyjeżdża do domów rodzinnych. Parki pełne spacerowiczów, ulice ruchliwe i żywe, obsadzone drzewami, wypełnione przechodniami. Biało-czarne zdjęcia pokazują kolorowe i gwarne miasto.

Miejscowości takie jak niemieckie Atterwasch, polski Gubin czy Legnica położone są na ogromnych złożach węgla brunatnego, będącego przedmiotem pożądania koncernów energetycznych oraz rządów państw, które tworzą politykę bezpieczeństwa energetycznego

A skoro nadciągnął ku nam długi weekend majowy, zapraszam Was na spacer po Czerniakowie, właściwie jego jednej okolicy, położonej na tyłach Centrum Warszawy – zwało się to kiedyś Parkiem Kultury. Rozciąga się od Teatru Buffo aż do płyty Czerniakowskiej nad Wisłą.

Ta opowieść przenosi nas do malutkiej niemieckiej wsi ​​Atterwasch, niedaleko granicy polsko – niemieckiej. Parę kilometrów dalej leży polski Gubin. Te dwie miejscowości pomimo różnic łączy jedno – położenie na złożach węgla brunatnego. Złoża węgla brunatnego Gubin oszacowano na 1,6 mld ton. Niedaleko, w trójkącie Legnica – Prochowice – Ścinawa znajdują się prawdopodobnie największe złoża węgla brunatnego na świecie. W ubiegłym roku radni sejmiku dolnośląskiego, uchwalając strategię rozwoju Dolnego Śląska do 2020 r. wprowadzili zakaz budowy kopalni odkrywkowych.

W Warszawie poza nowocześniejszymi tablicami informacyjnymi, wymianą płyt chodnikowych na kostkę Bauma nie zmienił się przez lata styl zarządzania. Bo władze miasta ignorują jego mieszkańców. Bo – jak bardzo chcą nam to wmówić – mieszkańcy Warszawy to „słoiki”.

Nie ma teraz nic autentycznie warszawskiego w tej ulicy, jest po prostu nudna i nijaka. Bezładna, upstrzona reklamami, zasłaniającymi piękne elewacje kamienic, których skrawki historii można wyczytać na tablicach upchanych pośród wielu innych tabliczek szpecących bramy.

Lokalizację pomnika wybrano nieprzypadkowo – plac Wileński był najbardziej reprezentacyjnym miejscem Pragi (analogicznie wybrano miejsce na umieszczenie Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie lewobrzeżnej) tuż przy dworcu, gdzie krzyżowały się główne trakty praskie.

„Dla ludzi nieukorzenionych symbolem Warszawy dla jest Pałac Kultury, złowroga pieczęć stalinogotycka, którą usiłowano zaznaczyć władztwo nad tym miastem i krajem, którego symbolika została zredukowana do po prostu brzydkiego biurowca w Śródmieściu”.

„Pamiętam szok starych mieszkańców kiedy napłynęła pierwsza fala wynajmujących. Lokalna sensacja! Nie do pomyślenia było dla nich że ktoś mógłby nie odpowiedzieć „dzień dobry” albo nie przystanąć i pogadać o wszystkim”.

W sieci coraz częściej sposobem wyrażenia siebie staje się milczenie. Przemilczanie odnośnie pewnych komunikatów, których nie chcemy poruszać – bo są drażliwe, bo uważamy że wdamy się w niepotrzebną polemikę.Choć najbardziej cenię milczenie, które płynie z namysłu, potrzeby przetworzenia informacji które do nas dotarły i okazały się ważne.

„Powierzchowność relacji zatrzymuje nas w rozwoju. Brak konieczności pokonywania przeszkód, autorefleksji, liczenia się z drugim człowiekiem, podnoszenia się po upadku – to wszystko nas demoralizuje. Łatwość wymiany jednego urządzenia na inne przekłada się na wymianę człowieka – na lepszy, nowszy model”