Tocqueville w Warszawie to debata zorganizowana przez „Wszystko co Najważniejsze” z udziałem wybitnych historyków, filozofów, strategów z Francji, Ukrainy i Polski

On a coutume de considérer le Printemps de Prague et sa répression forcée comme un des épisodes de l’histoire de la guerre froide. Or, et cela peut paraître surprenant du point de vue actuel, l’intervention des troupes du Pacte de Varsovie n’a en rien affecté le processus d’assouplissement des relations entre l’Est et l’Ouest (connu sous le nom de détente), qui avait déjà commencé avant 1968.

We usually treat the Prague Spring and its military suppression as an episode in the history of the Cold War. In fact, which might seem surprising from today’s perspective, the intervention of the Warsaw Pact troops did not affect the process initiated still before 1968 of détente in the relations between the East and the West.

Można zaryzykować tezę, że tragedia Czechosłowacji w 1968 r. uchroniła później Polskę przed podobnym losem.

Відсутність належної оцінки комунізму вчинила, що попереджувальні знаки, які свідчили про приготування Путіна до війни було злегковажено.

«То, что коммунизм не дождался правильной оценки и прошлое осталось недооцененным, привело к тому, что были пренебрежены предупреждения, говорящие о подготовке Путина к войне», – пишет Лукаш КАМИНЬСКИ

L’incapacité à évaluer correctement le communisme et à apprécier la signification du passé a fait que les signaux d’alarme indiquant que Poutine se préparait à la guerre ont été ignorés.

The lack of a proper assessment of communism and appreciation of the past’s importance led to the warning signs being ignored.

Brak należytej oceny komunizmu i docenienia znaczenia przeszłości sprawił, że zlekceważono znaki ostrzegawcze. Najważniejszymi były prześladowania niezależnych historyków Rosji, faktyczna rehabilitacja Stalina i wreszcie wieloletnia kampania dezinformacji historycznej.

Ponad granicami. Historia Solidarności Polsko-Czechosłowackiej. I jedno ze spotkań: przy pięknej pogodzie spotkali się z jednej strony Václav Havel, Marta Kubišová, Jiří Bednář i Tomáš Petřivý, a z drugiej Jacek Kuroń, Adam Michnik, Jan Lityński i Antoni Macierewicz. Ten ostatni spóźnił się, chcąc zebranym pokazać świeżo wydrukowany numer Głosu.

Symbolicznym dla całego projektu przypadkiem jest wstrząsająca historia Hartmuta Tautza. Ten osiemnastoletni mieszkaniec NRD w 1986 r. postanowił uciec na Zachód przez granicę czechosłowacko-austriacką. 22 metry przed linią demarkacyjną dopadły go specjalnie szkolone psy straży granicznej. Gdy patrol dotarł do ciężko okaleczonego uciekiniera, żołnierze najpierw przeszukali ofiarę i próbowali ją przesłuchać. Dopiero po kilkudziesięciu minutach wezwali ambulans. Młodego człowieka nie udało się uratować. Jego tragiczny los zaprezentowano m.in. w Parlamencie Europejskim, a w miejscu śmierci staraniem PEMC stanął pomnik.

Celem projektu #100Victims jest pokazanie, że za szacowaną przez historyków liczbą 100 milionów ofiar komunizmu kryją się losy konkretnych ludzi. Ludzi, którzy mieli swoje twarze i nazwiska, których życie zostało nagle brutalnie przerwane.