Muzyka polska cieszy się uznaniem nad Sekwaną, chociaż nie brakuje związanych z nią wątpliwości. Nie dotyczą one samej twórczości Fryderyka Chopina.

Epidemia udowodniła, że w trudnych czasach, takich jak obecne, Francuzi się jednoczą. Wtedy nie ma mowy o jakichś „nieuczesanych”, jak pisał Lec, odruchach. Doskonale rozumieją, że noszenie maseczek, utrzymywanie dystansu leży nie tylko w ich interesie, ale i w interesie społecznym. Z bólem serca, ale pogodzili się z tym, że nie można odwiedzać swoich bliskich w domach seniorów. Dla dobra pensjonariuszy. Chowają do kieszeni swoje emocje i żal, ale wiedzą, w imię czego to robią.

Polacy to turyści, Brytyjczycy są instruktorami, pracują w hotelach, w sklepach i prowadzą bary jako ajenci. Znani, lubiani i cenieni przez miejscowych – za uprzejmość i uśmiech w każdej sytuacji. Teraz są w panice. Będą musieli starać się o prawo pobytu.

Francja jest podzielona na dwie części – mam świadomość tego, że takie postawienie sprawy zbulwersuje niektórych frankofili – na krainę rugby i na królestwo futbolu. Ale to nie jedyna linia graniczna dzieląca piękną Francję. Jest nią także język. Mimo wysiłków władz francuskich można już coraz rzadziej usłyszeć ludzi mówiących językiem trubadurów. W tej chwili posługuje się nim nieco ponad 800 tysięcy osób.

Kilka pokoleń polityków prawicy i centroprawicy wychowało się na wzorcach i ideałach, które przekazał im generał de Gaulle. Dla wielu polityków francuskich „gaullizm” był wiodącą ideologią, wyznaczającą ramy polityki Francji.

Jeśli George Mikes w swojej książeczce o Anglikach pisze, że „ludzie na kontynencie mają życie seksualne, a Anglicy tylko termofory w łóżkach”, to niekoniecznie musi to być powszechne zjawisko, chociaż ta opinia może odzwierciedlać pewną tendencję.