Menu
[Powieść wakacyjna] „Złożyłem rezygnację z zaszczytnej misji przewodniczenia Radzie Europejskiej. Trawestując opinię o jednym z polskich królów, mogę powiedzieć, że zostawiam Europę bardziej murowaną niż drewnianą. Jestem potrzebny mojemu krajowi, jednemu z największych dziś krajów demokratycznej rodziny Europy, i wszyscy chcemy, aby w tej rodzinie pozostał”
Niemal wiek temu, pod koniec I wojny światowej, John Maynard Keynes sformułował ostrzeżenie, które jest aktualne również dzisiaj.
Czechosłowacja w 1938 roku poddała się hitlerowskim Niemcom, by ocalić państwo przed zagładą. Finowie w 1940 roku wygrali wojnę z Sowietami, ale musieli ograniczyć swą wolność, by dalej istnieć.
Grecy maja dość. Dość dyktatu Europy. Tak - oszukiwali; tak - źle gospodarowali pieniędzmi; tak - żyli ponad miarę na kredyt (tani kredyt, na który nie było ich stać, ale który dostawali. Wiedzą to.
Aleksander stoi w pozie zwycięzcy, uśmiechnięty, pewny siebie. Wałęsa siedzi, przełyka gorycz porażki i popełnia swój ostateczny podwójny błąd.
Krajom postkomunistycznym potrzeba było czegoś więcej niż samych tylko „instytucji demokratycznych” — wyborów, kampanii politycznych i systemu wielopartyjnego — aby ponownie stać się sprawnymi, otwart...
Gdzie się podziała stara przecież i dobrze ugruntowana w systemach demokratycznych etyka odpowiedzialności, różna przecież od etyki przekonań?
Amerykanie i Polacy mają wiele wspólnego. Hałaśliwą demokrację. Umiłowanie ludzkiej wolności. Dumę z historii. Patriotyzm. Pracowitych i innowacyjnych obywateli.
Afroamerykańscy przywódcy żartują czasami ironicznie, że na władzę w samorządzie mogą liczyć dopiero wtedy, kiedy miasto stanie na skraju bankructwa.
